O χειμώνας της απόγνωσης για την Τζάκι Κένεντι Ωνάση: Τα 3,5 δευτερόλεπτα που έφερνε ξανά και ξανά στο μυαλό της, η βότκα, οι σκέψεις αυτοκτονίας [εικόνες]

Εκείνο τον χειμώνα του 1963, η Τζάκι ήταν σύμβολο δύναμης για ένα ολόκληρο έθνος που θρηνούσε για τη δολοφονία του ηγέτη του. Κι όμως, όπως αποκαλύπτει με ένα βαθιά διεισδυτικό κείμενο που στηρίζεται σε επικείμενη βιογραφία της, το Vanity Fair, η Τζάκι ήταν απλά διαλυμένη. Ζούσε ξανά και ξανά τα δευτερόλεπτα της δολοφονίας, θρηνούσε, έβρισκε παρηγοριά στη βότκα, προσπαθούσε να ξανασχηματίσει την προσωπική της ταυτότητα που κατά πολύ καθορίστηκε από τον Τζον Φ. Κένεντι.

Η Barbara Leaming μίλησε με ανθρώπους από το στενό κύκλο της Τζάκι και έμαθε τα πάντα για τις σκέψεις αυτοκτονίας, την απόγνωση, τα μεθύσια, αλλά και αυτό που τελικά την έσωσε... Εμενε ξάγρυπνη και ζούσε ξανά και ξανά τη σκηνή της δολοφονίας. Κυρίως τα καθοριστικά 3,5 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που η πρώτη σφαίρα χτύπησε το αυτοκίνητο και μετά η δεύτερη χτύπησε θανάσιμα τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Προσπαθούσε να εξηγήσει το γιατί και κυρίως να δει αν υπήρχε ένας τρόπος διαφυγής από αυτό που συνέβη. Ανάμεσα στην πρώτη και στην δεύτερη σφαίρα, μπορούσε να έχει κάνει και για να είναι ακόμη ζωντανός ο πρόεδρος.

Σύντομα, μετά τη δολοφονία του Κένεντι στις 22 Νοεμβρίου του 1963 αναγκάστηκε να αφήσει τον Λευκό Οίκο και να φιλοξενηθεί στο σπίτι του αντιπροέδρου. Κλάματα, κατάθλιψη, βότκα κι άλλη βότκα ήταν το βασικό μοτίβο εκείνων των ημερών. Σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Ο ιερέας που έκανε την κηδεία του Κένεντι και πλήθος γιατρών προσπαθούσαν να βρίσκονται δίπλα της και να την συνεφέρουν. Μάλιστα ο ιερεάς όταν την επισκέφτηκε το βράδυ της δολοφονίας και διαπίστωσε την κατάστασή της, αποφάσισε η τελετή να διαρκέσει ελάχιστα φοβούμενος ένα ξέσπασμά που θα έπληττε τη δημόσια εικόνα της.

Ομως πέρα από αυτό ένιωθε την αφόρητη πίεση της κοινής γνώμης: Είχε γίνει σύμβολο δύναμης, τα φώτα ήταν στραμμένα μόνο επάνω της, ήταν πια η πρωταγωνίστρια. Κάθε κίνησή της βρισκόταν κάτω από ένα διαρκή προβολέα. Η πίεση αυτή ήταν αφόρητη ψυχολογικά. Φίλοι και συγγενείς ένιωθαν πως κάθε διάλογος μαζί της ήταν σα να κάνεις πατινάζ σε πάγο έτοιμο να σπάσει: Ανά πάσα στιγμή μπορούσε να καταληφθεί από ένα κύμα οργής ή από έναν χείμαρρο δακρύων.

Οταν ο υπουργός αμύνης Μακ Ναμάρα τις έστειλε για δώρο δυο πορτρέτα του Τζον Κένεντι, τα έβαλε έξω από το δωμάτιό της στο διάδρομο. Ενα βράδυ περνώντας ο μικρός της γιος, τα είδε, έβγαλε το γλειφιτζούρι από το στόμα, έσκυψε και φίλησε την εικόνα λέγοντας «Καληνύχτα μπαμπά». Η Τζάκι περιέγραψε το περιστατικό στον υπουργό εξηγώντας γιατί δεν μπορούσε να αντικρίζει αυτά τα πορτρέτα.

Την ίδια πλήθη Αμερικανών ακόμη και τουριστών προσπαθούσαν να την δουν ενώ δεκάδες χιλιάδες άτομα πήγαιναν στον τάφο του προέδρου κάθε μέρα. Δεν είχε ούτε μια ιδιωτική στιγμή, ένιωθε να ασφυκτιά. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη πιστεύοντας ότι εκεί θα μπορούσε να νιώθει πιο ελεύθερη, να περπατάει στο Central Park, να κυκλοφορεί με ταξί. Ταυτόχρονα πιεζόταν από την οικογένεια να εμφανίζεται δίπλα στον Μπόμπι Κένεντι για να στηρίξει την υποψηφιότητα του. Οταν φτάνοντας στη Νέα Υόρκη το πρώτο που της ζητήθηκε ήταν να πάει στο προεκλογικό γραφείο του Μπόμπι στο Μανχάταν, το έπραξε. Πήγε μαζί με τον μικρό της γιο Τζον. Μόνο που το επιτελείο του Μπόμπι είχε ειδοποιήσει τους δημοσιογράφους – αλλά όχι και την αστυνομία. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο με τον μικρό Τζον στο χέρι δεκάδες δημοσιογράφοι και φωτογράφοι έπεσαν πάνω της. Η Τζάκι σχεδόν κατέρρευσε όπως και το όνειρο για μια πιο ελεύθερη ζωή.

Η διάρκεια του πένθους και της προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα διήρκησε έναν ολόκληρο χρόνο. Ποτέ δεν ήταν ίδια ξανά. Ηταν όμως σίγουρα πιο δυνατή, σχεδόν άτρωτη.