Η σχέση της ηθοποιού, με τον κορυφαίο Αμερικανό σχεδιαστή που πέθανε πριν λίγες μέρες, ήταν γνωστή. Στενή, δημιουργική, σχέση μούσας και μέντορα. Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ έγραψε ένα γράμμα για να τιμήσει το φίλο της, με πολύ συναίσθημα, προσωπικές ιστορίες και συγκίνηση.
Το γράμμα της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ αρχίζει κάπως έτσι: «Δεν θυμάμαι ακριβώς την πρώτη φορά που συνάντησα τον κύριο de la Renta. Θυμάμαι όμως το πρώτο φόρεμα που δανείστηκα από αυτόν: Από την κολεξιόν για την άνοιξη 2000, το μοντέλο νούμερο 67. Μου είχαν ζητήσει να παρουσιάσω ένα event για το Sex and the City. Θυμάμαι ότι με το που είδα αυτό το φόρεμα πήγα στην ενδυματολόγο του σίριαλ, την (ελληνοαμερικανίδα) Πατρίσια Φιλντ και της ζήτησαν να με βοηθήσει για να το δανειστώ. Και θυμάμαι την πρώτη φορά που ο κύριος de la Renta με κάλεσε στο γραφείο του και με ρώτησε αν θα ήθελα να φτιάξει ένα φόρεμα ειδικά για εμένα για τα βραβεία Emmy του 2000. Εφτιαξε ένα ροζ φόρεμα που η φούστα του ήταν καλυμμένη με φτερά, ένα φόρεμα που δίχασε όσους το είδος κυρίως επειδή έδεσα ένα μικρό κομμάτι τούλι στο μπράτσο μου.
Δεν θυμάμαι πως είχα το θάρρος να γίνω φίλη μαζί του. Δεν έχω ιδέα αν είχε καν παρακολουθήσει το Sex and the City, αλλά γνώριζε το σίριαλ και έφτιαξε ένα φόρεμα ειδικά για μια σκηνή μου σε αυτό. Ηταν απίστευτα σημαντικό για την Κάρι να φορέσει ένα φόρεμα του Oscar de la Renta. Kαι βέβαια μετά υπήρχε και ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ (μαζί του στη φωτογραφία κάτω) που ήταν φίλος με τον de la Renta από την εποχή που είχαν σπίτια δίπλα δίπλα στην Δομηνικανική Δημοκρατία. Ετσι γίναμε όλοι φίλοι.»
Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, αναφέρεται εκτενώς και στο φόρεμα που σχεδίασε ο Oscar ειδικά για αυτήν για το μεγάλα Gala του Μet πέρυσι. «Ηταν πραγματικά υπέροχο και συναρπαστικό να φοράω αυτό το φόρεμα εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ. Το φτιάξαμε σε φλογερό κόκκινο χρώμα αντί για το καθιερωμένο μπλε, για να τον τιμήσω -για να το φωνάξω από την οροφή χωρίς καν να ανοίξω το στόμα του. Αυτός είναι ένας άνθρωπος που πέρασε 50 χρόνια φτιάχνοντας φορέματα. Είναι μοναδικός. Και εκείνο το βράδυ ήθελα να του πω σε ευχαριστώ και να τον τιμήσω και να δείξω τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου για τη δουλειά του και για την προσωπική σχέση που μου επέτρεψε να έχω μαζί του.»
Και καταλήγει: «Οταν κάποιος που έχει ζήσει μια υπέροχη μακρά ζωή πεθαίνει, ακούς τα νέα και αμέσως σκέφτεσαι την αγαπημένη του σύζυγο και τους φίλους του και σε αυτή την περίπτωση όσους δούλευαν μαζί του. Η πραγματικότητα της απουσίας του σηματοδοτεί μια μνημειώδη αλλαγή. Υπάρχον υπέροχοι, ταλαντούχοι σχεδιαστές, αλλά αυτός ήταν πραγματικά μοναδικάς και αφήν ει ένα κενό. Θα έρθουν άλλοι και θα φτιάξουν όμορφα φορέματα δεξιώσεων με τσέπες μέσα, με ρίγες και πουά, όμορφα κοκτέιλ φορέματα. Αλλά κανεις δεν θα καλύψει το κενό. Δεν μπορούν. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι “Αυτό είναι. Τελείωσε, αυτή η μοναδική στιγμή στον χρόνο που δημιούργησε”... Και βέβαια κανείς δεν ήταν τόσο όμορφος όσο αυτός».