Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα έκανε την περασμένη Δευτέρα τις ευρωπαϊκές αγορές να χορεύουν.
Ωστόσο, ενώ το χρηματιστήριο Αθηνών κατέρρεε κατά 10 μονάδες και τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων ανέβηκαν ραγδαία, ο φόβος ότι η κρίση θα μεταδοθεί στην Ιταλία και την Ισπανία παρέμεινε περιορισμένος. Αποτελεί απόδειξη ότι η κρίση βρίσκεται πίσω μας; Διακοπή κρίσης λόγω Χριστουγέννων; Οχι.
Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι έχει τον έλεγχο και οι αγορές το ξέρουν. Τον Σεπτέμβριο του 2012 ο κεντρικός τραπεζίτης έβαλε οριστικά τέλος στις οικονομικές εντάσεις ανακοινώνοντας ότι θα έκανε τα πάντα για να αποφευχθεί η μετάδοση της κρίσης και η τραπεζική κρίση.
Η κρίση του ευρώ είναι κρίση χρέους. Αν τρέμουμε σε κάθε κακή πολιτική εξέλιξη είναι γιατί το δημόσιο χρέος μιας χώρας είναι αβάσταχτο. Είναι γιατί έχει άτονη ανάπτυξη, χωρίς οικονομική δραστηριότητα και χωρίς φορολογικά έσοδα. Είναι γιατί παρότι μειώθηκαν οι δημόσιες δαπάνες εντούτοις η κατάσταση του προϋπολογισμού δεν έχει καλυτερεύσει τόσο ώστε να επιστρέφει μια χώρα τα δανεικά και να απομειώνει το χρέος. Στην Ελλάδα μετά από δύο αναθεωρήσεις του χρέους που έσβησαν σχεδόν το μισό ποσό, το δημόσιο χρέος αποτελεί το 176% του ΑΕΠ. Στην Ιταλία το δημόσιο χρέος βρίσκεται στο 130% του ΑΕΠ. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το δημόσιο χρέος ανεβαίνει παρά τα μέτρα λιτότητας ή μάλλον ...εξαιτίας των μέτρων λιτότητας.
Πώς μπορεί κανείς να θεραπεύσει το κακό και όχι μόνο τα συμπτώματα; Δεν μπορεί η Ενωση να μοιράζεται το κοινό νόμισμα αλλά να μη μοιράζεται τους κινδύνους. Αν για παράδειγμα, η περιοχή των Πυρηναίων στη Γαλλία, όπου η ανεργία αυξήθηκε κατά 50%, ήταν υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει τους δανειστές της χωρίς τη βοήθεια άλλων πιο πλούσιων περιοχών, τότε εδώ και καιρό θα είχε πτωχεύσει και θα συμπαρασύρει ακόμη και τη γαλλική πρωτεύουσα στην πτώση της.
Αλλά στην Ευρώπη, το πρόβλημα είναι και πολιτικό. Παρόμοιες συζητήσεις έγιναν στις ΗΠΑ όταν επρόκειτο να υιοθετήσουν το δολάριο όλα τα κράτη της Ενωσης. Χρειάστηκαν 150 χρόνια για να ολοκληρωθεί η νομισματική ένωση της Αμερικής που βασίζεται σε μια ένωση προϋπολογισμών. Είναι λοιπόν φυσικό και στην Ευρώπη να χρειαστούμε χρόνο και είναι φυσικό αυτή η συζήτηση να προκαλεί πολιτικές εντάσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές της ένωσης και στους αντιπάλους της.
Η διαφορά είναι ότι σήμερα οι αγορές δίνουν τον τόνο και επιβάλλουν το τάιμινγκ. Γι'αυτό και το ερώτημα είναι: Πόσο καιρό ένα άρρωστο στομάχι θα αντέξει να καταπίνει αντι-εμετικά;»
Το άρθρο υπογράφει η Anne-Laure Delatte