Το Α΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας με την υπ΄ αριθμ. 3041/2014 απόφασή του υποχρεώνει τον δήμο Κερατσινίου- Δραπετσώνας να καταβάλει το ποσό των 200.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω ηθικής βλάβης, σε συγγενείς εργαζομένου στον δήμο, καθώς ο δημοτικός υπάλληλος προσβλήθηκε από αμιάντωση, το διάστημα κατά το οποίο εργαζόταν σε χώρο που είχε σκεπή από αμίαντο (ελενίτ) και δεν είχε ληφθεί κανένα μέτρο ασφαλείας από την πλευρά του δήμου.Ειδικότερα, ο δημοτικός υπάλληλος προσλήφθηκε το 1979 ως εργάτης του συνεργείου καθαριότητας και το 1984 μεταπήδησε στη θέση τεχνίτη ξυλουργού. Όμως κρίθηκε ανίκανος προς εργασία σε ποσοστό 67% λόγω στεφανιαίος νόσου και πνευμονικής ίνωσης (αμιάντωσης) και σακχαρώδους διαβήτη. Το 2002 απολύθηκε από τον δήμο λόγω της νόσου, κατόπιν σύμφωνης γνωμοδότησης του υπερεσιακού συμβουλίου.
Ο εν λόγω εργαζόμενος συμμετείχε μαζί με συναδέλφους του στην κατασκευή του ξυλουργείου και σιδηρουργείου του δήμου. Η κατασκευή της σκεπής του ξυλουργείου έγινε από πλάκες αμιάντου (ελενίτ) το όποιο το έκοβαν και τοποθετούσαν, χωρίς τη λήψη κανενός προστατευτικού μέτρου (στολές, μάσκες, κλπ).
Ο εν λόγω εργαζόμενος μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του ξυλουργείου το 1981 εργαζόταν μέσα σε αυτό, χωρίς ο δήμος να ενημερώσει για την προστασία των εργαζομένων από το ελενίτ.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση του ΣτΕ, η αντικατάσταση της σκεπής από αμίαντο είχε ζητηθεί από το 1990, αλλά ο δήμος δεν ανταποκρίθηκε.
Σύμφωνα πάντα με τη δικαστική απόφαση, το 2000, παρά το γεγονός ότι για τον επίμαχο εργαζόμενο υπήρχε η διάγνωση της αμιάντωσης, αλλά και η γνωμοδότηση του γιατρού εργασίας για αλλαγή θέσης εργασίας, αυτό δεν έγινε.
Δηλαδή, όπως αναφέρει η δικαστική απόφαση, εργάστηκε πλέον των 20 ετών κάτω από συνθήκες επιβλαβείς για την υγεία του η οποία τελικά υπέστη βλάβη.
Σύμφωνα με το ιστορικό της απόφασης, το 2000 όταν εργαζόμενος προσβλήθηκε από φυματίωση, υποχρεώθηκαν όλοι οι συνάδελφοί του να υποβληθούν σε τεστ μαντού και ακτινολογική εξέταση. Οι εξετάσεις για τον άτυχο εργαζόμενο έδειξαν ότι είχε πρόβλημα με τους πνεύμονες και εισήχθη στο νοσοκομείο, όπου εκεί διαπιστώθηκε η αμιάντωση.
Επίσης, άλλος εργαζόμενος την ίδια χρονική περίοδο απεβίωσε από έντονα αναπνευστικά προβλήματα, χωρίς ποτέ να γίνουν γνωστά τα αίτια του θανάτου του.
Κατόπιν αυτών, ο άτυχος εργαζόμενος άσκησε αγωγή στα δικαστήρια διεκδικώντας αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης που υπέστη από τον εν λόγω δήμο.
Τελικά το ΣτΕ ερμηνεύοντας την ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η εμπορία και χρήση αμιάντου σε κάθε μορφή του, δικαίωσε τον εν λόγω εργάτη και επιδίκασε το ποσό των 200.000 στους συγγενείς του, καθώς απεβίωσε ενώ η υπόθεσή του εκκρεμούσε ενώπιον των δικαστηρίων.