Μοιάζει με πολιτική-κλισέ: η κρίση οδηγεί σε ξενοφοβία και σε στροφή των κοινωνιών στις τάξεις των εθνικιστικών κομμάτων. Τα παραδείγματα πληθαίνουν: από τη Μ. Βρετανία και την Ισπανία έως την Ελλάδα, αναδύεται ένα κύμα κατά των μεταναστών και των ξένων που καταλαμβάνουν τις λίγες θέσεις εργασίας που έχουν απομείνει ελεύθερες. Ο Guardian, με αφορμή το συνέδριο του Podemos, καταγράφει τις δυνάμεις των νέων αριστερών σε μια Ευρώπη που καταβυθίζεται στην κρίση.
Η Ισπανία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς, αν και έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση, οι ψηφοφόροι έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς τα αριστερά και όχι προς τα άκρα δεξιά. Κάπως έτσι γεννήθηκε το κίνημα των Podemos, που κάθε μέρα αυξάνει τις δυνάμεις του. Με κύριο σύνθημα «Οι Ισπανοί δεν πρέπει να πληρώσουν για την κρίση», καίτοι νεότευκτο ως κόμμα, το Podemos κατάφερε να βγάλει πέντε ευρωβουλευτές και να πάρει 1,2 εκατ. ψήφους στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η ελίτ της Ισπανίας δέχθηκε ένα χτύπημα από εκεί που δεν το περίμενε. Συνήθως αυτά τα κινήματα, αν δεν έχουν κάποιον ηγέτη να τα στηρίζει, χάνονται με τον καιρό. Το Podemos τον βρήκε στο πρόσωπο του Pabro Iglesias. Η δύναμη αυτών των κινημάτων είναι οι νέοι, σε αντίθεση με τους γηραιότερους που παραμένουν σταθεροί στα παραδοσιακά κόμματα. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι συσχετισμοί αλλάζουν, σημειώνει το άρθρο.
Αυτό που κάνει η Αριστερά στην Ευρώπη είναι να βγάλει από το συρτάρι το παλιό «κόκκινο βιβλίο» και να συνομιλήσουν με ανθρώπους που ακόμα δεν έχουν προσδιοριστεί πολιτικά και... ψάχνονται. Είναι μια στρατηγική που έχει νόημα. Οι Podemos, όμως, είναι μόνοι τους στην Ευρώπη, σημειώνει ο Guardian. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ διεμβόλησε το ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι του σοσιαλιστικού κόμματος πέρασαν στις τάξεις της αριστεράς, όταν το κόμμα τους στήριξε τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στη χώρα. Eίναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και οι πλούσιοι ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο συμβαίνει στη Σλοβενία. Όλα αυτά κάτι δείχνουν. Μπορεί αυτά τα κινήματα να μην περνούν αίφνης από χώρα σε χώρα -λόγω της διαφοράς της πολιτικής κουλτούρας, ωστόσο δείχνουν πως η πολιτική κρίση στην Ευρώπη είναι δεδομένη. Η Αριστερά στην Ευρώπη δείχνει να μπορεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να αναδειχθεί μέσα από την κρίση, καταλήγει το άρθρο.