Μπορεί οι κυρίαρχες εικόνες... οπισθίων σήμερα να είναι αυτές της Κιμ Καρντάσιαν, που έχει επενδύσει σε αυτό το σημείο του κορμιού της ως βασική πηγή πλούτου και εξουσίας, όμως το συγκεκριμένο σημείο του σώματος πάντα γοήτευε, συγκινούσε και αποτυπωνόταν ιδανικά από τους καλλιτέχνες. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
(Στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης)
Το γελάκι της Αμάλ Αλαμουντίν στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης όταν της έδειξαν και το πίσω μέρος ενός συγκλονιστικού γλυπτού ανδρός για να αποκαλύψει τα απίστευτα καλοσχηματισμένα οπίσθια είναι και σύνηθες. Μια συστολή, ένα εσωτερικό κράτημα όταν έρχεται κάποιος δημοσίως αντιμέτωπος με το γυμνό σώμα υπάρχει πάντα. Ακόμα και κοιτάζοντας ένα έργο τέχνης, ακόμη και κοιτάζοντας ένα συγκλονιστικό γλυπτό της αρχαιότητας.
(Εργο του Ρόμπερτ Μέιπλθορπ -σαφής η αναφορά του μαύρου γυμνού μοντέλου στον αρχαιοελληνικό Κούρο)
Η Αν Χόλαντερ, συγγραφέας του «Βλέποντας μέσα από τα ρούχα» προκάλεσε αίσθηση τόσο στον ακαδημαϊκό κόσμο όσο και στους εραστές της τέχνης με το συγκεκριμένο βιβλίο της το 1975, που αναφερόταν στο θέμα του γυμνού στην τέχνη. Και εξακολουθεί να αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς. Εκεί αναγνωρίζει βεβαίως πως όλα ξεκινούν από τους αρχαίους Ελληνες και τα γλυπτά που αποτελούσαν μια... ωδή στα γυμνά οπίσθια.
(Δαβίδ, του Μιχαήλ Αγγελου)
Και ενώ τα γυμνά οπίσθια ενός Κούρου στην αρχαιότητα προκαλούσαν θαυμασμό και όχι καταδίκη, στην Αναγέννηση πολλοί κοκκίνιζαν στη θέα τους. Ακόμη και ο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγελου προκάλεσε αίσθηση στο ιταλικό δικαστήριο της εποχής του. Τη σχολή αυτή ακολούθησαν σπουδαίοι καλλιτέχνες της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης, όπως ο Ντέιβιντ Χόκνει και βέβαια ο σπουδαίος φωτογράφος Ρόμπερτ Μέιπλθορπ.
(Ξαπλωμένη Ναϊάδα του Antonio Canova)
Για την περίπτωση των γυναικών, τα τέλεια γυμνά οπίσθια στην τέχνη αποτελούσαν πρωτίστως μια έκφραση της ιδανικής ομορφιάς και λιγότερο μια ερωτική κατάθεση. Δείτε, για παράδειγμα, τα έργα του Ρούμπενς ή την περίφημη Οδαλίσκη του Ingres. Στη σύγχρονη τέχνη αυτή η ανάδειξη της ιδεατής ομορφιάς υποχωρεί. Η αρχή μάλλον γίνεται ήδη με τον Πικάσο, τον πρώτο που καταπατά την αρχή της τέλειας αρμονίας του σώματος και αποδομεί τα γυναικεία οπίσθια στις «Δεσποινίδες της Αβινιόν».
(Η Οδαλίσκη του Jean-Dominique Ingres)
Το σώμα παρουσιάζεται και κακοποιημένο, η Σίντι Σέρμαν δημιουργεί το έργο «Αηδιαστικά οπίσθια», ο Τζέφ Κουνς τη σειρά έργων «Η κωλοτρυπίδα της Ιλόνα» με την τότε σύζυγό του πορνοστάρ Τσιτσιολίνα με όλη την σεξουαλική ένταση να σκάει στα μούτρα του θεατή.
(Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν του Πικάσο)
Το τελευταίο εξώφυλλο της Kιμ Καρντάσιαν στο Paper έρχεται ως συνέχεια αυτής της σχολής να αξιώσει μία δήλωση που θα σοκάρει. Τα οπίσθια ακόμα συγκινούν, προκαλούν, συζητιούνται...
(Εργο του Robert Gober, χωρίς τίτλος)
(To πολυσυζητημένο εξώφυλλο της Κιμ Καρντάσιαν)