AΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΒΕΝΕΤΟΛΟΓΙΟ ΗΜΕΡΑ 11η
τα καλύτερα πέρασαν. Ή τα χειρότερα; Όπως το πάρει κανείς. Σαν φεστιβάλ και ταινίες που αξίζει να τις προτείνεις και σε κανέναν άνθρωπο έξω από το κύκλωμα των χιλίων βαρεμένων που αλαλάζουν «τέχνη τέχνη» σαν την παρθένα όταν ονειρεύεται με τι μπορεί να μοιάζει το σεξ, από τα καλύτερά μου. Γιατί το έχει αυτό η Βενετία και φέτος το λειτούργησε καλύτερα από κάθε άλλη φορά, το να μαζεύει δηλαδή ταινίες με χαμηλό μέσο αυτισμού. Οπότε που είναι τα χειρότερα που σου λέω; Στο ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή η ατυχία μου δε σταμάτησε λεπτό και μάλλον φταίει ότι το σπίτι που έμενα ήταν δυσοιωνισμένο.…
Να φανταστείς ότι ακόμα και μετά την τελετή απονομής που γύρισα χαρούμενος επειδή πήραμε το βραβείο σεναρίου (δεν καταλαβαίνω το σχόλιο σου Βενετολόγιο μου, μπορεί εγώ προσωπικά να μην κατάφερα και να μην επιθυμώ να σκαρφαλώσω στις «Άλπεις» αλλά δε σημαίνει ότι δε χάρηκα) με χτύπησε η γκαντεμιά και έμεινα έξω από το σπίτι χωρίς τα κλειδιά μου μέσα στην άγρια νύχτα. Πράγμα που σημαίνει ότι ναι, στις «Άλπεις» δε σκαρφάλωσα στο μπαλκόνι μου όμως το επιχείρησα, ανεβαίνοντας πάνω σε ένα πλαστικό τραπέζι που είχε ο κήπος. Για να καταλάβω ότι μάλλον πρέπει να κάνω δίαιτα, εφ’ όσον έσπασε το πόδι του τραπεζιού και βρέθηκα στο έδαφος. Εώς ότου ανακάλυψα, μια ώρα και δύο μελανιές μετά, ότι τελικά τα κλειδιά ήταν χωμένα μέσα στην τσέπη μου και μέσα στον πανικό μου ότι θα μείνω έξω, δεν τα έβρισκα. Γιατί στα γράφω όλα αυτά; Για να συγκρατηθώ και να μη γράψω άλλου τύπου ‘καλοσύνες’ για τα κουλά που διάβασα κι άκουσα από συναδέλφους στη Βενετία (για να μην σου πω αυτολεξεί τις μαλακίες που λέγανε για ταινίες, περιμένοντας να δουν τι θα πούνε οι άλλοι. Άλλο είδανε, άλλο είπανε, άλλο γράψανε, άλλο θα γράψουνε. Ευτυχώς, δεν νομίζω να αισθάνθηκαν, γιατί τότε θα είχανε ελπίδα επιβίωσης). Με πιάνει ο ένας και μου λέει μετά την ανταπόκριση μου για τις «Άλπεις», «και ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις την Guardian που το έβγαλε αριστούργημα;» Του απαντώ «και ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τη Le Monde τότε που το έβγαλε τζούφιο;» Άκου βενετολόγιο μου απάντηση να καταλάβεις πόσο ξιπασμένη φάρα είμαστε οι κριτικοί: «Αυτός της Le Monde είναι ένας μαλάκας και μισός, δεν ξέρει τι του γίνεται». Δηλαδή τα δικά σου δικά σου και τα δικά μου δικά σου.Πάω σε κάποιον άλλο και του λέω, το αδιαμφισβήτητο γεγονός, του ότι ανάμεσα σε 23 ταινίες του διαγωνιστικού, στο φυλλάδιο με τις προτιμήσεις των κριτικών,οι «Άλπεις» ήρθαν 16ες. Μου απαντάει ο τύπος, «και ποιος τους πηδάει τους κριτικούς»; Ούτε κι εγώ, συμφωνώ, αλλά παλληκάρια, επιλέξτε επιτέλους γιατί θα μας τρελάνετε. Όταν τα Όσκαρ κάνουν μια προχωρημενιά, λέτε «μπράβο στα Όσκαρ». Όταν αυτή η προχωρημενιά δεν προκύπτει αρκετή για να νικήσει, λέτε «αναμενόμενο με τους 5000 παλιόγερους της Ακαδημίας, σιγά μην ξέρουν σινεμά». Πρώτον οι περισσότεροι από σας είσαστε στην ηλικία των γερόντων. Και δεύτερον, τι ακριβώς θέλετε λοιπόν; Τον φριζαρισμένο μοντερνισμό που επιβεβαιώνει τη νεότητα των 50 σας; Αυτά για να μη σκάσω.
Ακόμα και οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, πιο σίγουροι είναι από σας (για το τι θα ψηφίσουν, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ). Φινάλε με αυτό το θέμα και πάμε στα υπόλοιπα. Χρυσός λιοντάρης καλύτερης ταινία ο «Φάουστ» και ο Σοκούροφ. Μάλλον συμφωνώ. Το μάλλον μπαίνει επειδή τα φεστιβαλικά κριτήρια είναι διαφορετικά από αυτά της αίθουσας, και σε αυτό το πλαίσιο, ήταν η πλέον λογική επιλογή ανάμεσα στα φαβορί. Βραβείο αντρικής ερμηνείας, στον Μάικλ Φασμπέντερ για το «Shame». Ναι, δαγκωτό. Γυναικείας ερμηνείας στην πρωταγωνίστρια του «A simple life», που επειδή είναι κινέζα εννοείται πως δεν μπήκα στον κόπο να απομνημονεύσω το όνομά της. Ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής στο “Terraferma”. Λογικό. Το ιταλικό πουλέν της φετινής διοργάνωσης παρά τα επί μέρους του προβλήματα, ξεχώριζε με διαφορά από τους συμπατριώτες του (κι από πολλούς άλλους). Βραβείο σκηνοθεσίας στο «People Mountain People Sea». Δεν το είδα, δεν ξέρω δεν απαντώ. Φωτογραφίας στα «Ανεμοδαρμένα Ύψη». Ναι, μέσα είμαι. Γιατί κάθε ταινία είθισται να παίρνει μόνο ένα βραβείο, και εφ’ όσον τόσο ο «Φάουστ» όσο και το «Shame» που είxαν εξαιρετική δουλειά σε αυτόν τον τομέα, πήραν αλλού τη διάκριση, τα «Ανεμοδαρμένα» ήταν η επόμενη φυσική επιλογή. Αυτά και σε κλείνω βιαστικά Βενετολόγιο μου, γιατί είμαι στο τρένο για Πίζα τώρα επειδή βρήκα φτηνό αεροπορικό από εκεί (άλλη μια εξαιρετική ιδέα που έχει αρχίσει να μου βγαίνει όπως αυτή του πλοίου), απέναντι μου έχω μια κινέζα που μιλάει συνέχεια στο κινητό (ελπίζω με Πεκίνο για να πληρώσει τον κώλο της που μας τα έχει πρήξει τόση ώρα με τα κινέζικα) και δίπλα μου μια οικογένεια Αλβανών πιτσιρικάδων με τη μαμά τους. Που ναι, μπορεί να μου τα σπάνε που και που ενεργοποιώντας τα ρατσιστικά μου τσάκρα, αλλά με κεράσανε καφέ, μου χαμογελάνε και είναι ότι πιο ευγενικό και φιλικό διαθέτει αυτό το τρένο. Γιατί βενετολόγιο μου, πρέπει να στο πω κι αυτό, επειδή κάτι μου μένει σαν μάθημα από το (κάθε) ταξίδι, ναι, η φιλία και η ανθρώπινη γλυκύτητα τελικά πάντα είναι κρυμμένη ακριβώς εκεί που δεν την περιμένεις. Για να σου μαλακώσει τα αγριεμένα σου με ότι έγινε από εκεί (και αυτούς) που περίμενες σημεία επαφής και δεν τα βρήκες για άλλη μια φορά. Και να σε κάνει να ξεπεράσεις επιτέλους το σοκ της δικτατορίας των φυσιολογικών ανθρώπων, προκαλώντας τους ακόμα περισσότερα εγκεφαλικά. Σαν ένα είδος shock therapy ας πούμε για το σινεμά της ζωής τους. Καληνύχτα και να φοβάσαι πάντα πιο πολύ αυτούς που προτιμούν να κοιμηθούν νωρίς για να είναι εντάξει στη δουλειά τους από αυτούς που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς γιατί θέλουν να δουν για άλλη μια τελευταία φορά το χάραμα.