Η χθεσινή εκπομπή της Ελεωνόρας Μελέτη στο “Hashtag” του «Ε» ήταν αφιερωμένη σε ένα ζήτημα που αφορά τους πάντες, κυρίως, όμως, βασανίζει τις γυναίκες τη διατροφή, τη σχέση με το σώμα μας και τους άδικους κανόνες που πολλές φορές του επιβάλλουμε για να το φτάσουμε στα πρότυπα που οι επιταγές της μόδας πλέον επιβάλλουν.
Του συγκεκριμένου επεισοδίου είχε προηγηθεί ένα συγκλονιστικό άρθρο της παρουσιάστριας, στο οποίο περιέγραφε τη δική της «μάχη» με το σώμα της, μια μάχη που δεν υπήρχε λόγος να γίνει, μια «μάχη» που πρακτικά αφορούσε τις ιδέες των άλλων – ακόμη και αγαπημένων της προσώπων – για το δικό της σώμα.
Η ίδια περιγράφει τη διαδρομή που κάνει μια γυναίκα ενοχική απέναντι στο φαγητό, μια διαδρομή που λίγο έως πολύ την έχουμε κάνει – ή εξακολουθούμε να την κάνουμε όλες – και πολύ συχνά μας βάζει σε μπελάδες, αλλά και σε μόνιμη κόντρα με τον εαυτό και το σώμα μας!
Γράφει:
«Πέρασα και περιόδους στη ζωή μου, εκεί στα νιάτα μου περίπου, οταν ήμουν 19 με 25 ετών, όπου δεν έτρωγα πολύ, και είχα εμμονή με τη γυμναστική , στην ψυχαναγκάστική της μορφή όμως. Όχι σπορ, όχι αθλητισμό. Αλλά μόνο αερόβια πολύωρη άσκηση. Τα αθληματα τα είχα κόψει, γιατί φοβόμουν ότι μου δίνουν μυική μάζα, ειδικά ο στίβος που έκανα, με αποτέλεσμα να έχω χοντρά πόδια», έγραψε η Μελέτη στο site MustOnline, στο οποίο αρθρογραφεί και συνεχίζει ακόμη πιο γλαφυρά.
«Εμένα τα πόδια μου πάντα μου άρεσαν. Για κάποιο λόγο όμως, με …¨είχαν πείσει πως ήταν χοντρά. Ήταν όμως απλά γυμνασμένα. ¨
Δεν θυμάμαι γιατί και πως έφτασα στο σημείο να θεωρώ «πάρτυ» το να φάω μία μακαρονάδα, ή γιατί ντρεπόμουνα να βάλω φούστα.
Θυμάμαι μόνο τη μητέρα μου, να είναι σε πανικό, όταν σε ηλικία οκτώ ετών έβγαλα τις πρώτες μου ραγάδες, επειδή πήρα σε ένα χρόνο δώδεκα πόντους ύψος.
Θυμάμαι εκεί κάπου στο γυμνάσιο, να μειώνεται το φαγητό μου. Το βραδυνό ήταν ένα αυγό, μία φέτα γαλοπούλα και μία φρυγανιά.
Πεινούσα , γιατί διάβαζα και πολύ, αλλά θυμάμαι ότι η μαμά μου, είχε άγχος μήπως και «ξεφύγω» στα κιλά. Δεν ήμουν παχιά. Αλλά πολλές φορές, ξυπνούσα νωρίτερα το πρωί, για να προλάβω να πάω στο φούρνο της γειτονιάς και να πάρω ένα πιροσκί με τυρί που λιγουρευόμουν.
Κρυφά εννοείται, γιατί δεν ήθελα με τίποτα να ακούσω ¨φάε, φάει να γίνεις σαν ζώο»
Μία φορά η μαμά μου μου είχε κάνει δώρο, 10 επισκέψεις σε κέντρο αισθητικής και αδυνατίσματος. Δεν καταλάβαινα γιατί. Εμένα μου άρεσε αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη. Αλλά πάντα είχα ένα άγχος μην παχύνω. Προφανώς και δεν ήταν δικό μου.
Μόλις τελείωσα το σχολείο, άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με το πως δείχνω. Ήμουν όμως λίγο μπερδεμένη. Ήθελα να φοράω φούστες και σορτς, αλλά είχα μόνο παντελόνια και κουστούμια στην ντουλάπα μου. Δεν είχα δει ποτέ φούστα στο σπίτι.
Ήθελα να φοράω μπικίνι, αλλά μου αγόραζαν μόνο ολόσωμα.
Μία μέρα,ο αγαπημένος μου με χάζευε και μου είπε πως λατρεύει το σώμα μου. Το κοίταξα περίεργα. Λέω, δεν μπορεί, με δουλεύει. Από την άλλη, και γω όταν έκανα γυμναστική, το θαύμαζα γιατί έβγαζε μία υγεία και μία δύναμη, μία φυσική γράμμωση στους μυς. Για «κάποιο» λόγο όμως, δεν γύμναζα τα πόδια μου».
