Οι ταινίες της εβδομάδας -Ο πρώην Χάρι Πότερ βγάζει... κέρατα [κριτική & τρέιλερ]

Ακόμα μια πλούσια κινηματογραφική εβδομάδα με την εκπληκτικής κομψότητας, ρυθμού και νοήματος ταινία του Σουηδού Ρόι Άντερσον «Ένα Περιστέρι που έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την Ύπαρξη του».

Το βιογραφικό δράμα του Τζέρεμυ Ρένερ «Ο Αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει» και τέλος τη «Μεταμόρφωση» όπου ο πρώην Χάρυ Πότερ - Ντάνιελ Ράτκλιφ μέχρι κέρατα βγάζει, για να μας πείσει για τις υποκριτικές του ικανότητες.

O ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

• Kill The Messenger
• Σκηνοθεσία: Μάικλ Κουέστα
• Παίζουν: Τζέρεμι Ρένερ, Παθ Βέγκα, Μέρι Ελίζαμπεθ Ουίνστεντ, Μάικλ Σιν, Ρέι Λιότα.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ :

H δημοσιογραφία είναι ένας τεράστιος χώρος όπου συνυπάρχουν διαφόρων ειδών δημοσιογράφοι. “Ο καλύτερος από αυτούς έχει σκοτώσει τη μάνα του” έλεγαν παλιά και για να το λένε θα είχαν κάποιο δίκιο. Η αλήθεια απ την άλλη είναι περίεργο πράγμα. Πολλοί την επικαλούνται αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν τη θέλει. Ο δημοσιογράφος και η αλήθεια αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα εκραγεί. Όταν εκραγεί όμως κάνει μεγάλο μπαμ. Αυτή είναι μάλλον και η βασική ιδέα πίσω απ το φιλμ αυτό. Η αλήθεια και ο δημοσιογράφος που έχει πάθος για την αλήθεια.

Βασισμένο στην αληθινή, ιστορία του βραβευμένου με Πούλιντζερ δημοσιογράφου Gary Webb. Η ταινία μας μεταφέρει στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν Webb αποκάλυψε το ρόλο της CIA στην εισαγωγή τεραστίων ποσοτήτων κοκαΐνης στις ΗΠΑ, για να χρηματοδοτηθεί ο στρατός των ανταρτών Κόντρας, που πολεμούσαν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.

Βρισκόμαστε στην εποχή Ρόναλντ Ρήγκαν. Παρά τις τεράστιες πιέσεις, ο Ουέμπ, θα συνεχίσει μέχρι να αποκαλύψει όλη την ιστορία του. Έτσι θα επιχειρήσει μια ριψοκίνδυνη αποστολή στη Νικαράγουα, προκειμένου να αποσπάσει σημαντικές πληροφορίες από το στόμα του φυλακισμένου βαρόνου ναρκωτικών, Νόρουιν Μενέσις (Άντι Γκαρσία). Με τη βοήθεια της αρχισυντάκτριας της εφημερίδας, Άνα Σίμονς (Μέρι Ελίζαμπεθ Ουίνστεντ), το ρεπορτάζ του Ουέμπ δημοσιεύεται υπό τον τίτλο «Σκοτεινή Συμμαχία», με εκρηκτικά αποτελέσματα σε εθνικό επίπεδο. Πολύ σύντομα όλοι – από τις μεγάλες εφημερίδες και τα κανάλια εθνικής εμβέλειας, μέχρι τις μυστικές κρατικές υπηρεσίες και κυβερνητικά στελέχη - θα ασχολούνται μαζί του και ο ίδιος θα πρέπει να βρει τη δύναμη και το κουράγιο να σταθεί απέναντι σε μια συνωμοσία με τρομακτικά εκρηκτικές συνέπειες.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η πορεία του πρωταγωνιστή Τζέρεμυ Ρέννερ που αν και έχει μια σχετικά μικρή παρουσία πιο πριν, τον είχα ξεχωρίσει στο Hurt Locker της Κάθριν Μπίνγκελοου και στο The Town του Άφλεκ για το λιτό μέχρι αφέλειας παίξιμό του που έμοιαζε λίγο με κάποιον που δεν είναι ηθοποιός! Πρώην μέικ απ άρτιστ και μουσικός, έχει κερδίσει τουλάχιστον δυο υποψηφιότητες για Όσκαρ τα τελευταία χρόνια. Εδώ παίζει σε μια ταινία που του ταιριάζει γάντι και όσοι είναι θαυμαστές του λιτού και απέριττου παιξίματος του, θα τον απολαύσουν.

Σε μια στιγμή κάποιοι λένε στον Ουέμπ: «Μερικές φορές μια ιστορία είναι πολύ αληθινή για να την πει κανείς» κι αυτό τα συνοψίζει όλα. Τελικά το φιλμ είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που βάζει την αλήθεια πάνω από τη καριέρα του, την οικογένειά του και την ίδια του τη ζωή. Αυτός πιθανώς είναι και ένας σοβαρός λόγος να δει κάποιος αυτή την ταινία.

ΜΕΤΑΜOΡΦΩΣΗ

• Horns
• Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Aζα
• Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Τζούνο Τεμπλ, Τζο Αντερσον, Μαξ Μινγκέλα, Κέλι Γκάρνερ

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Η έκφραση “γμ….το κέρατό μου” δεν έχει καμιά θέση στο φιλμ εκτός αν την πει ο Ράτκλιφ στον αντζέντη του για τις ταινίες που του βρίσκει να παίξει τώρα τελευταία. Είναι φανερή η προσπάθειά του να “παίξει” τους πιο απίθανους και διαφορετικούς ρόλους…

Είναι η δεύτερη ταινία μέσα σε δυο εβδομάδες όπου βλέπουμε να πρωταγωνιστεί ο πάλαι ποτέ μαθητευόμενος μάγος. Τώρα που μεγάλωσε και δε μπορεί να βιοπορίζεται με το άκακο γουρλωτό βλέμμα του Χάρρυ Πότερ, του ανθρώπου που μάχεται το Κακό, έχει βγει στη πιάτσα και πάιζει ότι πιο περίεργο ρόλο υπάρχει. Εδώ ας πούμε ο ίδιος είναι το Κακό σε ένα θρίλερ Υπερφυσικό!

Υποδύεται τον Ιγκνάτιο Πέρις ο οποίος έχει γενικά ένα λυπημένο βλέμμα και βγάζει μαύρα κέρατα που μεγαλώνουν. Τι πιο πρωτότυπο, τι πιο θεαματικό, τι πιο βαρετό μετά τη δεύτερη φορά που το βλέπεις.

Παρ όλ αυτά ο Ντάνιελ θα το πιεί το κι αυτό το κινηματογραφικό ποτήρι (όπως με την ταινία “What If”) και θα κολλήσει μερικά ακόμα κινηματογραφικά ένσημα, αλλά θα ξεκολλήσει αρκετούς απ τους πρώην θαυμαστές του, (που μεγάλωσαν κι αυτοί). Όμως έτσι είναι η ζωή. Καθώς μεγαλώνεις δε μπορεί να αρέσεις σε όλους…

H ταινία βασίζεται σε ένα βιβλίο του Joe Hill ο οποίος γράφει με ψευδώνυμο και στη πραγματικότητα είναι γυιός του φημισμένου Στήβεν Κινγκ. Κι αυτό λέει πολλά όσο αφορά την ποιότητα και το βάθος της ιστορίας.

ΔYΟ ΑΝAΣΕΣ

• Respire / Breathe
• Σκηνοθεσία:    Μελανί Λοράν
• Παίζουν:  Τζοζεφίν Ζάπι, Λου Ντε Λαζ, Ιζαμπέλ Καρέ, Κλερ Καΐμ, Ροσάν Ντουράν, Καμίγ Κλαρίς

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ :

H ηθοποιός Μέλανι Λοράν έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο το 2011 με το “Εύθραυστες Ισορροπίες” στο οποίο και πρωταγωνιστούσε. Δεν ήταν κάτι το καταπληκτικό και πέρασε μάλλον “στα ψιλά” των θεατών. Μετά απ αυτό η Λοράν επιστρέφει στη σκηνοθεσία με τις “Δυο Ανάσες”, όπου κάνει ένα ακόμα μικρό κινηματογραφικό βήμα. Σ αυτό το φιλμ καταπιάνεται με την γυναικεία εφηβική φιλία, χωρίς να μπορεί να αποφύγει τα σχετικά κλισέ.

Όταν οι Ανάσες παρουσιάστηκαν φέτος στο Φεστιβαλ των Καννών η σύγκριση με το “Η ζωή της Αντελ” όπου ξεπήδησε τόσο ξαφνικά η Αντελ Εξαρχόπουλος ήταν ακαριαία και φυσική. Η κοριτσίστικη ερωτική έλξη είναι ένα κλισέ όπου η Λοραν δε θα μπορούσε ν’ αποφύγει τη σύγκριση. Αν κάποιος σκηνοθέτης πριν από σένα έχει αγγίξει τόσο γλαφυρά το θέμα, καλύτερα για σένα να το αποφύγεις αν δεν μπορείς να το ξεπεράσεις καλλιτεχνικά. Κι εδώ η Λοράν χάνει στη σύγκριση. Εντάξει αυτό δε σημαίνει οτι η ταινία είναι κακή…

Η δεκαεφτάχρονη Τσάρλι, τελειώνει το Λύκειο. Είναι μία έφηβη όπως οποιαδήποτε άλλη, στο μεταίχμιο αβεβαιότητας μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης. Κάποια στιγμή στο σχολείο θα έρθει η Σάρα, μια δυνατή προσωπικότητα, εξωστρεφής και αρκετά διαφορετική απ την Τσάρλι. Πρόκειται για ένα κορίτσι που ξέρει να κάνει τα πάντα σωστά…. Στο σχολείο, στα πάρτι, στις σχέσεις της με τα αγόρια, ακόμη και στις σχέσεις της με τους γονείς. Η Σάρα είναι τέλεια και δυνατή. Ανάμεσα στις δυο κοπέλες θα ξεκινήσει σιγά σιγά μια δυνατή εφηβική φιλία, που όμως θα πάρει μια περίεργη τροπή ψυχολογικού πολέμου, καθώς η Τσάρλι που βρίσκεται στη πλευρά του μόνιμου θύματος, δε μπορεί να αντέξει για πολύ το δυναμικό χαρακτήρα της απρόβλεπτης Σάρα…

Νεανική ταινία, με εφηβικούς ρομαντισμούς και δραματικές πινελιές που δεν προσφέρει κάποια καινούργια κινηματογραφική πρόταση. Είναι όμως μια χαρά, αν διαλέξει κανείς να τη δει χωρίς πολλές απαιτήσεις. Το πιο πιθανό να σκεφτεί κάποια στιγμή προς το τέλος οτι πιθανώς θα μπορούσε να γυριστεί και κάπως καλύτερα…

ΤΟ ΠΑΙΔI ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ

• Nono, het Zigzag Kind
• Σκηνοθεσία: Βίνσεντ Μπαλ
• Παίζουν : Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Μπούργκαρτ Κλάουσνερ, Φέντζα Βαν Χούετ, Τζέσικα Ζεϊμάκερ, Καμίλ Ντε Πάτζις, Τόμας Σιμόν

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί στην Υπεράνω Όλων των θρησκειών Ελληνορθόδοξη θρησκεία δεν υπάρχει μια γιορτή ενηλικίωσης όπου το νεαρό Ελληνάκι να περνάει από το στάδιο του βλάκα νερντ εφήβου που παίζει Call of Duty όλη μέρα, στα σοβαρά ανδρικά μονοπάτια του λαμόγιου Παοκτση ή γαύροβάζελου που παίζει ΚΙΝΟ και μπορεί και με το νόμο να μπαίνει στα ακατάλληλα. Από τους αιμοσταγείς ινδιάνους Ναβάχος, μέχρι τους Μογγόλους της άγριας στέπας, περνώντας από τους Ζουλού της Αφρικής, όλοι οι σοβαροί λαοί-μα όλοι- έχουν μια τέτοια γιορτινή μέρα που υποθέτω ότι δεν υπάρχει και σχολείο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να εξετάσει η Τρόϊκα και να αιτηθεί την απαραίτητη μεταρρύθμιση για μπούμε κι εμείς στη χορεία των σύγχρονων κρατών όπου μια μέρα, ο έφηβος γίνεται άνδρας. Θα μπορούσαμε θεσμοθετήσουμε ένα Σαββατοκύριακο σεξ ή μια μαζική οικογενειακή έξοδο στην Άννα Βίση, η μια τσάρκα στις παραδοσιακές ταβέρνες της Πάρνηθας «Η στάνη του Μήτσου»

Στην ισραηλινή μας ταινία τώρα. Ο Νόνο θέλει να γίνει σαν τον πατέρα του, ο καλύτερος αστυνομικός επιθεωρητής στον κόσμο αλλά η άγρια φύση του τον βάζει συνεχώς σε μπελάδες... Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως η μητέρα του πέθανε πολύ νωρίς με αποτέλεσμα να μην τη γνωρίσει ποτέ. Δυο μέρες πριν, σύμφωνα με τη εβραϊκή θρησκεία του, «γίνει άνδρας», τον στέλνουν στον θείο του που έχει αναλάβει να τον νουθετήσει. Όμως, στην διάρκεια του ταξιδιού με το τρένο ο Νόνο έχει μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξει τι αξίζει. Μαζί με τον ιδιοφυή τζέντλεμαν-ληστή Φήλιξ Γκλικ-παλιά γνωριμία του πατέρα του-σταματάει το τρένο και μπαίνει σε ένα κόσμο γεμάτο μεταμφιέσεις, ανθρωποκυνηγητό, Γαλλικά τραγούδια και τη Ζοχάρα, μια μυστηριώδη γυναίκα που θα αλλάξει τη ζωή του Νονο για πάντα.

Με βάση το αγαπημένο μυθιστόρημα του Νταβιντ Γκρόσμαν «Το παιδί Ζιγκ Ζαγκ» ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το χιούμορ για να εξερευνήσει την αντίθεση του Καλού με το Κακό και να μιλήσει απευθείας στους έφηβους αλλά και στους ενήλικες.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΕΚΑΤΣΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ, ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ. Σουηδία – Μαύρη Κωμωδία - 2014

• A pigeon sat on a branch reflecting on existance
• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρόι Άντερσον
• ΠΑΙΖΟΥΝ: Χόλγκερ Άντερσον, Νιλς Γουέστμπλομ, Σαρλότα Λάρσον, Βίκτορ Γκίλενμπεργκ, Λότι Τόρνρος, Γιόνας Γκέρχολμ, Όλα Στένσον, Όσκαρ Σαλόμονσον.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

Οι τραγωδίες, οι ατυχίες, και τα κύματα έρχονται επι τρία. Έτσι κι ο Ρόι Άντερσον μας χαρίζει το τρίτο κύμα της τριλογίας του. Ένα φιλμ πάρα πολύ λιτό και απλό, αυστηρά μελετημένο, κινηματογραφικά άψογο, εικαστικά, χάρμα ειδέσθαι. Ένα μόνο πλάνο το κάθε σκετς. Αλλά τι πλάνο. Οποίας αισθητικής, φωτισμού, προοπτικής και χρωματολογίας. Με ένα εσωτερικό μοντάζ που έχει τέλειο ρυθμό. Έξοχα Όλα!!!

Είναι το το τρίτο μέρος του κινηματογραφικού τρίπτυχου του Σουηδού σκηνοθέτη που ξεκίνησε πριν 14 χρόνια με τα “Τραγούδια απ τον Δέυτερο Όροφο” και συνεχίστηκε στο “Εσείς Οι Ζωντανοί” με σκέψεις πάνω στην ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Άντερσον χρησιμοποιεί ελάχιστο διάλογο, ενώ τα πλάνα του είναι σαν ομιλούντες ζωγραφικοί πίνακες. Σ’ αυτό το τρίτο φιλμ, μας δίνει 39 σκετς γεμάτα σουρεαλιστικές καταστάσεις όπου σε κάθε ένα απ αυτά, το παράλογο έρχεται σε σύγκρουση με κάθε λογικό συμπέρασμα. Τα σκετς αυτά σχηματίζουν το παζλ μιας μαύρης κωμωδίας-σχόλιο, πάνω στην σύγχρονη τραγική πραγματικότητα.

Όργιο κομψότητας, ρυθμού και καλαισθησίας! Ο Άντερσον που βιοπορίζεται γυρίζοντας διαφημιστικά, χρησιμοποιεί λιτά, καθαρά ακίνητα πλάνα, μεγάλης διάρκειας και με βάθος πεδίου το οποίο και εκμεταλλεύεται οπτικά σε διάφορα επάλληλα επίπεδα που συμπυκνώνουν τα νοήματα της εικόνας που ακροβατεί ανάλαφρα πατώντας σε ένα σουρεαλισμό που περιέχει λίγο Μπέργκμαν.

Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές των σκετς που στην πραγματικότητα δεν είναι ηθοποιοί, είναι μιας κάποιας ηλικίας και τέλος πάντων δεν έχουν και πολλά χρόνια μπροστά τους. Αυτό υποδηλώνεται σε κάθε σκετς με το ασπριδερό μέικ απ και τα γκρίζα ρούχα. Ο θάνατος είναι παρών ή περιτριγυρίζει αόρατα τις αυτόνομες σκηνές της ταινίας, όπως ας πούμε στα τρία πρώτα σκέτς που εκτυλίσσονται σε ένα λιβινγκ ρουμ, ένα νοσοκομείο και ένα φέρυ μπόουτ, με ανθρώπους που πεθαίνουν, όλες ντυμένες με μαύρο χιούμορ και χρώματα θανατερά. Αρκετά σκετς δίνουν έμφαση στη μοναξιά ή στην οικονομική κρίση όπως αυτό στο μπαρ της Γκρότε που είναι και το αγαπημένο μου.

Άλλες όπως η είσοδος του Σουηδού βασιλιά πάνω σε άλογο, σ’ ένα σύγχρονο μπαρ ενώ πάει στον πόλεμο, για να πιει ένα ποτήρι νερό είναι μια καθαρά σουρεαλιστική απόλαυση. Εκεί διώχνει όλες τις γυναίκες και ζητάει απ τον όμορφο μπάρμαν να τον σερβίρει.

Οι κεντρικοί ρόλοι που διατρέχουν την ταινία είναι δυο ηλικιωμένοι πωλητές. Οι χαρακτήρες τους έρχονται κατευθείαν από τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσα. Δυο γκροτέσκοι τύποι που πουλούν περίεργα γκάτζετς, όπως μάσκες τρόμου και ψεύτικα δόντια βαμπίρ που σκοπό έχουν να δώσουν «χαρά στη ζωή» όπως οι ίδιοι λένε. Αυτοί εκπροσωπούν την τραγικότητα και την κωμωδία της Ύπαρξης και αποτελούν το μοτο της ταινίας του Άντερσον που πιστεύει πως η ζωή είναι μια κωμωδία, που την αισθανόμαστε σαν τραγωδία.

Η ταινία που αγγίζει τα όρια του καλλιτεχνικού αριστουργήματος, απέσπασε τον καθολικό θαυμασμό και το Χρυσό Λιοντάρι που είναι η ανώτατη διάκριση στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.