Σκι στο Αφγανιστάν: Δεν είναι... ανέκδοτο -Κάνουν μία ώρα για να ανέβουν και 2' για να κατέβουν την πλαγιά [εικόνες]

Σεντ Μόριτζ και Γκστάαντ. Ναι, έχουν χλιδή, σαλέ και φημισμένα χιονοδρομικά κέντρα. Αλλά η μόδα τους... περνάει. Τώρα υπάρχει το Μπαμιγιάν. Γιατί, ποιος δεν θα ήθελε να πάει για σκι στο Αφγανιστάν;

Ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά δεν είναι. Ολοένα και περισσότεροι δυτικοί στρέφουν το βλέμμα τους προς τις «παρθένες», χιονισμένες πλαγιές του Αφγανιστάν. Και αποφασίζουν να πάνε εκεί για τις χειμερινές διακοπές τους, ακόμη κι αν πρόκειται για μία χώρα με τόσα προβλήματα, αλλά και χωρίς χιονοδρομικό κέντρο. Γιατί εκεί, δεν υπάρχουν λιφτ και σαλέ. Τι κάνουν οι επισκέπτες; Ανεβαίνουν για μία ώρα με τα πόδια τις απότομες πλαγιές, για την πολυπόθητη κατάβαση που διαρκεί μόλις δύο λεπτά. Αλλά αυτή την περιπέτεια αναζητούν.



Ο άνθρωπός τους εκεί είναι ο Αλί Σαχ Φαρχάνγκ. Ενας 24χρονος Αφγανός που μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν ήξερε καν τι ήταν το σκι. Μεγάλωσε σε ένα χωριουδάκι, στο Κουσκάκ, και είχε συνηθίσει να περνά τους μήνες του χειμώνα κάνοντας το βοσκό στο κοπάδι της οικογένειάς του. Αυτό βέβαια μέχρι να πιάσει για πρώτη φορά στα χέρια του τα πέδιλα του σκι. Αφορμή ήταν η επίσκεψη ενός Ιταλού, στο πλαίσιο προγράμματος φιλανθρωπικής οργάνωσης για την τόνωση του τουρισμού στην περιοχή. «Το σκι ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά το λάτρεψα. Ηταν σαν κάτι φυσικό για εμένα», λέει ο Φαρχάνγκ μιλώντας στην εφημερίδα Guardian. Γιατί; Είναι πολύ απλό. «Οταν ζεις σε μία χώρα σαν το Αφγανιστάν, έχεις άλλη άποψη για το τι είναι επικίνδυνο. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους που είμαι καλός σκιέρ. Δεν φοβάμαι», εξηγεί ο ίδιος.



Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο 24χρονος είναι ο κορυφαίος σκιέρ του Αφγανιστάν και μαζί με μερικούς ενθουσιώδεις και ταλαντούχους συμπατριώτες του δουλεύουν σαν οδηγοί για σκι στην περιοχή, όπου υποδέχονται ολοένα και περισσότερους ξένους οι οποίοι ψάχνουν ένα νέο τρόπο για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους.


«Νομίζω ότι το Μπαμίγιαν είναι ο πιο γρήγορα αναπτυσσόμενος προορισμός για σκι στον κόσμο», λέει αστειευόμενος. «Παλιότερα κανείς δεν ερχόταν εδώ. Τώρα, κάθε Φεβρουάριο και Μάρτιο έχουμε επισκέπτες από όλο τον κόσμο που τους αρέσουν το ξηρό χιόνι, οι γρήγορες διαδρομές και το γεγονός ότι το Αφγανιστάν είναι πραγματική πρόκληση ακόμη και για τους έμπειρους σκιέρ», λέει.



Ακόμη και οι επιφυλακτικοί ντόπιοι, που φοβούνταν ότι οι ξένοι θα προσπαθήσουν να τους κάνουν Χριστιανούς, άλλαξαν άποψη. Πλέον, φτιάχνουν δικά τους σκι, με ξύλο και σχοινί και προσπαθούν να κατέβουν και οι ίδιοι της πλαγιές. Και ίσως σε λίγα χρόνια ο κόσμος, όταν ακούει για το Αφγανιστάν, να μην σκέφτεται βόμβες και εκρήξεις, αλλά να βλέπει μία ευκαιρία για την περιπέτεια στις χιονισμένες πλαγιές του. Αυτό είναι και το όνειρο του Φαρχάνγκ.