Donya: Η ομοφυλόφιλη Ιρανή που μετανάστευσε για να μην εξαναγκαστεί σε επέμβαση αλλαγής φύλου [εικόνα]

Το Ιράν είναι μία από τις πιο σκληρές χώρες αναφορικά με τη συμπεριφορά απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Ωστόσο, όπως αναφέρει σε ρεπορτάζ του το BBC, οι μουσουλμάνοι κληρικοί αποδέχονται την ιδέα πως πιθανότατα ένας άνθρωπος έχει παγιδευτεί μέσα σε ένα σώμα λανθασμένου φύλου. Ετσι, οι ομοφυλόφιλοι πιέζονται συστηματικά αντί να αποδεχθούν την ομοφυλοφιλία τους και να μεταναστεύσουν, γιατί στο Ιράν η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θανατική ποινή, να αλλάξουν φύλο.

Η Donya μεγαλώνοντας στο Ιράν, έκοβε τα μαλλιά της κοντά, σχεδόν τα ξύριζε, και φορούσε σκούφο αντί για τη μουσουλμανική μαντίλα που φορούν οι γυναίκες στη χώρα της. Επισκέφθηκε, μάλιστα, και γιατρό για να σταματήσει την περίοδό της. «Ημουν τόσο νέα και πραγματικά δεν αντιλαμβανόμουν τον εαυτό μου. Νόμιζα ότι αν θα μπορούσα να σταματήσω την περίοδό μου, θα ήμουν πιο αρρενωπή» εξομολογείται στο BBC.

Οταν αστυνομικοί την σταματούσαν στο δρόμο και της ζητούσαν να τους επιδείξει την ταυτότητά της και καταλάβαιναν πως ήταν κορίτσι, της έλεγαν: «Γιατί είσαι έτσι; Πήγαινε να αλλάξεις φύλο».

Και αυτό, η αλλαγή φύλου έγινε η εμμονή της. «Ημουν κάτω από τόσο μεγάλη πίεση που ήθελα να αλλάξω φύλο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα» λέει στο βρετανικό δίκτυο.

Για επτά χρόνια, η Donya υποβαλλόταν σε θεραπεία ορμονών. Η φωνή της έγινε πιο βαριά και της βγήκαν και γένια. Αλλά όταν οι γιατροί της ανακοίνωσαν πως είναι έτοιμη για την επέμβαση αλλαγής φύλου, εκείνη μίλησε με τους φίλους της που είχαν περάσει μια παρόμοια εμπειρία, ωστόσο είχαν αντιμετωπίσει «πολλά προβλήματα». Τότε, άρχισε να αναρωτιέται αν η επέμβαση ήταν η καλύτερη επιλογή που είχε για τον εαυτό της. «Δεν είχα εύκολη πρόσβαση στο Ιντερνετ -πολλά sites είναι μπλοκαρισμένα. Ετσι, άρχισα να ψάχνω με τη βοήθεια κάποιων φίλων μου που ήταν στη Σουηδία και τη Νορβηγία» θυμάται η 33χρονη σήμερα Donya.
«Από τότε έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου... Αποδέχθηκα ότι ήμουν λεσβία και ήμουν χαρούμενη με αυτό» λέει. Ωστόσο, η ζωή στο Ιράν για έναν ανοιχτά ομοφυλόφιλο άνδρα ή γυναίκα είναι αδύνατη. Ετσι, η 33χρονη Ιρανή μετανάστευσε στην Τουρκία με τον γιο της, τον οποίο απέκτησε έπειτα από έναν σύντομο γάμο, και εν συνεχεία στον Καναδά όπου της χορηγήθηκε άσυλο.

Η Donya με τον γιο της

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του BBC, ο εξαναγκασμός των ομοφυλοφίλων σε επέμβαση αλλαγής φύλου δεν είναι μέσα στην επίσημη κυβερνητική πρακτική, ωστόσο η πίεση που ασκείται είναι συνεχής και μεγάλη.

Στη δεκαετία του 1980, ο ιδρυτής της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, πέρασε ένα φετβά (ισλαμικό νόμο) με τον οποίο επιτρεπόταν η εγχείριση αλλαγής φύλου. Την απόφαση αυτή την έλαβε ο Χομεϊνί, έπειτα από μια κατ' ιδίαν συνάντηση που είχε με μία γυναίκα η οποία του είχε πει ότι ήταν παγιδευμένη μέσα στο σώμα ενός άνδρα.

Πάντως, εν έτει 2014, η πίεση που υφίστανται οι γκέι στο Ιράν είναι τεράστια. Η ψυχολόγος κρατικής κλινικής που μιλά στο BBC με το ψευδώνυμο Shabnam, αποκαλύπτει πως οι γιατροί έχουν σαφείς οδηγίες να λένε στους ομοφυλόφιλους πως είναι «άρρωστοι» και πως χρειάζονται θεραπεία. Συνήθως τους παραπέμπουν στους κληρικούς που τους συστήνουν να ενδυναμώσουν την πίστη τους λέγοντας σωστά τις καθημερινές τους προσευχές.

Εκτός, όμως από τη θρησκεία, προσφέρονται ως επιλογές και ιατρικές θεραπείες. Και επειδή ακριβώς, οι Αρχές «δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ ταυτότητας και σεξουαλικότητας», όπως επισημαίνει η Shabnam, οι γιατροί λένε στους ομοφυλόφιλους πως επιβάλλεται να κάνουν εγχείριση αλλαγής φύλου.

Σε πολλές χώρες, αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει ψυχοθεραπεία, ορμονοθεραπεία και άλλες πολύπλοκες διαδικασίες που αλλάζουν εκ βάθρων τη ζωή του υποβληθέντος στην επέμβαση. Ετσι, μέχρι και το τελικό στάδιο μπορεί να χρειαστούν και χρόνια για να φτάσει στο χειρουργικό τραπέζι ο «ασθενής». Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στο Ιράν. «Τους δείχνουν πόσο εύκολο μπορεί να είναι», λέει η Shabnam, «Τους υπόσχονται ότι θα τους παρέχουν νόμιμα έγγραφα και ακόμα και πολλές φορές πριν από την εγχείριση, τους υπόσχονται ότι θα έχουν την άδεια να κυκλοφορούν στους δρόμους με ό,τι ένδυμα επιθυμούν να φορέσουν. Ακόμη, τους υπόσχονται πως θα τους εγκρίνουν δάνεια για να πληρώσουν το χειρουργείο».

Οι υποστηρικτές αυτής της πρακτικής προβάλλουν το επιχείρημα πως στους Ιρανούς που έχουν υποβληθεί σε επέμβαση αλλαγής φύλου, προσφέρεται η βοήθεια να ακολουθήσουν φυσιολογικές ζωές και να έχουν ελευθερία, που σε άλλες χώρες δεν θα είχαν. Ωστόσο, το θέμα έγκειται στο γεγονός πως η αλλαγή φύλου δεν δίνεται ως επιλογή μόνο σε εκείνους που είναι ερμαφρόδιτοι, αλλά σε όλους τους ομοφυλόφιλους. Ενας από τους λόγους είναι ο άκρατος μουσουλμανικός συντηρητισμός, ενώ ένας άλλος είναι η έλλειψη πληροφόρησης και διάκρισης της διαφοράς.

Οπως λέει η Shabnam «παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό που με λυπεί είναι ότι οι οργανισμοί που υποτίθεται θα έπρεπε να έχουν ανθρωπιστικό και θεραπευτικό λόγο σύστασης, συντάσσονται με το μέρος της κυβέρνησης, αντί να φροντίζουν τους πολίτες».