Μέχρι τη στιγμή που ο Πρόεδρος Ρούσβελτ έδωσε την εναρκτήρια ομιλία του τον Μάρτιο του 1933, η Αμερική ήταν ήδη στο πέμπτο έτος της Μεγάλης Ύφεσης. Αυτή η εθνική τραγωδία άφησε πίσω της στρατιές ανέργων -ανθρώπων που βρίσκονταν στην πιο παραγωγική ηλικία τους, ωστόσο δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά. Το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 1/3, ενώ η βιομηχανική παραγωγή περίπου στο μισό.
Το Business Insider, κάνοντας μια θλιβερή σύγκριση, σημειώνει πως το Κραχη του '29 δεν έχει καμία σχέση με την κρίση στην Ευρωζώνη, καθώς η δεύτερη είναι χειρότερη. Μπορεί τα επίσημα στοιχεία να δείχνουν πως το πραγματικό ΑΕΠ της Ευρώπης μειώθηκε μόνο κατά 5% και η ανεργία έφτασε μόλις στο 12%, όμως πίσω από αυτά τα στοιχεία υπάρχουν... αμαρτίες που δεν μπορούν να κρυφτούν.
Το άρθρο φέρνει το παράδειγμα της Ελλάδας, σημειώνοντας πως η πραγματική μείωση του ΑΕΠ της έφτασε στο 25% από το τελευταίο τρίμηνο του 2007 έως το τελευταίο τρίμηνο του 2013. Παράλληλα η ανεργία στη χώρα έπιασε υψηλά νούμερα, ειδικά στους νέους, όπως και στην Ιταλία και την Πορτογαλία, που ανέβηκε στο 44% και 35% αντίστοιχα.
Και στις δύο περιπτώσεις (Κραχ του '29 και ευρωκρίση) η κρίση είχε βαρύ τίμημα για την κοινωνία και ειδικότερα για τις πιο φτωχές και ευάλωτες κατηγορίες ανθρώπων, καθώς είναι εκείνοι που έχουν πληγεί περισσότερο. Αντί μάλιστα να υπάρξουν δράσεις και πολιτικές που θα μετέστρεφαν την κατάσταση, στην ουσία τα πράγματα αφέθηκαν στη μοίρα τους.
Με σειρά διαγραμμάτων, το άρθρο εξηγεί πώς η κρίση στην Ευρωζώνη είναι βαθύτερη από εκείνη που βίωσε η αμερικανική κοινωνία, ενώ κάνει αντιπαραβολή εικόνων που μοιάζουν. Άνθρωποι στις ΗΠΑ να στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό. Εικόνα που εμφανίζεται, δεκαετίες μετά, στην Ελλάδα.
Η δε λήξη της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ βρήκε ένα έθνος ενωμένο, που προσπαθούσε να κλείσει τις πληγές του και να μάθει από την εθνική περιπέτεια. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, που πλέον είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα κομμάτια: τους ευρωσκεπτικιστές και εκείνους που επιμένουν στη λιτότητα.