Την ημέρα που όλα άλλαξαν, την 11η Σεπτεμβρίου 2001, το τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά των ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη, 2982 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ανάμεσα και άτομα ελληνικής καταγωγής. Δέκα χρόνια μετά, οι ζοφερές μνήμες παραμένουν το ίδιο ζωντανές, όπως κι ο πόνος για τις οικογένειες τους.
Με αφορμή την επέτειο, διοργανώνεται μία σειρά εκδηλώσεων και τα εγκαίνια του Εθνικού Μνημείου και Μουσείου της 11ης Σεπτεμβρίου, την ερχόμενη Κυριακή στο "Σημείο Μηδέν".
Όσοι επέζησαν την ημέρα εκείνη, αν και κουβαλούν τις εφιαλτικές μνήμες, νιώθουν ευλογημένοι που σώθηκαν. Ένας από αυτούς είναι και ο καταγόμενος από τη Φλώρινα ηλεκτρονικός Άρης Παπαθανασίου, ο οποίος εργαζόταν στον δεύτερο πύργο του World Trade Center.
Σώθηκε γιατί δεν άκουσε τις προτροπές, από τα μεγάφωνα, να μην εγκαταλείψουν οι υπάλληλοι το κτίριο. Την ώρα της πρώτης επίθεσης, ο κ. Παπαθανασίου ανέβαινε με το ασανσέρ στον 69ο όροφο, όπου εργαζόταν στην εταιρεία Μόργκαν Στάνλεϊ (Morgan Stanley). Όση ώρα ήταν στο κτίριο, κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς συνέβαινε.
"Αισθάνομαι πολύ τυχερός που σώθηκα, όχι όμως και χαρούμενος. Έχω κλείσει την τηλεόραση, γιατί δεν αντέχω άλλο να βιώνω ξανά και ξανά τις εφιαλτικές εικόνες. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω το κακό που έγινε", είχε πει ο κ. Παπαθανασίου σε αποκλειστικές δηλώσεις του στο ΜΠΕ, στις 12 Σεπτεμβρίου 2001, μία ημέρα μετά τον όλεθρο. "Είδαμε τη φωτιά στο διπλανό κτίριο και μας είπαν ότι ένα αεροπλάνο προσέκρουσε, όμως δεν υπάρχει κίνδυνος για το δεύτερο πύργο και λόγοι ανησυχίας, ώστε να φύγουμε. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν να κατέβω από τις σκάλες, όπως άλλωστε έκαναν και πολλοί άλλοι, αν και θα πρέπει να πω ότι ως εκείνη την ώρα αισθανόμασταν ασφαλείς. Ήμασταν χαλαροί και συζητούσαμε πώς μπορεί να συνέβη το ατύχημα. Είχα κατέβει στον 35ο όροφο, όταν το κτίριο σείστηκε συθέμελα από την πρόσκρουση του δευτέρου αεροπλάνου. Είχα την αίσθηση ότι το κτίριο θα καταρρεύσει. Επεκράτησε πανικός, φωνές, κλάματα... Τελικά, καταφέραμε να βγούμε έξω".
Σήμερα, στα 49 του χρόνια, ο Άρης Παπαθανασίου, ο οποίος εξακολουθεί να εργάζεται στην ίδια εταιρεία, συνεχίζει τη ζωή του ομαλά, έχοντας ξεπεράσει τα τραύματα από το σοκ που υπέστη τότε. Τέτοιες ημέρες, όμως, διακατέχεται από ανάμεικτα συναισθήματα.
"Με τις πολλές επετειακές εκδηλώσεις και τα τηλεοπτικά προγράμματα, οι μνήμες επανέρχονται πιο έντονες. Θέλοντας και μη, οι εικόνες είναι πάντα μπροστά σου και φέρνουν θλίψη. Δεν μπορώ να ξεχάσω και δύο καλούς συναδέλφους που χάσαμε τότε...", θα μας πει ο κ. Παπαθανασίου, που από τώρα έχει εξασφαλίσει εισιτήριο να επισκεφθεί, τον Οκτώβριο, το Εθνικό Μνημείο και Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου.
Η μεγαλύτερη χαρά του είναι να μεγαλώνει με τη σύζυγό του τις δύο κόρες τους, Ελένη και Αργυρώ, δώδεκα και δεκατριών ετών αντίστοιχα. Την ημέρα εκείνη βρίσκονταν με τη μητέρα τους για διακοπές στην Ελλάδα.
Σήμερα, γνωρίζουν τα πάντα για την 11η Σεπτεμβρίου 2001, όταν από θαύμα σώθηκε ο πατέρας τους. Συγκινητικές είναι και οι εκθέσεις που έγραψαν χθες, πρώτη ημέρα στο σχολείο.
"Όταν ήμουν μόλις 16 μηνών κάποιοι φοβεροί άνθρωποι προσπάθησαν ν' αλλάξουν τη ζωή μου. Η οικογένειά μου κι εγώ είμαστε από τους τυχερούς. Μακάρι να ήταν έτσι για όλους... Δυστυχώς δεν είναι και η τραγωδία εκείνης της ημέρας πονάει ακόμα τόσους πολλούς ανθρώπους. Ακόμα κι αν δεν θυμάμαι τι συνέβη σ' αυτή τη συγκεκριμένη ημερομηνία, έχω μεγαλώσει για να θυμάμαι και να μην ξεχνώ ποτέ!", έγραψε η μικρή Ελένη.
Ευλογημένη αισθάνεται και η Αργυρώ, θεωρεί όμως πολύ άδικο το γεγονός ότι τόσες πολλές αθώες ζωές χάθηκαν: "Νομίζω- έγραψε- ότι οι τρομοκράτες είναι δειλοί, διότι δεν αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους, αλλά έχουν ως λεία αθώους ανθρώπους, όπως ο μπαμπάς μου, που πήγε να εργαστεί εκείνο το πρωί".
Ζώντας με τη μνήμη όσων χάθηκαν...
Η Ανθούλα Κατσιματίδη έχασε την ημέρα εκείνη τον αδελφό της, Γιάννη (31 ετών), ο οποίος δούλευε σε χρηματιστηριακή εταιρεία, στον 104ο όροφο, στον πρώτο πύργο στο World Trade Center.
Το νέο το πληροφορήθηκε από την Ελλάδα, από τηλεφώνημα συγγενών που την ξύπνησαν για να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει. Η πρώτη της σκέψη ήταν να επικοινωνήσει με το γραφείο του τότε Κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Τζορτζ Πατάκι (George Pataki), για τον οποίο εργαζόταν. Σκεπτόμενη τον αδελφό της, έδιωχνε τη σκέψη ότι μπορεί να του έχει συμβεί κάτι κακό.
"Δεν πιστεύαμε ότι ο Γιάννη μας δεν θα ζούσε. Το βραδάκι μαζευτήκαμε στο σπίτι της μαμάς- ο μπαμπάς ήταν στη Νίσυρο- κι ελπίζαμε ότι δεν μπορεί παρά να επιστρέψει κάποια στιγμή", θυμάται η Ανθούλα, με φωνή τρεμάμενη από τη συγκίνηση. "Οι ελπίδες έσβησαν έναν μήνα μετά, όταν πια η οικογένεια αποδέχθηκε την πραγματικότητα και έκανε το μνημόσυνό του.
Ο πατέρας της "έφυγε", πριν από έναν χρόνο, μ' αυτό τον καημό. Η μητέρα ζει, "στέκεται ως ηρωίδα", έχοντας τον πόνο της απώλειας του Γιάννη και του μικρότερου αδελφού της οικογένειας, Μιχάλη, που έφυγε από τη ζωή το 1999. "Δέκα χρόνια μετά, προσωπικά αισθάνομαι το ίδιο, όπως και τότε. Ο πόνος δεν περνάει, είναι αβάσταχτος, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, αντέχουμε όμως", μας είπε η Ανθούλα.
Ηθοποιός στο επάγγελμα, η ίδια προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να μην ξεχαστεί τι συνέβη στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Προσωπική επιλογή της ήταν να γίνει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Μνημείου και Μουσείου της 11ης Σεπτεμβρίου, που θα εγκαινιαστεί την προσεχή Κυριακή στο "Σημείο Μηδέν". Θα είναι εκεί, μαζί με όλους τους επίσημους καλεσμένους.
"Δεν χτίσαμε ένα μνημείο μόνο για να θυμόμαστε τους ανθρώπους που χάσαμε, αλλά και για να στείλουμε ένα μήνυμα πως όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε ώστε οι επόμενες γενιές να μην ζήσουν ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Το Μνημείο στο 'Σημείο Μηδέν' είναι γεμάτο ζωή: τα δέντρα, το γρασίδι, οι καταρράκτες, όλα αυτά συμβολίζουν ζωή...", θα μας πει η Ανθούλα.
Την ημέρα εκείνη θα συναντήσει και πάλι τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, τον οποίο γνώρισε τον περασμένο Μάιο. Η Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός ήταν ανάμεσα σε μερικούς εκ των συγγενών των θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεσης στους δίδυμους πύργους, που έλαβαν πρόσκληση από τον Αμερικανό πρόεδρο, σε συνάντηση στο "Σημείο Μηδέν", στο Μανχάταν. Ο ίδιος, "ανοιχτός, χαμογελαστός", όπως μας είπε, την αγκάλιασε ζεστά και ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα να μάθει για τον αδελφό της.
Η Ανθούλα Κατσιματίδη είναι από τους ανθρώπους που πιστεύει πως στη ζωή πρέπει να στηρίζεις όσους έχουν ανάγκη. "Ειδικά όταν έχεις ζήσει αυτά που βιώσαμε εμείς, αν δεν κάνεις κάτι θετικό να βοηθήσεις τον υπόλοιπο κόσμο, είσαι χαμένος", λέει.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, η Ανθούλα, μαζί με τον αδελφό της, Γιώργο, ίδρυσαν τον Φεβρουάριο του 2002 τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό "JaM Foundation for Life", στη μνήμη του Γιάννη και του Μιχάλη, με σκοπό να βοηθούν παιδιά, αλλά κι ενήλικες καρκινοπαθείς, ομογενείς, που έχουν ανάγκη στήριξης κ.ά.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Διαμαντένια Ριμπά