Une force de la nature, τον αποκαλούν οι Γάλλοι. Το όνομά του σημαίνει «από τον Θεό». Ενας σπουδαίος ηθοποιός, ένας άντρας που ζει στα όρια των καταχρήσεων, της υπερβολής, που ζει έναν έκλυτο βίο. Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, αμφιλεγόμενος, εκρηκτικός, απρόβλεπτος έρχεται στην Αθήνα στις 19 Ιανουαρίου, για ένα βράδυ προκειμένου να μας διαβάσει τις Εξομολογήσεις του Αγίου Αυγουστίνου.
Και ναι, πραγματικά πιστεύει ότι ο Αγιος Αυγουστίνος του μοιάζει. Ότι έχουν κοινά στοιχεία, κοινές αφετηρίες, αλλά μέχρι στιγμής διαφορετικούς προορισμούς. Τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης τον χαρακτήριζαν το alter ego του. Ο Αγιους Αυγουστίνος πριν γίνει άγιος έζησε έναν βίο έκλυτο. Όταν ο Πάπας Ιωάννης ο δεύτερος είδε στον Βατικανό τον Ντεπαρντιέ, τον κοίταξε στα μάτια αμίλητος και στράφηκε σε έναν καρδινάλιο δίπλα του και του είπε «Αυγουστίνος! Κάποιος πρέπει να του μιλήσει για τον Αυγουστίνο. Του μοιάζει τόσο…»
Γιατί ο Ζεράρ νιώθει πως ταυτίζεται με έναν Άγιο
Ο Ντεπαρντιέ – που μεγάλωσε σε αυστηρή καθολική οικογένεια και όπως έχει δηλώσει θαύμαζε τον πάππα Ιωάννη- άρχισε να διαβάζει με μανία κάθε μέρα τις εξομολογήσεις του Αγίου, τα πάντα για τον έκλυτο βίο του αλλά και τη στροφή του προς την πίστη και τον θεό. Του είχαν προτείνει να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία για τον Αγιο Αυγουστίνο, αλλά θεωρούσε πως η ζωή του δεν μπορεί να παρασταθεί, δεν μπορούσε να κλειστεί μέσα σε εικόνες.
Όμως η αφήγηση, η ανάγνωση των Εξομολογήσεων του Αγίου Αυγουστίνου… Αυτό ναι, αυτό ήταν κάτι που τον φλόγισε. Το 2003 μέσα στην Παναγία των Παρισίων έκανε την πρώτη ανάγνωση, με πλήθος κόσμου έξω να τον ακούει από τα μεγάφωνα. Αυτή την ανάγνωση θα φέρει και στο Μέγαρο Μουσικής, για μια μόνο νύχτα στις 19 Ιανουαρίου 2015.
Ο Ντεπαρντιέ θεωρεί ότι το κείμενο των Εξομολογήσεων του Αγίου Αυγουστίνου «είναι το ποιητικό σώμα κειμένων ενός άντρα που δεν ήξερε τι ακριβώς ζούσε. Αυτή η αγωνία του Αυγουστίνου με άγγιξε προσωπικά γιατί αντανακλά τη δική μου ευαισθησία. Νιώθω εύθραστος.» Εχει πει ο ίδιος ο Ντεπαρντιέ: «αυτή η ερμηνεία δεν είναι απλώς ένας ρόλος, είναι περισσότερο ένας στοχασμός, μία ιεροτελεστία, μία πράξη ανιδιοτέλειας, μία στιγμή μοναξιάς με τον εαυτό του. Ίσως ακόμα και η δική του προσωπική "εξομολόγηση"».
Από το 1967 ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ έχει παίξει σε τουλάχιστον 170 ταινίες, έχει κερδίσει δύο φορές το βραβείο Cesar, Χρυσή Σφαίρα για την «Πράσινη Κάρτα», υποψηφιότητα για Οσκαρ για την ταινία του «Συρανό ντε Μπερζεράκ». Διεθνώς πασίγνωστες οι ταινίες του, όμως η προσωπική του ζωή, οι ερωτικές του εξεγέρσεις και επιλογές, η αγάπη του για το κρασί, η αναιδής αιρετική στάση ζωής του έχουν κυριαρχήσει πάνω από κάθε δημιουργικό έργο του και πάνω και από το αδιαμφησβήτητο ταλέντο του.
Επιμένει όμως πως έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την θρησκεία: «Εχω ένα μυστηριακό, θρησκευτικό ταπεραμέντο, με τον επίμονο πειρασμό να ρωτάω: Γιατί; Στον Αυγουστίνο, ανακάλυψα ξανά αυτά τα ερωτήματα, την αγωνία και τον αγώνα για την αλήθεια, το γιατί είμαστε όπως είμαστε», λέει ο ίδιος.
Μεγαλώνοντας με δυο ηλικιωμένες πόρνες
Ο Ζ. Ντεπαρντιέ γεννήθηκε το 1948 στο Chateauroux της Γαλλίας σε μια αυστηρή καθολική οικογένεια. Όπως ο ίδιος έχει πει, ένιωθε πάντα μέσα του μια συναισθηματική φουρτούνα που τον έκανα να νιώθει ανένταχτος, ότι δεν ανήκει πουθενά. Ηταν μόλις 12 χρονών όταν εγκατέλειψε το σχολείο, άφησε το σπίτι του για να ζήσει με δύο ηλικιωμένες πόρνες στην αμερικανική βάση της περιοχή, και άρχισε να έχει παραβατική συμπεριφορά που τον οδήγησε σε φυλακή ανηλίκων. Εκανε ληστείες – ακόμα και από τάφους έκλεβε-, αλητεία. Όταν ήταν υποψήφιος για Οσκαρ για την ταινία «Συρανό ντε Μπερζεράκ» το περιοδικό Τime έγραψε ότι ως έφηβος είχε λάβει μέρος σε έναν ομαδικό βιασμό – στην πραγματικότητα είχε γίνει μάρτυρας βιασμού. Όμως αυτό το λάθος του Time – το οποίο το παραδέχτηκε και διόρθωσε- του στέρησε λένε κάποιοι το Οσκαρ που δόθηκε τελικά στον Τζέρεμι Αϊρονς.
Δούλεψε ως ακροβάτης σε τσίρκο – για την ακρίβεια βρισκόταν στη βάση μιας ανθρώπινης πυραμίδας, εργάστηκε ως ζιγκολό, καθώς ήταν απίστευτα γοητευτικός πριν σαγηνεύσει έναν κυνηγό ταλέντο που πλήρωσε μια δραματική σχολή για να φοιτήσει ο Ντεμπαρντιέ. Ταυτόχρονα άρχισε να ασχολείται με τον χορό, να γοητεύει και να καταστρέφει στη συνέχεια μερικές από τις πιο γοητευτικές γυναίκες της Γαλλίας. Υπήρξε μεγάλος εραστής αλλά και παντρεμένος με την ίδια γυναίκα επί 26 χρόνια!
Λάτρεψε τις γυναίκες. « Νομίζω ότι μπορούμε να μάθουμε τα πάντα από τις γυναίκες», λέει. «Κυρίως πήρα πολλά μαθήματα από τις συντρόφους μου ή τις ερωμένες μου. Αλλά και από γυναίκες συγγραφείς, όπως Βιρτζίνια Γουλφ, την Αναϊς Νιν. Τις προτιμώ από τον Χέμινγουεϊ για παράδειγμα. Αν και μου αρέσει ο Φιτζέραλντ, προτιμώ να διαβάζω την Κολέτ. Μπορούμε να μάθουμε τα πάντα από τις γυναίκες επειδή είναι γεννημένες μητέρες. Ζουν σαν μητέρες.»
Ο θάνατος του γιού που δεν αγάπησε ποτέ
Απέκτησε έναν γιο τον Γκιγιόμ που πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 37 ετών. Ενας γιός αντάξιος του πατέρα του, ένας παραβατικός ριψοκίνδυνος έφηβος. Ληστείες, χρήση και εμπόριο ναρκωτικών, ατυχήματα, επιθέσεις. Η σχέση του με τον πατέρα του ήταν εκρηκτική δύσκολη. Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ χαρακτήριζε τον γιό του «δύσκολο» ο ίδιος ο Γκιγιόμ έγραψε ολόκληρη βιογραφία για τον πατέρα του λέγοντας μεταξύ άλλων «είναι τεράστιος ψεύτης, λέει ψέματα ακόμη και στον ψυχαναλυτή του». Όταν ο γιός του δικάστηκε για εμπόριο ηρωίνης, ο δικηγόρος κατηγόρησε τον Ντεμπαρντιέ ως υπεύθυνο. Ο ίδιος ο σταρ δήλωσε «Δεν ήμουν ο καλύτερος πατέρας ίσως επειδή και ο δικός μου πατέρας ήταν ένας περιθωριακός, ένας αμόρφωτος άντρας. Δεν είχα πατρικό πρότυπο».
Εχει επιβιώσει από 26 ατυχήματα με τη μοτοσυκλέτα του. Από μια σοβαρή επέμβαση μπάιπας στην καρδιά. Από τη σύγκρουση του αυτοκινήτου του με ένα … Boeing μέσα σε ισπανικό αεροδρόμιο. Βέβαια τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης τον έκαναν πραγματικό πρωταγωνιστή της ειδησεογραφίας φέτος, όταν παρέδωσε το γαλλικό διαβατήριο, μετακόμισε στο Βέλγιο και μετά στη Ρωσία όπου ο ίδιος ο Πούτιν του έδωσε τη ρωσική υπηκοότητα. Ετσι, δεν θα έπρεπε να πληρώνει τους υψηλούς φόρους που επιβάλλει η γαλλική κυβέρνηση σε συγκεκριμένες εισοδηματικές κλίμακες.
Ακόμα και τότε όμως οι μεγαλύτερες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού κόσμου στη Γαλλία, με πρώτη την Κατρίν Ντενέβ, τον υπερασπίστηκαν. Και θύμιζαν με αυστηρότητα πόσο σπουδαίος, χαρισματικός καλλιτέχνης είναι ο Ντεμπαρντιέ.