Στη «Lucy», την καινούργια ταινία του Λικ Μπεσόν, η Σκάρλετ Γιόχανσον χρησιμοποιεί το 100% του εγκεφάλου της και τα κάνει όλα γης μαδιάμ. Ευκαιρία να μιλήσουμε για έναν αστικό μύθο.
Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους είναι αυτός που θέλει τους κοινούς ανθρώπους να χρησιμοποιούν μόνο το 10% του εγκεφάλου τους.
Πώς γεννήθηκε, πώς διαδόθηκε, τι πιστεύουν όσοι τον διαδίδουν και τελικά πού σταματούν οι δυνατότητες του ανθρώπου;
Η ιδιοφυία Αλντους Χάξλεϊ
Ο μύθος του διανοητικού 10% είναι ένας ευρέως διαδεδομένος κοινωνικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν μόνο το 10 τοις εκατό (ή άλλο παρόμοιο μικρό ποσοστό) του ανθρώπινου εγκεφάλου. Επίσης, ο μύθος συνοδεύεται και από την εικασία πως ένα πρόσωπο μπορεί να καλλιεργήσει το αχρησιμοποίητο μέρος του εγκεφάλου και να αυξήσει την ευφυία του/της.
Ο Αϊνστάιν μικρός
Προέλευση του μύθου
Μια πιθανή προέλευση του μύθου οφείλεται στις θεωρίες περί εφεδρικών ενεργειών των Ουίλλιαμ Τζέιμς και Μπόρις Σάιντις (William James Sidis, Boris Sidis), ψυχολόγων του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, οι οποίοι εφήρμοσαν αυτές τις θεωρίες στην επιταχυνόμενη καλλιέργεια του παιδιού-ιδιοφυία Ουίλλιαμ Τζέιμς, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να έχει δείκτη ευφυίας (IQ) 250-300 κατά την ενηλικίωσή του.
Ο William James Sidis γεννήθηκε την Πρωταπριλιά του 1898 στη Νέα Υόρκη. Οι γονείς του ήταν Εβραίοι πρόσφυγες από την Ουκρανία. Το οικογενειακό περιβάλλον του μικρού William έπαιξε καθοριστικότατο ρόλο στη πνευματική του ανάπτυξη. Οι γονείς του ήταν ιδιαιτέρως μορφωμένοι για την εποχή τους. Η μητέρα του, Sarah Mandelbaum ήταν γιατρός, ενώ ο πατέρας του, Boris Sidis, υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους ψυχιάτρους και ψυχολόγους της εποχής.
Πήγε 9 ετών στο Χάρβαρντ
Με έντονη γονική παρότρυνση λοιπόν, ο μικρός ανέπτυξε πολύ γρήγορα τις λεκτικές του ικανότητες. Σε ηλικία 18 μηνών μπορούσε να διαβάζει την New Yorks Times. Στα 8 χρόνια του γνώριζε ήδη 8 γλώσσες (Λατινικά, Ελληνικά, Ρώσικα, Γαλλικά, Γερμανικά, Εβραϊκά, Τούρκικα και Αρμένικα) και είχε δημιουργήσει την δική του διάλεκτο, την οποία αποκαλούσε “Vendergood“.
Όταν ο μικρός William ήταν 9 ετών, έγινε δεκτός στο Harvard, αλλά ξεκίνησε τις σπουδές του εκεί στα 11, μιας και οι ίδιοι οι καθηγητές του Harvard θεώρησαν πως το πανεπιστήμιο θα ήταν μια ζόρικη περίπτωση για ένα εννιάχρονο, όσο έξυπνο και να ήταν αυτό.
Με το που πάτησε τα 11 του όμως ο William μπήκε σε πειραματικό τμήμα μαζί με άλλα, πρόωρα πιτσιρίκια. Εκεί είχε για καθηγητές μερικούς εξαίρετους μαθηματικούς, οι οποίοι προέβλεπαν πως ο μικρός θα ήταν το επόμενο θαύμα για το μέλλον των μαθηματικών. Είχαν δίκιο να πιστεύουν κάτι τέτοιο, αφού ο William είχε άριστη κατανόηση εννοιών που δύσκολα τις καταλαβαίνει και τις χειρίζεται ακόμα και ένας ενήλικος γνώστης του αντικειμένου.
Ωστόσο οι γονείς του William φρόντισαν μεν για την εξαιρετική μόρφωση του μικρού, αλλά παρέλειψαν σε εγκληματικό βαθμό την κοινωνικοποίησή του.
Ο σπασίκλας τρώει τα μούτρα του
Χωρίς να έχει αναπτύξει μέχρι τότε κοινωνικές επαφές με συνομήλικούς του και γενικά κόσμο εκτός οικογένειας, έγινε στόχος παρενόχλησης των συμφοιτητών του. Μπορεί οι καθηγητές να τον λάτρευαν, αλλά οι συμφοιτητές του, σίγουρα παρακινούμενοι από ζήλια, αλλά και βλέποντας πόσο άβγαλτο πιτσιρίκι ήταν, δεν καταδέχονταν να τον πάρουν στα σοβαρά και του έκαναν την ζωή δύσκολη με κάθε ευκαιρία. Ο William για αυτούς δεν ήταν απλά ο κοινός καρπαζοεισπράκτορας “σπασίκλας” που υπάρχει σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Ήταν ο “μικρότερος σε ηλικία, αξιοζήλευτα έξυπνος και εντελώς κοινωνικά ανεπίδεκτος σπασίκλας” πράγμα που τον έκανε ένα κάτι παραπάνω από εύκολο στόχο για τα υπόλοιπα καλόπαιδα στο Harvard.
Στα 16 του, πήρε το πτυχίο στο χέρι και δήλωσε πως σκοπεύει να περάσει την ζωή του μακριά από τις γυναίκες και τα φώτα της δημοσιότητας. Επίσης γράφτηκε στο Harvard Graduate School for Arts and Sciences αλλά επέλεξε τελικά το Rice Universtiy για να γίνει βοηθός καθηγητής στο τμήμα των μαθηματικών. Όταν πάτησε στο Rice ήταν μόλις 17 ετών, αλλά η ασέβεια και τα περιράγματα των μαθητών του τον έδιωξαν από το πανεπιστήμιο.
Μετέπειτα, αντί να συνεχίσει σε σπουδές πάνω στα μαθηματικά, αποφάσισε να γυρίσει στα παλιά του τα λημέρια και να γραφτεί στη Νομική σχολή του Harvard. Έμεινε εκεί από το Σεπτέμβριο του 1916 μέχρι τον Μάρτιο του 1919, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Δύο μήνες μετά την αποχώρηση του από το πανεπιστήμιο, έγινε τσακωτός από τις αρχές, επειδή είχε λάβει μέρος στη πρωτομαγιάτικη πορεία Σοσιαλιστών στη Βοστόνη και καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκισης. Ο πατέρας του κατάφερε να τον βγάλει από την φυλακή και τον σπίτωσε στο New Hampshire, στο σανατόριο όπου έτρεχε ο ίδιος.
Μια διετία έμεινε εκεί και έπειτα ο William το'σκασε για τη Νέα Υόρκη. Εκεί άρχισε να κτίζει τη ζωή του σιγά σιγά, ακολουθώντας τους δικούς του κανόνες. Δούλευε συχνά σε χειρωνακτικές μικροδουλειές. Η ιδιοφυία έσβησε.