Από κρατούμενος στο Αουσβιτς, ράφτης των Ομπάμα, Κλίντον και ΝτιΚάπριο -Η απίθανη ιστορία του Μάρτιν Γκρίνφιλντ [εικόνες]

Ο Θεός έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Ετσι αντιμετωπίζει ο Μάρτιν Γκρίνφιλντ την απίθανη ιστορία του. Και δεν έχει άδικο. Γιατί δύο πουκάμισα Ναζί στο Αουσβιτς βοήθησαν έναν Εβραίο να δημιουργήσει στις ΗΠΑ το μεγαλύτερο ραφείο.

Ο Μάρτιν Γκρίνφιλντ είναι ένας από τους πιο σεβαστούς και επιτυχημένους ράφτες στον κόσμο. Από τότε που μετανάστευσε από την πρώην Τσεχοσλοβακία στις ΗΠΑ, το 1947, έχει ντύσει αμέτρητους σταρ του κινηματογράφου, μεγάλους αθλητές αλλά και πολλούς προέδρους των ΗΠΑ, από τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ έως τον Μπαράκ Ομπάμα.

Χάρη στη δουλειά του, έχει πάρει... μέτρα από αμέτρητους διάσημους. Ο Πολ Νιούμαν, ο Μπεν Αφλεκ και ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο είναι ανάμεσα στους σταρ που έχουν φορέσει τα ρούχα του. Εχει φτιάξει κοστούμια για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Είναι ο άνθρωπος που έπεισε τον σταρ του ΝΒΑ, Καρμέλο Αντονι, να φορέσει σμόκιν φέτος. Και βέβαια, έχει έρθει τόσο κοντά όσο λίγοι με προέδρους των ΗΠΑ.

Ο Μπαράκ Ομπάμα τον εμπιστεύεται, ο Μπιλ Κλίντον χάρη σε εκείνον βελτίωσε την εικόνα του. Η σχεδιάστρια Ντόνα Κάραν ήταν εκείνη που, έπειτα από εντολή της Χίλαρι Κλίντον, επικοινώνησε με τον Γκρίνφιλντ για να του ζητήσει να ντύσει τον Μπιλ Κλίντον. Οταν ο Γκρίνφιλντ είδε για πρώτη φορά τη ντουλάπα του νέου πελάτη του σκέφτηκε «αυτή πρέπει να είναι μία από τις πιο αξιολύπητες προεδρικές ντουλάπες στην αμερικανική ιστορία».

Αν και σήμερα η ζωή του είναι γεμάτη λάμψη, ως έφηβος έζησε τραγικές στιγμές και άντεξε δύο χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά το Ολοκαύτωμα, όπου έχασε τους γονείς του και τα αδέρφια του.

Στο Αουσβιτς ήταν όμως και τότε που ουσιαστικά ξεκίνησαν όλα για να γίνει ο ίδιος ράφτης. Εκεί έπιασε για πρώτη φορά στη ζωή του βελόνα και κλωστή και μέσα από την τραγωδία που ζούσε συνειδητοποίησε τη δύναμη των ρούχων.

«Ηταν η δεύτερη ημέρα μας στο Αουσβιτς. Οι στρατιώτες ρώτησαν αν ξέραμε οικοδόμους, γιατρούς, ξυλουργούς... Ο πατέρας μου έπιασε το χέρι μου και το σήκωσε στον αέρα. ''Είναι μηχανικός. Πολύ ικανός'', τους είπε», διηγείται ο Γκρίνφιλντ στη βιογραφία του.

«Πάνω από την πύλη του Αουσβιτς υπήρχε η επιγραφή ''Arbeit macht frei'', ''Η δουλειά σε κάνει ελεύθερο''. Οταν το έκανε ο πατέρας μου αυτό, με προστάτευσε. Ηταν ο τρόπος του για να αναγκάσει τους Γερμανούς να με δουν σαν κάποιον που μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και όχι κάποιον που έπρεπε να καεί», θυμάται ο ράφτης.

Αν και αμέσως μετά έκανε κάτι εντελώς ηλίθιο όπως λέει, καθώς άρχισε να τρέχει για να ξεφύγει- αντίδραση την οποία ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να εξηγήσει- δεν το πλήρωσε με τη ζωή του. Εκείνη η ημέρα όμως ήταν η τελευταία φορά που είδε τον πατέρα του.

Οι φύλακες του Αουσβιτς τον πήγαν στο πλυντήριο. Εκεί έπρεπε να πλένει τις στολές τους. Αν και δεν ήξερε πώς να κάνει τη δουλειά, φρόντισε να την εκτελέσει με μεγάλη αφοσίωση, έπειτα από την απόπειρα διαφυγής του. Ομως, κάποια στιγμή, τρίβοντας πολύ δυνατά και γρήγορα, ξήλωσε το κολάρο από ένα πουκάμισο. Ο στρατιώτης που ήταν εκεί τον χτύπησε μέχρι που άρχισε να αιμορραγεί και μετά του πέταξε το πουκάμισο στο πρόσωπο. «Το κράτησα. Στο πλυντήριο δούλευε ένας καλός άνθρωπος που ήξερε να ράβει. Μου έδωσε βελόνα και κλωστή και μου έμαθε πώς να κάνω βελονιές», λέει ο Γκρίνφιλντ. «Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν βρήκα το κουράγιο φόρεσα το πουκάμισο κάτω από τη στολή μου. Ηταν κάτι τρελό, κανένας άλλος κρατούμενος δεν είχε πουκάμισο. Μάλιστα, λίγο αργότερα, έκλεψα ένα ακόμη για να έχω δύο. Ομως από τότε, οι στρατιώτες μου φέρονταν καλύτερα. Νόμιζαν ότι ήμουν κάποιος που είχε σημασία, που δεν έπρεπε να σκοτώσουν.

Αλλά και οι κρατούμενοι μου φέρονταν καλύτερα. Κάποιοι από τους επικεφαλής μπορεί να ήταν Εβραίοι, αλλά μπορούσαν να γίνουν βάναυσοι. Ηθελαν να ευχαριστήσουν τους Γερμανούς και ήταν σκληροί μαζί μας, για να μην τιμωρηθούν εκείνοι. Ομως, από τη στιγμή που έβαλα το πουκάμισό μου, τίποτα δεν συνέβη. Δεν τα έβαζαν μαζί μου. Την ημέρα που το φόρεσα, κατάλαβα ότι τα ρούχα έχουν δύναμη. Δεν φτιάχνουν απλά τον άνθρωπο μπορούν να τον σώσουν».

Μάλιστα, όπως εξομολογείται ο Γκρίνφιλντ, από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η υπόλοιπη ζωή του. Γιατί «Οσο περίεργο κι αν ακούγεται, δύο σκισμένα πουκάμισα των Ναζί βοήθησαν έναν Εβραίο να γίνει ο πιο διάσημος ράφτης», όπως λέει.