Από την αρχή της ιστορίας, οι άνθρωποι κάνουμε συντονισμένες προσπάθειες να αλλάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση προς το καλύτερο σύμφωνα με τα δεδομένα της εκάστοτε εποχής.
Τα σημάδια, τα τατουάζ και τα piercing υπάρχουν περισσότερα χρόνια και από τη γεωργία, ωστόσο ίσως η πιο βίαιη και συγκλονιστική μορφή του ανθρώπινου καλλωπισμού είναι η αισθητική χειρουργική: ψαλιδίζοντας, κόβοντας, ράβοντας και κάνοντας ενέσεις σε μέρη του σώματός σας για να γίνουν μεγαλύτερα, μικρότερα ή πιο όμορφα.
Οπως επιβεβαιώνει η επανορθωτική χειρουργική, η ιστορία της αισθητικής χειρουργικής φτάνει στα χρόνια προ Χριστού. Η χειρουργική επέμβαση για παραμορφωμένους ασθενείς δεν ήταν πάντα λειτουργικά απαραίτητη, αλλά συνέβαλε πάρα πολύ στην ψυχολογική ευεξία των τραυματιών.
Αυτό ήταν κοινή γνώση στην κεντρική Ασία. Ο Σουσρούτα ήταν ένας τέτοιος «θεραπευτής» και, αναμφισβήτητα, ο πρώτος γνωστός πλαστικός χειρουργός στην ιστορία.
Εζησε και εργάστηκε στην Ινδία τον 6ο αιώνα π.Χ., και αδιαμφισβήτητα είχε πολλές πρωτιές, η σημαντικότερη των οποίων είναι τα μοσχεύματα δέρματος. Στη διαδικασία που εφάρμοζε, ένα κομμάτι δέρματος «καλλιεργούνταν» για «συγκομιδή» σε ένα άλλο μέρος του σώματος, αλλά έμενε συνδεδεμένο με τους ιστούς. Η επιδερμίδα που έλειπε, θα μπορούσε να αναγεννηθεί με τη βοήθεια αυτού του μοσχεύματος, επιτρέποντας στον Σουσρούτα να διεξάγει επαναστατικές ανακατασκευές σε κατεστραμμένα χαρακτηριστικά.
Ο διάσημος Ολλανδός αστρονόμος Tycho Brahe ήταν ένας από τους ανθρώπους που σίγουρα θα χρειαζόταν την ιατρική γνώση του Σουσρούτα: Είχε χάσει τη μύτη του σε μια μονομαχία 1566, και φορούσε έναν προσθετικό ορείχαλκο για το υπόλοιπο της ζωής του. Με αυτή τη γνώση χαμένη ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, οι πρόοδοι στην πλαστική και επανορθωτική χειρουργική παρέμειναν στάσιμοι μέχρι την Αναγέννηση.
Μερικούς αιώνες αργότερα στην κεντρική Ευρώπη, οι μονομαχίες ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο, με αποτέλεσμα πολλοί τζέντλεμεν να κατέληγαν χωρίς μύτη.
Σε αυτή την περίπτωση, το να έκοβαν ένα κομμάτι δέρμα και να το τοποθετούσαν στην θέση της μύτης δεν ήταν πρακτικό, αφού η περιοχή δεν θα αιματωνόταν για να κλείσει σωστά και μια ανοικτή πληγή σε αυτό το σημείο, σήμαινε την απουσία ενός φράγματος ενάντια στα μικρόβια, και μέχρι να ανακαλυφθεί η πενικιλίνη για φαρμακευτική χρήση το 1930, η περιοχή θα μολυνόταν συνεχώς.
Την εποχή εκείνη μεσουρανούσε ο Γκασπάρο Ταλιακότσι, ένας πρωτοποριακός Ιταλός γιατρός της εποχής, ο πρώτος που αναγνώρισε την ανάγκη να διατηρηθεί δερματικό μόσχευμα που τροφοδοτείται με αίμα και θρεπτικά συστατικά για να αποφευχθούν τέτοιου είδους μολύνσεις. Για να επιτευχθεί αυτό στους ασθενείς χωρίς μύτη, ή με παραμορφωμένα χαρακτηριστικά προσώπου, τους εξόπλιζε με μια συσκευή, η οποία συνέδεε το δέρμα του βραχίονα με ότι απέμεινε από την ακρωτηριασμένη μύτη προκειμένου να αναγεννηθεί το σημείο.
Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση της αισθητικής χειρουργικής για αιώνες: παράξενες ιατρικές συσκευές και άβολες θεραπείες. Η ριζική αλλαγή ήρθε περίπου τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι γιατροί είδαν για πρώτη φορά την επίδραση από τις χημικές βόμβες στο δέρμα. Τα νέα όπλα σήμαιναν νέες πιο βίαιες και πιο δύσκολα θεραπεύσιμες πληγές.
Ο καλύτερος σε αυτή τη νέα πρόκληση και ίσως το πιο σημαντικό όνομα στην αισθητική χειρουργική ήταν ο Σερ Χάρολντ Ζιλς, ένας Νεοζηλανδός γιατρός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου γιατρό. Ήταν ο απόλυτος πρωτοπόρος διαφόρων τεχνικών που αφορούν το μόσχευμα δέρματος που έχει αναπτυχθεί για χρήση σε άλλα σημεία του σώματος. Ο Ζιλς χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική για επαναστατικές χειρουργικές επεμβάσεις σε άνδρες τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως στην περίπτωση του Γουόλτερ Γιέο.
Οι τεχνικές αναζωογόνησης προσώπου είχαν ασκηθεί στην Ευρώπη από τις αρχές του 20ου αιώνα από τους Ευρωπαίους γιατρούς όπως ο Γιουτζίν Χολάντερ και η Σούζαν Νοέλ,, αλλά οι τεχνικές που εφηύρε ο Σουσρούτα και τελειοποίησε ο Ζιλς επέτρεψαν στην αισθητική χειρουργική να γίνει η δημοφιλής μέθοδος που εμπιστεύεται σήμερα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.