Βρετανοί ερευνητές παρουσίασαν τον «Μπόρις», το πρώτο ρομπότ που έχει τόσο επιδέξια χέρια, ώστε να μπορεί να γεμίζει ένα πλυντήριο με πιάτα και ποτήρια, χωρίς να του πέφτουν ή να τα σπάει από υπερβολική πίεση.
Αποτελεί δημιούργημα μηχανικών στο πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ με επικεφαλής τον καθηγητή Τζέρεμι Γουάιατ (φωτό άρθρου) της Σχολής Επιστήμης των Υπολογιστών και παρουσιάστηκε στο Βρετανικό Φεστιβάλ Επιστήμης της ίδιας πόλης, σύμφωνα με το BBC και τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».
Προς το παρόν, το ρομπότ επέδειξε την ικανότητά του να χειρίζεται οικιακά αντικείμενα που δεν έχει δει ποτέ, όπως φαράσια και φλιτζάνια, να τα τοποθετεί στη θέση τους κ.λπ. Όμως, σε λίγους μήνες, σύμφωνα με τους δημιουργούς του, θα μπορεί άνετα και άφοβα να γεμίζει ένα ολόκληρο πλυντήριο πιάτων.
Αν και οι άνθρωποι είμαστε εξοικειωμένοι με αυτή τη δουλειά, στην πραγματικότητα, όπως δήλωσαν οι κατασκευαστές του «Μπόρις», δεν είναι καθόλου εύκολο για ένα ρομπότ να πάρει ένα-ένα τα άπλυτα πιάτα και ποτήρια και να τα τοποθετήσει σωστά το ένα δίπλα στο άλλο σε ένα πλυντήριο πιάτων. Όλη η δυσκολία έγκειται στο να πιάσει το ρομποτικό χέρι ένα γυάλινο ή πορσελάνινο αντικείμενο με την κατάλληλη δύναμη και με τον σωστό τρόπο - αλλιώς η ζημιά θα γίνει. Όταν τα αντικείμενα διαφέρουν σε σχήμα και μέγεθος, τότε ο προγραμματισμός του ρομπότ και η δημιουργία των κατάλληλων αισθητήρων για μια τέτοια δουλειά είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.
Ο τελικός στόχος είναι να υπάρξουν ρομπότ με πραγματικά επιδέξια χέρια, που δεν θα κάνουν απλώς μονότονες βιομηχανικές εργασίες, αλλά θα μπορούν να βοηθούν με ουσιαστικό και ασφαλή τρόπο σε σπίτια, γραφεία, νοσοκομεία, αποθήκες κ.α., στο πλευρό των ανθρώπων.
Η κατασκευή του «Μπόρις» -ο οποίος συνεχώς βελτιώνεται από τους δημιουργούς του- πήρε πέντε χρόνια και κόστισε 350.000 λίρες (με σημαντική χρηματοδοτική συμβολή από την ΕΕ). Ο «Μπόρις» ανήκει στην τρίτη γενιά ρομπότ: η πρώτη αφορούσε βιομηχανικά ρομπότ με περιορισμένη γκάμα κινήσεων και δυνατοτήτων, η δεύτερη περιλαμβάνει τα αυτόνομα οχήματα χωρίς οδηγό, τα μη επανδρωμένα σκάφη (drones) και γενικά τα κινούμενα ρομπότ, ενώ η τρίτη γενιά εστιάζει σε ρομπότ που μπορούν πραγματικά να κινηθούν και να εργαστούν δίπλα-δίπλα με τους ανθρώπους, πράγμα που απαιτεί αυξημένο επίπεδο επιδεξιότητας και αυτοελέγχου.