...ήρθε και πάλι αυτή η στιγμή που βρίσκομαι ένα βήμα πριν από τη σκηνή που με δάκρυα στα μάτια θα σε αποχωριστώ βενετολόγιο μου (άντε να κάνω μια παραχώρηση αύριο το βράδυ (σ)χολιάζοντας τα βραβεία)...
αν και μέχρι να με πιάσει ξανά η πιλάλα για φεστιβάλ, κάπου στον Φλεβάρη δηλαδή όπου και θα μετονομαστείς σε μπερλινολόγιο, ούτε να σε δω ξανά μπροστά μου θέλω ούτε να σε ακούσω κι από οπτική τέχνη και ψυχαγωγία, να τη βάλεις εκεί που ξέρεις, το μόνο που με νοιάζει είναι να επιστρέψω πατρίδα και να δω το τέλος του «Εζέλ».
Ήμουνα που ήμουν χάλια με κάτι κρίσεις πανικού να με το συμπάθιο, (ξέρεις, από αυτές που σε πιάνει ταχυπαλμία και νομίζεις πως πεθαίνεις ή τρελαίνεσαι και μετά για να ηρεμήσεις κάνεις τη μαλάκία και πίνεις ένα μπουκάλι βότκα οπότε αποκτάς και το βλέμμα κάποιου που πεθαίνει ή τρελαίνεται) μπήκα και απανωτά σε δύο ταινίες ιαπωνικές που και στις δύο έπαιζε η τρέλλα σύνεφο. Η μία ήταν ένα από τα πιο εντυπωσιακά 3D που έχω δει, το «Tormented» από το δημιουργό του «The grudge» Τακάσι Σιμίζου. Δεν ειναι ο Σιμίζου όμως το θέμα αλλά η φωτογραφία της ταινίας, δια χειρός Κρίστοφ Ντόιλ στην πρώτη τρισδιάστατη απόπειρά του. Ποιος είναι ο Ντόιλ? Ο άνθρωπος που έχει κάνει μάγκα τον Γουόνγ Καρ Βάι για να καταλάβεις τι εννούμε. Και ήμουν εκεί στην αίθουσα με τα τερατογυαλιά, να βλέπω μια τρελλή από τα μέσα της, γιατί στην ουσία είναι η δική της οπτική που ακολουθεί η ταινία και να ψάχνω τα Ζάναξ μου μέσα στο σκοτάδι με τους παλμούς να χτυπάνε χιλιάρια. Στο τσακ τη γλύτωσα να με βγάλουν σηκωτό. Σίγουρος ότι το αντέχω το χτύπημα και ήταν περαστική η φρίκη, πάω να δω άλλη ψυχοπάθεια την επόμενη, το «Κοtoκο» του Σίνια Τσουκαμότο, του δημιουργού του θεϊκού "Tetsuo". Και πέφτω πάλι σε άλλη τρελλή αυτή τη φορά που χαράζει σε όλη την ταινία τα χέρια της, συν μια σκηνή ανθολογίας που δεν την έχω ξαναδεί στα χρονικά του παγκόσμιου σινεμά, πυροβολισμός κεφαλιού πεντάχρονου με κοντινό πλάνο και το μισό κεφάλι του μπέμπη να γίνεται ντοματομπελτές.
Κάπου εκεί ήμουν σίγουρος ότι έχω αγγίξει τα όρια μου, αλλά όχι, δεν τα είχα αγγίξει, διότι το τελικό τσεκ – σοκ ήταν με ένα κινέζο αυτή τη φορά, που ο έρμος συγκριτικά με τους προηγούμενους είναι παιδική χαρά, κάτι γκαγκστερικά κουλάτα κάνει και περνάς καλά. Για τον Τζόνι Το μιλάω που διαγωνίστηκε με το «Life without principleς» κι ως εδώ κανένα πρόβλημα με εξαίρεση το ότι η ταινία είναι βαρετή για τα δικά του δεδομένα και αφορά κυρίως σε τραπεζικές και επενδυτικές μπίζνες και κομπίνες στο Χονγκ Κονγκ. Ώσπου σκάει στην ταινία ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτοπροσώπως κι όπως με ακούς. Μέσα από Το δελτίο ειδήσεων με την ελληνική οικονομική κρίση που επηρρεάζει τους Χονγκονγκονέζους επένδυτες. Και στέλνει εμένα μια και καλή στα σκληρά.
Αποκαμωμένος αποφασίζω να ενεργοποιήσω μέσα μου το ραντάρ κυνηγού ιταλών εραστών και κλείνω ραντεβού με συμπαθή φωτογραφικά νέο που μου γυάλισαν οι πικτσούρες του στο Ίντερνετ. Στο λεοφωρείο μπαίνω όπως συνηθίζω χωρίς εισητήριο γιατί στη Βενετία δεν έχω πέσει ποτέ μου πάνω σε ελεγκτή, ούτε στα λεωφορεία ούτε στα βαπορέτα. Και πέφτω. Την ώρα που η κρίση πανικού μου έχει φτάσει στο απροχώρητο και δεν έχω καν πάνω μου μετρητά για να πληρώσω το πρόστιμο των 50κάτι ευρώ. Αφού χύσω δυο καντάρια ιδρώτα, το παίζω ψύχραιμος και περιμένω να με πάνε στα κάτεργα. Όμως κι εδώ φαίνεται ο πολιτισμός ενός λαού φίλε, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει Έλληνας ελεγκτής που θα το έκανε αυτό, ο κυριούλης που έχει δει τη φρίκη μου, μαζί με τη βοηθό του, μου κάνει σινιάλο να βγάλω τον σκασμό μη μας καταλάβουνε, και μόλις αποβιβαζόμαστε απλώς με στέλνει να πάρω ένα κανονικό εισητήριο του 1.5 ευρώ για να είμαστε τυπικοί. Φτάνω στο ραντεβού μου και βλέπω τον ιταλό νέο που δεν είναι και τόσο νέος από κοντά. Του λέω «σόρι δεν είσαι ο τύπος μου» σταράτα πράγματα και ξηγημένα, και μετά από δέκα λεπτά, λαμβάνω μήνυμα στο κινιτό μου από τον ψυχοπαθή που θίχτηκε από την απόρριψη, ότι «ήσουν το πιο χάλια ραντεβεού της ζωής μου, είσαι χοντρός, άσχημος και άπλυτος». Και εντάξει το άσχημος να το δεχτώ, ακόμα και το χοντρός επειδή ίσως είχα ξεχάσει να ρουφήξω την κοιλιά μου, αλλά το άπλυτος με εφτά μπανιαρίσματα τη μέρα;
Συγχισμένος αποφασίζω να περπατήσω λίγο σε μια αποβάθρα υπέροχη δίπλα στο σπίτι μου, και να απολαύσω το φεγγάρι για να ηρεμήσω και βρω μέσα μου το Ζεν. Δεν. Γιατί σε μια περίεργη κλίση του εδάφους, οι χαβαγιάνες που οι σόλες τους δεν φημίζονται για την αντίσταση στο βρεγμένο έδαφος με έφεραν με τον κώλο κάτω να κατρακυλάω προς τη λιμνοθάλασσα, από της οποίας την υγρή αγκαλιά, γλύτωσα τελευταία στιγμή, βάζοντας αντίσταση με χέρια, νύχια δόντια. Και γύρισα σπίτι μου, ήρεμα και γλυκά με το μπλουτζίν να έχει μαζέψει δύο κουβάδες βρύα, φίκους και μολυσματικές νόσους.
Με τούτα και με εκείνα, το μόνο που έχει κρατήσει στη θέση τους τα λογικά μου στη Βενετία, είναι πως ακόμα και τώρα, μια ανάσα πριν το γκράντε φινάλε,το πρόγραμμα συνεχίζει να μας ανταμείβει. Και να μας ξανακάνει φίλους με παλιούς πολύ αγαπημένους, όπως ο Γουίλιαμ Φρίντκιν, στα πόδια του οποίου έκανε υποκλίσεις στο κόκκινο χαλί ο πρωταγωνιστής του Εμίλ Χιρς για ευνόητους λόγους, τον εξής ένα: μια τρομερή ταινία από τον 76χρονο σήμερα σκηνοθέτη θρύλο του «Εξορκιστή» και του «Ανθρώπου από τη Γαλλία» που διασκευάζει ακόμα ένα θεατρικό του Τρέισι Λετς, σε δουλειά του οποίου είχε στηριχτεί και το εξαίρετο αλλά απαρατήρητο στην Ελλάδα, "Βug" του 2006. Τεξανά εγκλήματα και μητροκτονικό νουάρ του καλύτερου, υπερβίαιου είδους με τον Μάθιου Μακ Κόναχι σε ερμηνεία που δεν του το είχες ότι μπορεί να τη βγάλει και την καλτ Τζίνα Γκέρσον στο ρόλο της ζωής της σε ένα εκρηκτικό σύνολο που πήρε αμπάριζα στην δίνη του όλους τους κριτικούς με ανταποκρίσεις ύμνους. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τον άλλο παλιό αγαπημένο Έιμπελ Φεράρα που ήρθε με τον πρωταγωνιστή του Γουίλεμ Νταφό, με το "4.44 Last day on earth" που δεν κατάφερα να το δω αλλά από ότι μου είπανε οι φίλοι μου, ίσως ήταν για το καλό μου. Ιδιαίτερες (και ύψους και βάθους) οι εντυπώσεις από τον συνήθως δυσκοίλιο Σοκούροφ που για τον «Φάουστ» του (ο οποίος είναι ένα από τα φαβορί της τελευταίας στιγμής για τα βραβεία), έκανε την έκπληξη συνεργαζόμενος στη φωτογραφία με τον Μπρούνο Ντελμπονέλ, τον άνθρωπο που ευθύνεται για το θαύμα της «Αμελί» σε ένα συνδυασμό που επηρρεάζεται από τους πίνακες της Φλαμανδικής σχολής και είναι χάρμα οφθαλμών. Και επίσης, ο Φάουστ (εδώ είναι το σοκ, εγώ εμένα μου άρεσε. Ως και πολύ όμως. Και μιλάμε για Σοκούροφ έτσι;
Τι άφησα απ' έξω; Τις χλιαρές πρώτες εντυπώσεις από την ταινία της κόρης του Μάικλ Μαν, το «Τexas Killing Fields» που σκοπεύω να δω αργότερα σήμερα το βράδυ κι ενώ παίζουν δύο αγαπημένοι μου, ο Σαμ Γουόρθινγκτον και ο Τζέφρι Ντιν Μόργκαν δεν ήρθε κανείς τους στη Βενετία, αλλά μόνο ο μπαμπάς της κόρης. Κάτι που δεν το λες καλό οιωνό για την ταινία που προκάλεσε κι ένα μικρό σούσουρο ως το πως και γιατί βρέθηκε στο διαγωνιστικό λόγω ονόματος πατέρα. Αλλά πάλι ο κόσμος είναι κακός και μπορεί όντως να αξίζει. Όσο ζω ελπίζω. Και σε αυτό το σημείο Βενετολόγιο μου, επίσημα σε καληνυχτίζω, γιατί άρχισα να πήζω.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )