Ναι είμαι ζωντανός. Δήλωση που σε κανονικές συνθήκες δε σημαίνει τίποτα, στα φεστιβάλ όμως, όταν έχεις περάσει τα μισά του και συνεχίζεις όρθιος, είναι επίτευγμα. Και ειδικά σε αυτό εδώ το φεστιβάλ.
Γιατί μπορεί οι Κάνες να φημίζονται για την σκληρότητα του προγραμματισμού τους και τα άγουρα ξυπνήματα, αλλά για να μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας, και να μην ξυπνήσω πέντε στις δέκα μέρες 8 το πρωί για να δω πρωτοπορία από την Ακτή του Ελεφαντοστού, δεν χάθηκε ο κόσμος, θα ξυπνήσω τις άλλες πέντε που θα έχει κάτι που πραγματικά θέλω να δω.
Τι γίνεται όμως όταν ενώ έχεις συνδέσει τη Βενετία στο μυαλό σου με ψιλοδιακοπές και βαρκαρόλες, σου σκάει ένας προγραμματισμός που κάθε μέρα γίνεται ο κακός χαμός από αυτά που θέλεις να δεις; Και το εννοώ το «θέλεις» και όχι το πρέπει γιατί σίγουρα θέλεις να δεις τον Σουηδό Τόμας Άλφρεντσον (του «Άσε το Κακό Να Μπει») να σκηνοθετεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του με το «Tinker Τailor Soldier Spy» (που οι Ιταλοί το μετέφρασαν ως «Ο Τυφλοπόντικας» και ξεμπέρδεψαν ενώ στα ελληνικά, το βιβλίο του Τζον Λε Καρέ πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία και μια θρυλική σειρά του 1979 από το BBC με πρωταγωνιστή τον Άλεκ Γκίνες κυκλοφορεί ως «Και ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι» από τις εκδόσεις Καστανιώτη από τις οποίες κυκλοφορούν και τα άλλα δύο βιβλία της «τριλογίας του Κάρλα»: «Ο Εντιμότατος Μαθητής» και «Οι άνθρωποι του Σμάιλι»). Σαν σινεμά, και σαν κατασκοπική ίντριγκα, απλά άψογο (ψάχνω να βρω κι άλλα επίθετα να το περιγράψω αλλά δεν με βοηθάει η βότκα από το χτεσινό βράδυ). Δεν θυμάμαι να έχω δει πρόσφατα σε ταινία που παίζει σε χρονικό ταμπλό ψυχροπολεμικής εποχής, τέτοια ανασύσταση, όχι σε επίπεδο κοστουμιών και ντεκόρ, αλλά ακόμα και στην ίδια τη χρωματική παλέτα της φωτογραφίας και τον κινηματογραφένιο παραδοσιακό υπέροχο κόκο του φιλμ. Και τέτοια ικανότητα συγκροτημένης και άκρως ψυχαγωγικής και με συναρπαστικό τρόπο αφήγησης μιας εγκεφαλικής ιστορίας υπέροχης κατασκοπικής ίντριγκας.
Με σκηνές ανθολογίας και ένα ονειρεμένο cast από το οποίο ξεχωρίζει ο Γκάρι Όλντμαν σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του και ακολουθούν οι Κόλιν Φερθ, Τζον Χαρτ και Μαρκ Στρονγκ. Δε συζητώ το ότι σαν παρεάκι οι πρωταγωνιστές ήταν η επιτομή του αντρικού στιλ στο κόκκινο χαλί αλλά και στη συνένεντευξη τύπου στην οποία ο συνήθης φρενήρης στις ερμηνείες του Γκάρι Όλντμαν, είπε για την cool british αυτή τη φορά, εσωτερική συγκράτηση της υποκριτικής του «Στο παρελθόν μου έπαιξα πολλούς ρόλους που εκφράζονται με ένταση και βίαιη σωματική εξωστρέφεια οπότε ήταν για μένα μια θαυμάσια ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι άλλο αυτή τη φορά.» Και για μας επίσης θείε Γκάρι στο υπογράφω.
Με το "Tinker", ολοκληρώνεται μέχρις στιγμής και η πεντάδα των ταινιών που ποζάρουν για θέσεις στα βραβεία του Σαββάτου, δηλαδή οι «Άλπεις», το «Carnage»,το λατρεμένο «Chicken With Plums και το «Shame». Θα ήθελα αυτή η τετράδα να έχει και το «A Dangerous Method» του Κρόνεμπεργκ αλλά το βλέπω να σκάει στα οσκαρικά μερεμέτια γιατί φεστιβαλικού τύπου έκπληξη δεν του βγήκε. Όσο για τα «Ανεμεδορμένα Ύψη» της Άντρεα Άρνολντ που έφαγα πόρτα και δεν μπόρεσα να τα δω με αυτά που διαβάζω έχω φάει τα πόδια μου από το κακό μου και πρέπει να το δω οπωσδήποτε πριν φύγω από τη Λαγκούνα, με τον ιστορικό Χίθκλιφ που στα κλασσικά εικονογραφημένα μου τον έπαιζε στο σινεμά ο Λόρενς Ολίβιε, να είναι αυτή τη φορά μαυρούλης γλυκύτατος, ο Τζέιμς Χόουσον , και να λέει ατάκες που δεν είμαι σίγουρος ότι θα χαροποιούσαν την Έμιλι Μπροντέ όπως «άντε και γαμηθείτε μουνιά». Και να με θυμηθείτε, η Κάθι του έργου, η πανέμορφη δηλαδή 19χρονη ηθοποιός Κάγια Σκοντελάριο έχει πολύ μέλλον μπροστά της. Φράση που μου την είπε διαφορετικά ο Ουίγκις για να με χτυπήσει κέντρο στην κρίση ηλικίας μου, τύπου «τι ασχολείσαι μωρέ Τάσο μεγάλος άνθρωπος με τους πρωταγωνιστές πιπίνια, αυτοί έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους» και έγινα πιο μαύρος από τον μαύρο που πρωταγωνιστεί. Ο Ουίγκις είπε και το άλλο πολύ καλό, και πρέπει να το αναφέρω, ότι με τη μανία των ελλήνων να αλλάζουν τους τίτλους των ταινιών, μην παραξενευτώ αν δω τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» να κυκλοφορούν στα ελληνικά ως «Μπόρα είναι θα περάσει».
Πράγμα που μου έφερε στο μυαλό την εμφάνιση την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, στο κόκκινο χαλί της Άντζελα Ισμαήλου, ντυμένη «Ντίσκο Καταιγίδα στο φιόγκο της Λίμνης» προσφέροντας έναν εντυπωσιακό και ελπιδοφόρο θέαμα όσον αφορά τον εξαγώγιμο κοσμοπολιτισμό των συμπατριωτών οτέρ που θα το πρότεινα σαν εμφάνιση και στον Αγγελόπουλο.