Τι λένε οι Ελληνες που ζουν στη Σκωτία για το δημοψήφισμα - Τι θα ρίξουν στην κάλπη [εικόνες]

Είναι το θέμα των ημερών στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς ένα ενδεχόμενο «ναι» στο ερώτημα «Πιστεύετε ότι η Σκωτία πρέπει να είναι ανεξάρτητη;» στις 18 Σεπτεμβρίου, θα προκαλέσει ντόμινο εξελίξεων στη γηραιά ήπειρο. Πώς όμως θα ψηφίσουν οι Ελληνες που ζουν στη Σκωτία;

Σύμφωνα με τα όσα δήλωσαν εκπρόσωποι της ελληνικής κοινότητας στην εφημερίδα «Εθνος», το «όχι» επικρατεί.

Σοφία Λαυράνου: «Δεν μου αρέσει να βλέπω κράτη να διαλύονται»

Η 83χρονη Σοφία Λαυράνου ζει στο Εδιμβούργο από το 1961, δηλαδή περισσότερο από μισό αιώνα. Το θέμα του δημοψηφίσματος την απασχολεί πολύ το τελευταίο διάστημα και είναι αποφασισμένη να πάει και η ίδια στις κάλπες στις 18 Σεπτεμβρίου. Οπως εξηγεί στο «Εθνος», θα ψηφίσει «όχι» αφού θεωρεί ότι η Σκωτία δεν έχει να κερδίσει πολλά πράγματα από την ανεξαρτησία της. «Είμαι μεγάλη και έχω ζήσει τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν μου αρέσει να βλέπω κράτη να διαλύονται. Εδώ και χρόνια γίνονται προσπάθειες τα κράτη να ζουν ενωμένα. Δεν βλέπω τον λόγο να το αλλάξουμε αυτό», λέει.

Οπως λέει, οι Σκτωτσέζοι που θα ψηφίσουν «ναι» δεν το κάνουν επειδή σκέφτονται τα πιθανά οικονομικά οφέλη που θα έχει μια τέτοια κίνηση. «Είναι φανατικοί πατριώτες και όπως λένε θέλουν να ζήσουν ανεξάρτητοι στη μικρή Σκωτία τους. Οταν τους ρωτάω τους λόγους που θέλουν να χωρίσουν το νησί στη μέση, μου απαντούν ότι αισθάνονται όπως αισθάνονται και πολλοί Ελληνες για τους Τούρκους».

Η κυρία Λαυράνου λέει στην εφημερίδα ότι η σημερινή Σκωτία δεν είναι ίδια με αυτήν που γνώρισε στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εχει προοδεύσει πολύ και δεν υπάρχει λόγος να ρισκάρει. «Σήμερα το Εδιμβούργο είναι η "Αθήνα του Βορρά". Οταν ήρθα εγώ ήταν κατάμαυρο από το κάρβουνο. "Μαύρο Εδιμβούργο" το έλεγαν. Επιπλέον, έχει καλύτερα πανεπιστήμια και καλύτερο σύστημα υγείας από την Αγγλία. Δεν είμαι σίγουρη αν με το "ναι" στο δημοψήφισμα όλα αυτά θα διατηρηθούν».

Επαμεινώνδας Πιττικάς: Το «διαζύγιο» κρύβει πολύ σοβαρούς κινδύνους

Ο Επαμεινώνδας Πιττικάς ζει στη Σκωτία 37 χρόνια και είναι επιμελητής στη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Δ. Σκωτίας. Οπως λέει, κατά παρέκκλιση της τακτικής του, θα ψηφίσει στις 18 Σεπτεμβρίου και θα ρίξει «όχι» στην κάλπη. Από τις συζητήσεις που έχει με συμπατριώτες μας διαπιστώνει ότι υπάρχει σκεπτικισμός για το ενδεχόμενο της ανεξαρτησίας.

«Δεν ξέρω αν η γνώμη μου αντανακλά το σύνολο των Ελλήνων που ζουν εδώ, αλλά πολλοί ανησυχούν ότι αν η Σκωτία γίνει ανεξάρτητη θα βρεθεί εκτός ΕΕ. Μπορεί να χρειάζονται βίζα ή να βρεθούν αντιμέτωποι με αλλαγές στο καθεστώς των επιχειρήσεων. Επιπλέον, όλα τα έξοδα που θα χρειαστεί να γίνουν για τομείς όπως η άμυνα θα τα καλύψουν οι ίδιοι οι πολίτες με βαρύτερη φορολογία», τονίζει. Οπως λέει «στο δημοψήφισμα θα απαντήσω βάζοντας το μυαλό μου να δουλέψει. Πολλοί Σκωτσέζοι απαντούν μόνο με την καρδιά. Οταν δίνεται δικαίωμα ψήφου σε 16χρονα παιδιά, είναι επόμενο ότι πολλοί θα πάνε στην κάλπη με τη λογική του Μπρέιβχαρτ.

Σπυριδούλα Αθανασιάδου: Οι υπέρμαχοι της απόσχισης δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο

Η Σπυριδούλα Αθανασιάδου ζει από το 1997 στη Σκωτία και εργάζεται στο Ινστιτούτο Ρόσλιν ως ερευνήτρια στον κλάδο της κτηνιατρικής. Οπως εξηγεί στην εφημερίδα «Εθνος», για πολλούς λόγους είναι αποφασισμένη να ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα. «Οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί είναι εναντίον της ανεξαρτησίας. Η έρευνα χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από την Αγγλία και όσοι είναι υπέρ του "ναι" δεν εξηγούν με τι κονδύλια θα συνεχιστεί. Επιπλέον, δεν πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Eνωση. Οσοι ζητούν από τον κόσμο να ψηφίσει «ναι» δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο και η πολιτική τους είναι καθαρά σε θεωρητικό επίπεδο. Αν δεν πάνε καλά τα πράγματα θα ζητήσουμε να γυρίσουμε πίσω λέγοντας ότι αλλάξαμε γνώμη;», αναρωτιέται.

Οπως εξηγεί, το κόστος της δημιουργίας νέων δομών θα είναι δυσβάσταχτο για τους πολίτες, πολλοί εκ των οποίων έχουν την εντύπωση ότι το μόνο που θα αλλάξει είναι το Σύνταγμα της χώρας. «Από τα πιο απλά, όπως τη δημιουργία συνόρων, έως τα πιο πολύπλοκα, όπως είναι η δημιουργία νέων δημόσιων υπηρεσιών, το κόστος θα είναι μεγάλο. Κανένας δεν έχει προϋπολογίσει το ποσό αλλά ούτε και τον χρόνο που θα χρειαστεί για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Πολλοί αναφέρουν το μοντέλο της Νορβηγίας ως παράδειγμα, αλλά για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο θα χρειαστούν τουλάχιστον τρεις γενιές. Νομίζω ότι η πρόθεση της Αγγλίας να παραχωρήσει ακόμα περισσότερα δικαιώματα στη Σκωτία θα πρέπει να μας αρκεί».