Ο Ζακ Ιμπραήμ μεγάλωσε με δύο αντικρουόμενα όνειρα σε όλη του τη ζωή: Το πρώτο, το παιδικό του όνειρο, ήταν ότι ο απών πατέρας του θα γυρνούσε κάποτε σπίτι. Το δεύτερο, το ενήλικο όνειρο του, ήταν ότι θα καταφέρει να αποβάλει το «εγκληματικό μίσος» του πατέρα του από τη ζωή του.
Το 1990, όταν Ιμπραήμ ήταν 7 χρονών, ο πατέρας του, ο αιγυπτιακής καταγωγής Ελ-Σαγίντ Νοσαίρ, πυροβόλησε και σκότωσε τον Μέιρ Καχάνε, εξτρεμιστική ραβίνο ο οποίος ίδρυσε την εβραϊκή Defense League και στη συνέχεια, τρία χρόνια αργότερα, ενώ βρισκόταν στη φυλακή βοήθησε να οργανωθεί η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.
Η μητέρα του Καθολική από το Πίτσμπουργκ που είχε ασπαστεί το Ισλάμ - προσπαθούσε να προστατεύσει την οικογένεια: τον Ιμπραήμ και τα αδέλφια του. Αλλά η υπόθεση του πατέρα του ήταν πραγματικά σοκαριστική για τις ΗΠΑ. Η δολοφονία του Καχάνε ήταν η πρώτη γνωστή τρομοκρατική δολοφονία στην Αμερική από τζιχαντιστή και ο Νοσαίρ υποστήριζε τον τρόμο που τελικά έγινε γνωστός ως αλ-Κάιντα.
Με τον καιρό η οικογένεια άλλαξε το όνομά της, αλλά όπως εξηγεί ο Ιμπραήμ, τα εγκλήματα του πατέρα του, καταδίκασαν όλη την οικογένεια σε μία ζωή με απειλές, παρενοχλήσεις από μέσα ενημέρωσης, νομικά προβλήματα και μεγάλη φτώχεια. Κάθε «νέα αρχή» που έκαναν κατέληγε χειρότερα.
Στο βιβλίο του με τίτλο «ο γιος του τρομοκράτη» ο Ιμπραήμ, περιγράφει τη ζωή του και το πώς ήταν να μεγαλώνει ένα παιδί, με πατέρα εξτρεμιστή τζιχαντιστή. Με το βιβλίο του, ο ίδιος θέλει να παρουσιάσει το πορτρέτο ενός νεαρού άνδρα που μεγάλωσε στις φλόγες της φανατισμού κι όμως απαρνήθηκε τη βία
Μιλώντας στο Ted X, παρουσιάζει το βιβλίο του και αποσπάσματα από τη ζωή του: «Το Ζακ Ιμπραήμ δεν είναι το πραγματικό μου όνομα. Το άλλαξα όταν η οικογένειά μου αποφάσισε να κόψει τους δεσμούς με τον πατέρα μου, Ελ Σαγιέντ Νοσάιρ, το πρώτο μέλος της οργάνωσης του Μπιν Λάντεν που έχυσε αίμα σε αμερικανικό έδαφος. Για χρόνια αγωνιζόμουν να διατηρήσω την ανωνυμία μου από φόβο ότι θα κριθώ για τις πράξεις του πατέρα μου, που ήταν ένα βαρύ φορτίο για μένα. Έχοντας μεγαλώσει στην σκιά του εξτρεμιστή πατέρα μου, φοβόμουν ότι οι άλλοι θα με κρίνουν για το αίμα στις φλέβες μου.
Μεγαλώνοντας είχα άρχισα να λυγίζω κάτω από το βάρος της μισαλλοδοξίας που με πίεζε για χρόνια. Ολο αυτό με οδήγησε να αναζητήσω ένα μη βίαιο δρόμο στη ζωή μου.
Η ενσυναίσθηση, η ειρήνη, η άρνηση της βίας, είναι πράγματα που ο πατέρας μου, άθελα του με έκανε να αναζητήσω. Οπως πολλοί έχουν γράψει, η άρνηση της βίας δε σημαίνει παθητικότητα και θυματοποίηση. Δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Σημαίνει να εξανθρωπίζετε τους αντιπάλους σας και να αναγνωρίζετε τις ανάγκες και τους φόβους που μοιράζεστε μαζί τους, προκειμένου να εργαστείτε μαζί προς την κατεύθυνση της συμφιλίωσης και όχι της εκδίκησης.
Υπάρχει μία ρήση του Γκάντι που λέει "Υπάρχουν πολλοί σκοποί για τους οποίους θα πέθαινα, αλλά κανένας για τον οποίο θα σκότωνα" Οι κλιμακώσεις δεν πρέπει να είναι η απάντησή μας στην επιθετικότητα, όσο θυμό κι αν έχουμε μέσα μας. Ο αείμνηστος ιστορικός Θίοντορ Ροσζακ είχε πει "Οι άνθρωποι απαρνούνται τη βία για μια εβδομάδα, και αν δουν ότι δεν έχει αποτέλεσμα, επιστρέφουν στη βία, η οποία δεν έχει αποτέλεσμα εδώ και αιώνες»
