Οι πρώτοι πρόγονοι μας είχαν πολύ διαφορετικό τρόπο διατροφής, από τους σημερινούς ανθρώπους, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα.
Από την ανάλυση των γονιδίων των Νεάντερταλ και άλλων εξαφανισμένων προγόνων του ανθρώπου, οι επιστήμονες διαπίστωσαν επίσης ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι μπορούν για παράδειγμα να χωνέψουν πιο εύκολα το άμυλο, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο γνωστό μέλος του ανθρώπινου γενεαλογικού δέντρου.
Παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι το μόνο ζωντανό ανθρώπινο γένος στον κόσμο, κάποτε και άλλα ανθρώπινα είδη κατοικούσαν στη Γη. Σε αυτά περιλαμβάνονται οι Νεάντερταλ, οι στενότεροι συγγενείς με τους σύγχρονους ανθρώπους και οι Ντενισοβανς των οποίων το γενετικό αποτύπωμα επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ασία.
Για να μάθετουν περισσότερα για τις ζωές των Νεάντερταλ και των Ντενίσοβανς οι ερευνητές εξέτασαν γονίδια που συνδέονται με τη δραστηριότητα του φαγητού στους σύγχρονους ανθρώπους. Οι αλλαγές στη διατροφή, όπως το μαγείρεμα των τροφίμων και η καλλιέργεια φυτών και εκτροφή ζώων πιστεύεται ότι έχουν διαδραματίσει μείζονα ρόλο στην εξέλιξη των ανθρώπων.
Ένας βασικός τομέας ενδιαφέροντος για τους επιστήμονες ήταν γονίδια για τους υποδοχείς της γεύσης, τα οποία βοηθούν τους ανθρώπους να κατανοήσουν τις γεύσεις. Βρήκαν ότι τα γονίδια για τους υποδοχείς πικρής γεύσης TAS2R62 και TAS2R64, μεταλλάχθηκαν κατά την εξέλιξη του ανθρώπου, καθιστώντας τις εκτός λειτουργίας. Οι ερευνητές δεν είναι σίγουροι που στόχευαν αυτοί οι υποδοχείς, αλλά μπορεί να ήταν για ουσίες που ήταν κοινές στις δίαιτες των περισσότερων ή όλων των μεγάλων πιθήκων, αλλά πλέον απουσιάζουν από τη διατροφή των ανθρώπων.
Επιπλέον, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι σε σύγκριση με τα γονιδιώματα των Νεάντερταλ και των Ντενίσοβαν, το DNA του σύγχρονου ανθρώπου, κατά μέσο όρο διαθέτει τρεις φορές περισσότερα αντίγραφα του AMY1, το γονίδιο για την σιελική αμυλάση, η οποία είναι ένα ένζυμο στο σάλιο που βοηθά να διασπάσει το άμυλο. Αυτές οι αλλαγές πιθανά συνέβησαν κατά τα τελευταία 600.000 χρόνια, μετά το διαχωρισμό μεταξύ Νεάντερταλ και Ντενίσοβανς.
«Γνωρίζοντας ότι αυτές οι μεταλλάξεις είναι ειδικές για το ανθρώπινο γένος, ίσως μπορούμε να μάθουμε κάτι επιπλέον για την ανθρώπινη εξέλιξη και την κατανόηση της γεύσης» εξηγεί ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Τζορτζ Πέρι ανθρωπολογικός γενετιστής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.
«Η απώλεια συγκεκριμένων γονιδίων είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και ένα δυνητικά ισχυρό παράθυρο στην εξελικτική ιστορία μας, γιατί σηματοδοτεί κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά ή το περιβάλλον μας, που πιθανόν προκάλεσε την απώλεια του γονιδίου και την απομάκρυνση κάποιου περιορισμού» εξηγεί ο Πέρι.
Οσο για το τι υποδηλώνουν τελικά αυτά τα ευρήματα, ο Πέρι εξηγεί ότι «αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι είμαστε περίπλοκοι συνδυασμοί αρχαίων προσαρμογών και πιο πρόσφατων προσαρμογές στο περιβάλλον. Σε κάθε σημείο στο χρόνο προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στην διατροφή της εποχής και αυτό αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα μας»
Στο μέλλον, η ανάλυση περισσότερων γονιδιωμάτων από Νεάντερταλ και Ντενίσοβανς θα μπορούσε να ρίξει περισσότερο φως στην εξελικτική ιστορία της ανθρώπινης διατροφής, σύμφωνα με τον Πέρι.