...Αν πιάσω στα χέρια μου αυτόν που είπε πρώτος ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται θα τον κάνω να μετανιώσει πικρά. Δηλαδή αυτός ο τύπος ούτε λίγο ούτε πολύ σου λέει, ότι αν ξεκινήσει το πράγμα με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες, μην περιμένεις τσάμπα να βελτιωθεί, αυτό ήταν.
Τόσο καλό και αισιόδοξο το μήνυμα του, το οποίο αν πρέπει να το πιστέψω, καλύτερα να πέσω από τώρα στα κανάλια της Βενετίας να πνιγώ (ή να με μαζέψει κανένας γονδολιέρης μπας και κάνω την τύχη μου). Γιατί χειρότερο ξεκίνημα σε φεστιβάλ δεν μου έχει ξανατύχει εφ' όσο είχα τη φαεινή ιδέα για να γλιτώσω χρήματα να βαποριαστώ (μτφρ να έρθω με βαπόρι). Το βαπόρι (69 ευρώ το εισιτήριο για κατάστρωμα) φεύγει από την Πάτρα στην οποία Πάτρα σε πηγαίνει ένα πούλμαν που κάνει 19 ευρώ. Την ώρα όμως που πλησίαζα το πούλμαν στην Ομόνοια, έχοντας το μέσα στο οπτικό μου πεδίο, εκείνο αποφάσισε να φύγει με ακρίβεια λονδρέζου (18.00 έλεγε το εισιτήριο, 18.02 έφυγε). Πανικόβλητος, παίρνω ένα ταξί για να το προλάβω στην επόμενη του στάση, που είναι ο Πειραιάς (10 ευρώ το ταξί). 3μισι ώρες δρόμο μετά, φτάνω στην Πάτρα κι ανεβαίνω στο καράβι για να βρω απάγκιο κι απανέμι να απλώσω το σλίπινγκ μπαγκ.
Εκ πρώτης τα πράγματα κυλούσανε ήρεμα γιατί το καράβι είχε δεν είχε 100 νοματαίους για επιβάτες. Μέχρι το επόμενο πρωί. Που από την Κέρκυρα και την Ηγουμενίτσα, μαζεύτηκαν πάνω από 1300 Σλοβένοι ηλικίας μάξιμουμ 20 ετών και η διαδρομή μετατράπηκε σε crash test νεύρων. Με τα πιτσιρίκια να αλαλάζουν, και γύρω από το σλίπινγκ μπαγκ μου, να γίνεται διαγωνισμός μολυσματικής πατούσας σε ξάπλα. Αφού χρησιμοποίησα τη βοήθεια της θείας βότκας (50 ευρώ) για να διατηρήσω το νευρικό μου σύστημα σε κανονική κατάσταση, τσακώθηκα με όλο σχεδόν το πλήρωμα (αλλά δε θυμάμαι τίποτα γιατί από ένα σημείο και μετά μιλούσε το πιοτί) και χάλασα άλλο ένα 50άρικο σε φαγώσιμα και λοιπά χρειαζούμενα, 33 ώρες και 198 ευρώ μετά έφτασα στη Βενετία, σε κατάσταση άπλυτου ημιπαράφρονα. Την ώρα που με 250 πας αλέ ρετούρ 3 ώρες με το αεροπλάνο.
Ωραία ως εδώ; Την ίδια στιγμή, ένας ατσαλάκωτος Τζορτζ Κλούνεϊ με παπιγιόν, μαζί με μια εκνευριστικά όμορφη και ντυμένη με εντυπωσιακή κόκκινη τουαλέτα Robert Cavalli και κοσμήματα Chopard, Σίντι Κρόφορντ (μετά του συζύγου της) έφταναν πεντακάθαροι και χαμογελαστοί με water taxi στην αποβάθρα του Excelsior για την ταινία έναρξης του φεστιβάλ που ο Τζορτζ σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί, το «The ides of March». Έπρεπε να μας έβλεπες αντάμα, σαν να ήμασταν σε διπλή οθόνη. Πως είναι τα τσιγγανάκια στις ταινίες που περνάει η κούρσα από μπροστά τους και απλώνουν το χέρι τους στον πλούσιο για ελεημοσύνη; Ακριβώς το ίδιο με μένα άπλυτο και τρία ύποπτα εξανθήματα (πιθανότατης προέλευσης από τη 'πεντακάθαρη' μοκέτα του πλοίου) στο πρόσωπο να χαμογελώ από τη βεράντα έξω από το Excelsior που βλέπει στην προβλήτα, φωνάζοντας Τζοοοορτζ Τζοοοοορτζ.
Για την ταινία μη με ρωτήσεις, ακόμα δεν την έχω δει γιατί αποφάσισα να αναρρώσω πρώτα ψυχολογικά και μετά να εκδράμω στις αίθουσες, πρόλαβα όμως τις δηλώσεις του Τζορτζ που φαίνεται να έχει αναλάβει εκπρόσωπος τύπου του Λευκού Οίκου με τον ύμνο που έπλεξε στον Ομπάμα λέγοντας «Αυτή τη στιγμή στο γραφείο του προέδρου κάθεται ένας άντρας που είναι εξυπνότερος, πιο συμπαθής και πιο συμπονετικός από σχεδόν όποιον άλλο ξέρετε». Για το κόκκινο χαλί ρώτα με ό,τι θες. Με ρώτησες; Σου λέω. Από το cast της ταινίας ήταν παρόντες οι Μαρίζα Τομέι, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ο Πολ Τζιαμάτι και η Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ ενώ «την κοκκινοχαλούσα πύλη των λεόντων» περπάτησε και η «ωραία Ελένη» της «Τροίας» (κι όχι η μπελ Ελέν όπως φωνάζει ο Ματέο τη Μενεγάκη) Ντάιαν Κρούγκερ.
Στο επίσημο χαρτί του φεστιβάλ με τις αφίξεις της ημέρας, διάβασα ότι αυτή τη στιγμή βρίσκονται ήδη εδώ η Μαντόνα (που στη 1.30 σήμερα Παρασκευή θα δώσει και τη συνέντευξη τύπου για την ταινία της), η Μόνικα Μπελούτσι με τον άντρα της Βενσάν Κασέλ, η Κέιτ Γουίνσλετ, ο Κρίστοφ Βαλτζ, ο Τζόναθαν Ντεμ και ο παραγωγός Χάρβεϊ Γουάνστάιν, οπότε ναι, αντικειμενικά μιλώντας, το φεστιβάλ η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται ξεκίνησε με κανονιοβολισμούς. Για τη δική μου πάλι, επιφυλάσσομαι να τα εξομολογηθώ όλα σε ιταλό ψυχαναλυτή, που δεν ξέρω τη γλώσσα, δεν ξέρει και εκείνος τη δική μου, κι έτσι δε θα γίνω και ρεζίλι.
Από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο (terra_gelida@hotmail.com )