'Κάποτε στην μακρινή Βιρμανία πάνω σε έναν λόφο, το λόφο του ¨Λου¨, ήταν χτισμένος ένας παραδεισένιος ναός ,ο ναός του ¨Λάο Τσουν¨. Εκεί ζούσαν ήσυχα ιερείς και μαζί τους είχαν εκατό ολόλευκες γατούλες. Οι γάτες εκείνες πίστευαν πως ήταν η μετενσάρκωση της ψυχής των ενάρετων ιερέων που έφυγαν από τη ζωή. Μια μέρα ,κατακτητές λεηλάτησαν το ναό και σκότωσαν τον αρχιερέα ¨Μουν-Χα. Αμέσως μετά τον θάνατό του, η αγαπημένη γατούλα που τον συντρόφευ, ο ΄Σινχ΄ στήθηκε δίπλα στο άψυχο κορμί του αφέντη του ,ακούμπησε τα μπροστινά ποδαράκια πάνω του και γύρισε το βλέμμα του προς το άγαλμα της θεάς που λατρεύονταν στο ναό. Ξαφνικά κάτι μαγικό συνέβη και ο ΄Σινχ΄ άρχισε να μεταμορφώνεται! Το τρίχωμά του από λευκό απέκτησε μια βελούδινη καστανή απόχρωση στα άκρα (πόδια ,αυτιά, ουρά )και τα μάτια του από κίτρινα έγιναν ζαφειρένια! Μέχρι το πρωί όλες οι γάτες του ναού, ως εκ θαύματος μεταμορφώθηκαν! Ο ΄Σινχ΄ έμεινε δίπλα στο νεκρό αφέντη του για επτά ολόκληρες ημέρες χωρίς φαγητό και νερό ώσπου πέθανε και έφυγε μαζί με την ψυχή του.'(Μύθος για την προέλευση της γάτας Βιρμανίας).
Υπάρχουν πολλοί μύθοι που θέλουν αυτό το εκλεπτυσμένο ,γεμάτο χάρη αιλουροειδές, να κατέχει σημαντική θέση στις ανθρώπινες κοινωνίες του παρελθόντος.Στην αρχαία Αίγυπτο ,οι γάτες αντιμετωπίζονταν ως ιερές .Όταν μια γατούλα πέθαινε στο σπίτι που ζούσε ,όλα τα μέλη της οικογένειας υποχρεούνταν να την πενθήσουν και συχνά ως ένδειξη πένθους ξύριζαν τα φρύδια τους! Οι 'Αιγύπτιες' γατούλες μετά τον θάνατό τους, ταριχεύονταν και θάβονταν μέσα σε μικρές ψάθινες θήκες σε μεγάλα κοιμητήρια γατών. Υπήρχε ακόμη και ναός λατρείας της γάτας, όπου κάθε άνοιξη μαζεύονταν χιλιάδες άνθρωποι για να παρακολουθήσουν τις τελετές προς τιμήν της γατίσιας θεάς 'Μπαστέτ' .Από πολλούς θεωρήθηκαν παγανιστικές ,ήταν όμως πολύ δημοφιλείς και διήρκησαν σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια! Λαμβάνοντας υπ' όψιν αρχαιολογικά ευρήματα που ήρθαν στο φως, φαίνεται πως η γάτα είχε ήδη εξημερωθεί πριν από 3.500 χρόνια. Τόσο το μικρό της μέγεθος ,όσο και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της ,την έκαναν λιγότερο χρήσιμη στον 'πρώτο άνθρωπο-κυνηγό', συγκριτικά με τον σκύλο. Ίσως αυτή ήταν η αιτία που η εξημέρωση και η χρησιμοποίησή της από τον άνθρωπο ως οικόσιτο ζώο άργησε λίγο. Μπαίνοντας στην εποχή όπου ο άνθρωπος άρχισε να επωφελείται τη γη και να την καλλιεργεί, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μεγάλο πρόβλημα: τα τρωκτικά. Οι αποθήκες τροφίμων που κατασκεύαζε για να φυλάξει τα προϊόντα της σοδειάς του, έγιναν ένα ατέλειωτο 'φαγοπότι' για τα τρωκτικά ,τα οποία εκείνη την εποχή ήταν και φορέας πολλών επιδημιών! Παρατηρώντας λοιπόν τις συνήθειες της άγριας γάτας να κυνηγά και να τρέφεται με τρωκτικά αποφάσισε να τη βάλει στο 'παιχνίδι'. Από τότε η γάτα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρώπινων κοινωνιών και μετατράπηκε σε έναν σύγχρονο 'ποντικο-εξολοθρευτή'! Η ζωή τους βέβαια δεν ήταν και τόσο 'ρόδινη'! Λέγεται πως τον Μεσαίωνα ,οι γάτες κυνηγήθηκαν πολύ ,ίσως γιατί θεωρήθηκαν από πολλούς παγανιστικά κατάλοιπα του παρελθόντος ,από την εποχή των Αιγυπτίων. Ευτυχώς όμως κατάφεραν να αντέξουν στο χρόνο και μας συντροφεύουν μέχρι σήμερα! Οι ράτσες των γατών ,συγκριτικά με αυτές του σκύλου ,αριθμητικά είναι σαφώς λιγότερες. Αυτό γιατί η χρήση τους υπήρξε πολύ συγκεκριμένη και έτσι δεν χρειάστηκε να διαμορφωθεί ποικιλία φυλών που να εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες .Τόσο το μέγεθος όσο και η ιδιοσυγκρασία των ατόμων ανάμεσα σε διαφορετικές φυλές είναι παρόμοια. Αυτό που αλλάζει κυρίως είναι κάποια μορφολογικά χαρακτηριστικά που δημιουργήθηκαν με βάση κυρίως την καταγωγή της κάθε ράτσας. Έχουμε λοιπόν μακρύτριχες και κοντότριχες γατούλες με ποικίλες αποχρώσεις στο τρίχωμά τους ενώ το βάρος τους κυμαίνεται από 1.5 ως 8 kg.Όλες τους ανήκουν σε ένα είδος :την άγρια γάτα (Felis Sylvestris). Είναι ένα εκπληκτικό πλάσμα με ιδιαίτερες αισθητήριες ικανότητες, κυνηγητικά χαρίσματα, πλαστικότητα-ελαστικότητα κινήσεων και μια τρυφερή ίσως και 'ερωτική' κάποιες φορές συμπεριφορά .Είναι απλά μοναδικές!
Γιατί οι γάτες είναι χαδιάρες;
Η αλήθεια είναι πως από όλα τα κατοικίδια, η γάτα είναι η πιο απαιτητική στα χάδια. Μια γατούλα δεν μεγαλώνει ποτέ! Συμπεριφέρεται σαν μικρό γατάκι ακόμη και όταν ενηλικιώνεται. Η έντονη ανάγκη της για χάδια πηγάζει από τη μητρική φροντίδα. Είναι ένα κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας που η μαμά-γάτα γλείφει, καθαρίζει, προστατεύει τα μικρά της.
Γιατί η γάτα 'κυλιέται' στο πάτωμα όταν μας βλέπει;
Για τη γάτα μια τέτοια στάση που αφήνει εκτεθειμένη την κοιλιά της, καθισμένη ανάσκελα , είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Στη φύση η γάτα δύσκολα θα πάρει μια τέτοια θέση γιατί την κάνει πολύ ευάλωτη. Με αυτόν τον τρόπο μας δείχνει την έντονα φιλική της διάθεση και μας καλεί να την χαϊδέψουμε στο πιο ευάλωτο μέρος του σώματός της, την κοιλιά της.
Μαθιουδάκη-Πάλμου Ειρήνη DVM
Ντόβα Ελένη DVM
Περιμένουμε με ενδιαφέρον και άλλες απορίες καθώς και τα σχόλια σας στο pet@iefimerida.gr