Απόδραση από το Αλκατράζ: Οι δραπέτες μπορεί τελικά να επέζησαν και να έφτασαν στη στεριά [εικόνες]

Είναι η πιο θρυλική απόδραση όλων των εποχών. Οχι μόνο γιατί απέδειξε ότι το Αλκατράζ δεν ήταν τελικά η φυλακή από την οποία δεν μπορούσε να δραπετεύσει κανείς, αλλά και επειδή παραμένει ακόμη μυστήριο τι απέγιναν οι τρεις που κατάφεραν να βγουν από αυτό το «φρούριο» και να πέσουν στο νερό.

Από το 1962, κανείς δεν έχει ξαναδεί τους Κλάρενς και Τζον Ανγκλι και τον Φρανκ Μόρις, που χρησιμοποίησαν μία σχεδία για να φύγουν από το νησί- φυλακή. Η λογική έλεγε ότι οι τρεις δραπέτες δεν κατάφεραν να φτάσουν στην ξηρά ζωντανοί. Ομως, μία νέα μελέτη δείχνει ότι μπορεί τελικά και να τα κατάφεραν.

Ενα νέο μοντέλο υπολογιστή δείχνει ότι αν ξεκίνησαν ακριβώς τα μεσάνυχτα, θα μπορούσαν να φτάσουν στη στεριά, αλλά αν έφυγαν είτε νωρίτερα είτε αργότερα, είναι πολύ πιθανό να πέθαναν στα παγωμένα νερά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Η μελέτη έγινε από επιστήμονες στο Delft University και το ερευνητικό ινστιτούτο Deltares, στην Ολλανδία και παρουσιάστηκε αυτή την εβδομάδα.

Οι τρεις ληστές τραπεζών πέρασαν μήνες σκάβοντας ένα τούνελ από τα κελιά τους, χρησιμοποιώντας κουτάλια. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου 1962, άφησαν κεφάλια που έφτιαξαν από σαπούνι, χαρτί τουαλέτας και μαλλιά, στα κρεβάτια τους και σύρθηκαν στο τούνελ. Θεωρείται ότι έφτιαξαν μία φουσκωτή σχεδία από αδιάβροχα και έπεσαν στη θάλασσα, κάπου ανάμεσα στις 8 μ.μ. και τις 2 π.μ., σύμφωνα με τους φακέλους του FBI. Παρά τις εκτεταμένες έρευνες, δεν βρέθηκαν ποτέ. Το αν επέζησαν και έφτασαν στη στεριά ή πέθαναν πέφτοντας στο νερό, παραμένει μυστήριο.

Η ομάδα των Ολλανδών επιστημόνων χρησιμοποίησε ένα υδραυλικό μοντέλο που αναπαριστά τις κινήσεις των θαλάσσιων ρευμάτων σε δέλτα και κόλπους. «Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε με αυτό να κάνουμε ανάλυση για το τι συνέβη το 1962», εξήγησε ο δρ. Ρολφ Χατ μιλώντας στο BBC. Αυτό που ήθελαν ήταν να αναπαραστήσουν τις ακριβείς συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη τη νύχτα, χρησιμοποιώντας ιστορικά δεδομένα για την παλίρροια στον υπολογιστή.

Oι κινήσεις των ρευμάτων τη νύχτα της απόδρασης, στις 22:39

«Δεν ξέραμε ακριβώς πότε έπεσαν στο νερό ή από πού ακριβώς ξεκίνησαν. Οπότε αποφασίσαμε να βάλουμε 50 εικονικές βάρκες να ξεκινούν κάθε 30 λεπτά από τις 8 μ.μ. έως τις 4 τα ξημερώματα, από κάθε πιθανό σημείο απόδρασης από το Αλκατράζ, για να δούμε πού θα κατέληγαν», εξήγησε ο Φέντορ Μπάαρτ.

Με αυτό τον τρόπο κατέληξαν ότι αν οι φυλακισμένοι είχαν δραπετεύσει ώρες πριν από τα μεσάνυχτα, θα ήταν σχεδόν βέβαιο ότι έχασαν τη ζωή τους. Στο χειρότερο σενάριο, όπου δεν θα είχε αποτέλεσμα η προσπάθειά τους να κάνουν κουπί, η παλίρροια θα τους έβγαζε στον ωκεανό όπου με βεβαιότητα θα πέθαιναν από υποθερμία.

Αν έπεσαν στο νερό αργότερα, μετά από τη 1 τα ξημερώματα, η παλίρροια θα είχε γυρίσει, στέλνοντάς τους σε διαφορετική κατεύθυνση. Θα τους έσπρωχνε προς τον κόλπο και τότε ανάλογα από το προς ποια κατεύθυνση θα έκαναν κουπί, θα πήγαιναν είτε βόρεια προς το Μπέρκλεϊ ή νότια προς το Οκλαντ. Και στις δύο περιπτώσεις θα είχαν περάσει τόσο χρόνο στο νερό, που πιθανότατα θα είχαν πεθάνει από υποθερμία, ή θα τους είχε πιάσει η αστυνομία.

Ομως, η ομάδα βρήκε ένα μικρό «παράθυρο» κατά το οποίο η επιβίωση ήταν πιθανή. Αν η τριάδα έφυγε τα μεσάνυχτα και έκανε πολύ κουπί προς τα βόρεια, τότε τα ισχυρά ρεύματα θα δούλευαν προς όφελός τους. Αυτό σημαίνει ότι θα πήγαιναν προς την Golden Gate Bridge και όταν θα την πλησίαζαν θα ήταν η στιγμή που γυρίζει η παλίρροια και αυτό θα τους έδινε το χρόνο να φτάσουν μέχρι την αποβάθρα στη βόρεια πλευρά.

Επίσης το μοντέλο προέβλεψε ότι πιθανά απομεινάρια από τη σχεδία θα έβγαιναν προς το Ειντελ Αϊλαντ, όπου το FBI βρήκε ένα κουπί και κάποια προσωπικά αντικείμενα. Βέβαια, όλα όσα εξέτασε το μοντέλο του υπολογιστή βασίζονται στο ότι δεν είχαν βοήθεια από τρίτους και δεν συνέβη κάτι έκτακτο.