...δεν είμαι κακός άνθρωπος και για να στο απoδείξω θα ξεκινήσω την ανταπόκριση μου από τις «Άλπεις», ουπς, σόρι από τη Βενετία, λέγοντας πως ο Γιώργος Λάνθιμος ήταν ένας γλύκας στο κόκκινο χαλί, και δίπλα του μία κούκλα σκέτη η Αριάν Λαμπέντ να του διορθώνει με συντροφική τρυφερότητα τα μανίκια του όταν έκατσαν στη Σάλα Γκράντε και με μια σπαραχτική εύθραυστη τρυφερότητα στο βλέμμα εκτός και εντός ταινίας η Αγγελική Παπούλια. Α και την Αθηνά Τσαγκάρη να ουρλιάζει από ενθουσιασμό, τύπου γήπεδο με hot dog αλλά σνομπ σοφιστικέ. Τι άλλο καλό έχω να σου πω;Πως η ταινία χειροκροτήθηκε επαρκέστατα μετά το πέρας της προβολής της και πως οι αποχωρήσεις από την αίθουσα ήταν ελάχιστες δεδομένου του δύστροπου χαρακτήρα της. Τελειώσαμε με τα καλά;
Ουφ εντάξει γιατί ζαχάρωσα. Όχι ότι στη συνέχεια θα γίνω κακός στη γνωστή μου κλίμακα, γιατί κάτι ότι περνάω κρίσεις συνειδήσεως κάτι ότι γερνάω και κάτι ακόμα πως παραδέχομαι ότι ο άνθρωπας, είναι από τους ελάχιστους που ξεχωρίζουν στην "χωριάτικη απ' όλα" της εγχώριας κινηματογραφίας, αν μη τι άλλο έχει χαρακτήρα και ακόμα πιο αν μη τι άλλο, τουλάχιστον αυτός κάνει αυτό που ήταν πάντα όνειρο μου να κάνω, δηλαδή σινεμά και όχι να γράφει για σινεμά, οπότε το βρίσκω ευκολάντζα και εκ του πονηρού και του κόμπλεξ μου να γράψω αρνητιλίκια. Όμως για να το θέσω και πιο απλά, εμένα, το σινεμά του, όσο και αν με ιντριγκάρει σε επίπεδο ιδεών, δεν είναι το δικό μου cup of tea (ή of vodka).
Kαι μολονότι η ιδέα των «Άλπεων» είναι εξαίρετη, στο ρεζουμέ, αυτό που βλέπεις, είναι κυριολεκτικά ένα άτυπο σίκουελ του «Κυνόδοντα». Με τη διαφορά ότι ενώ στον «Κυνόδοντα», η παραδοξολογία, η κριτική απέναντι στην «αγία οικογένεια» το παιχνίδι των ρόλων και των λέξεων και ο ερμηνευτικός αποστασιοποιημένος σαρκασμός με την εκφορά λόγου από τους ηθοποιούς σαν να πρόκειται για χρόνιους οπιομανείς, είχαν ενδιαφέρον μέσα στο ελεγχόμενο περιβάλλον, εδώ μοιάζουν με ξαναζεσταμένο φαγητό σε ευρεία διανομή χωροχρόνου, το οποίο ενίοτε, ξεπατικώνει σχεδόν και ολόκληρες σκηνές του «Κυνόδοντα». Ναι, είναι δικαίωμα του καλλιτέχνη να έχει εμμονές, όμως είναι και δική μου απαίτηση σαν θεατή να τις εξελίσσει. Γιατί διαφορετικά η τέχνη του καθίσταται αυτιστική και τότε παύει να με αφορά.
Και από τον «Κυνόδοντα» εώς τις «Άλπεις» όχι απλώς δεν υπάρχει εξέλιξη, αλλά υπάρχει και μία κακοσχεδιασμένη αταξία που μετατρέπει τη μανιέρα του δημιουργού, σε αμηχανία. Και μία εκτός δικού μου βεληνεκούς εμμονική μισανθρωπία και σεξουαλική αποστροφή, που αποκτά ισσοροπία από το εξαιρετικό ταλέντο του Λάνθιμου και του σεναριογράφου του, να μπολιάζουν τη δημιουργία τους, με ευφυέστατες εκρήξεις μαύρου χιούμορ και διαστροφικού ποπ μνημόσυνου. Ναι, μου άρεσαν πολλά πράγματα στις «Άλπεις» και είναι κρίμα που θα μπορούσαν να μου αρέσουν και περισσότερα αλλά δεν τα είδα.
Τουλάχιστον τώρα. Αλλά από την άλλη σιχαίνομαι το déjà vu που αισθάνθηκα. Κι αυτό είναι ότι πιο ειλικρινές μπορώ να γράψω. Πάραυτα, για να ολοκληρώσω αντικειμενικά, τα πρώτα δείγματα κριτικής που σκάνε είναι σχεδόν αποθεωτικά τόσο από τον ξένο τύπο (Screen International, Empire, www.indiwire.com, Ηοllywood Reporter, www.incontention.com ) όσο και από μέρος των Ελλήνων που έτρεξαν να μπλογκάρουν γλυφτικά και χωρίς μέτρο, μη χάσουν την τιμητική του να πλασαριστούν σαν αγαπημένα παιδιά της νέας τάξης πραγμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού και του ΕΚΚ από το οποίο ως γνωστόν πέφτουν και φράγκα και θεσούλες για τους μισθοσυντήρητους συναδέλφους μου. Αλλά το άλλο μισό μέρος των Ελλήνων, δεν νομίζω να αγάπησε «Άλπεις» και τόσο, μολονότι πουσάρονται σαν σιγουράκι για ένα από τα βραβεία.
Μακάρι και το εννοώ, να φτάσει στα βραβεία, γιατί επαναλαμβάνω, ο άνθρωπος ξέρει καλά τι θέλει να κάνει (απλά εμένα δεν με αφορά), πώς να το κάνει και αυτό που κάνει διαφέρει από το 95% του ελληνικού σινεμά και στο κάτω κάτω είναι ωραίο να βλέπεις χαρούμενους συμπατριώτες σου. Θα χαρώ κι εγώ μαζί τους αν κερδίσουν, αλλά σαν πατριωτική συμπαράσταση και όχι σαν βίωμα. Προτιμώ άλλο σινεμά και αυτό είναι ξεκάθαρο.