Το ξημέρωμα της 2ας Νοεμβρίου 1975 οι καραμπινιέροι βρήκαν το πτώμα του Παζολίνι θαμμένο σχεδόν στην άμμο της παραλίας της Οστιας, ένα προάστιο της Ρώμης. Τα αφτιά του ήταν σχεδόν ξεκολλημένα, οι οδοντοστοιχίες του ήταν σπασμένες, ο θώρακάς του και δέκα πλευρά του ήταν τσακισμένα, ένα αυτοκίνητο είχε περάσει πολλές φορές πάνω από το σώμα του.
Ενας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του νεορεαλισμού είχε δολοφονηθεί από έναν 17χρονο αλήτη, που έκανε πιάτσα στην πόλη. Ο δράστης Πίνο Πελόζι, καταδικάστηκε σε φυλάκιση εννέα ετών και επτά μηνών για το έγκλημα, και υποστήριξε ότι ήταν ο μόνος δράστης.
Αλλά στη συνέντευξή του, που δημοσιεύεται στο βιβλίο των Λο Μπιάνκο και Ρίτσα, άλλαξε στάση. «Τον εκτέλεσαν» ομολογεί.
Το ίδιο είπε και στον δημοσιογράφο Μαρτσέλλε Παντοβάνι, με τον οποίο συναντήθηκε πρόσφατα για λογαριασμό του γαλλικού περιοδικού «Le Νouvel Οbservateur». Ο Παντοβάνι δίνει το σημερινό πορτρέτο του Πελόζι, του Πίνο του βάτραχου, 51 ετών πια, κηπουρός σε μια κοοπερατίβα της Ρώμης, με μισθό 820 ευρώ τον μήνα, πορτοκαλί παντελόνι, ασορτί μπλουζάκι, όπως περιγράφει ο Νίκος Μπακουνάκης στο Βήμα.
Στην ταινία της Ρομπέρτα Τόρρε που προβλήθηκε στις 14 Μαΐου με τίτλο «Η νύχτα που πέθανε ο Παζολίνι», προκαλώντας τεράστια αίσθηση, όση και το βιβλίο των δύο σικελών δημοσιογράφων, ο Πίνο Πελόζι ομολογεί σε πρώτο πρόσωπο:
«Τον εκτέλεσαν. Ηταν πέντε. Του φώναζαν “βρωμόπουστα”, “σκατοκομμούνι” και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Παζολίνι, αντίθετα προσπάθησα να τον υπερασπιστώ». Στην ίδια ταινία ο Πελόζι ομολογεί ότι μεταξύ των πέντε δολοφόνων είχε αναγνωρίσει τους αδελφούς Μπορσελλίνο, δύο σικελούς νεοφασίστες και ντίλερ, που εκτελούσαν προφανώς παραγγελία θανάτου.
Ο Πίνο Πελόζι, στην εύλογη ερώτηση γιατί τόσα χρόνια επέμενε ότι διέπραξε μόνος σου το έγκλημα ενώ τώρα αλλάζει εκδοχή, ο Πελόζι απαντά αφοπλιστικά:
«Γιατί τώρα όλος ο κόσμος έχει πεθάνει και τώρα μπορώ να μιλήσω». Ποιοι έχουν πεθάνει και ποιοι τον εμπόδιζαν να μιλήσει; Τους κατονομάζει: « Πριν από όλους οι αδελφοί Μπορσελλίνο, που πέθαναν από ΑΙDS στις φυλακές. Μετά οι γονείς μου, που τους απειλούσαν οι Μπορσελλίνο σε περίπτωση που θα άνοιγα το στόμα μου. Τέλος, ο δικηγόρος μου, ο Ρόκκο Μάντζια, ένας τύπος που είχε σχέσεις με τους φασίστες και τις μυστικές υπηρεσίες».
Η δολοφονία του Παζολίνι αποτελεί κεφάλαιο της πιο τρομακτικής περιόδου της μεταπολεμικής Ιταλίας, η οποία σημαδεύεται από τρομοκρατικές πράξεις, εγκλήματα τρομοκρατίας, άνοδο των νεοφασιστών και διαπλοκή της πολιτικής με τον εγκληματικό κόσμο της Μαφίας.
Αυτό τον κόσμο και την δολοφονία του Παζολίνι, με τη δική του ματιά, βγάζει στη νέα ταινία του ο
Abel Ferrara που ζωντανεύει με τον δικό του τρόπο τις τελευταίες ημέρες του ιταλού σκηνοθέτη ως τη δολοφονία του στην παραλία της Οστια.
Aριστερά ο σκηνοθέτης Abel Ferrara και δεξιά ο ηθοποιός Γουίλιαμ Νταφόε, ο οποίος υποδύεται τον Παζολίνι
Οι ταινίες-σταθμοί του Παζολίνι
- Ακατόνε (Accattone, 1961)
- Μάμα Ρόμα (Mamma Roma, 1962)
- Η Ρικότα, επεισόδιο απ' τη συλλογή RoGoPaG, (La ricotta, 1963)
- La rabbia, 1963)
- Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Il vangelo secondo Matteo, 1964)
- Πουλιά παλιόπουλα (Uccellacci e uccellini, 1966)
- Οιδίπους (Edipo re, 1967)
- Οι Μάγισσες (Le streghe — La Terra vista dalla Luna, 1967)
- Θεώρημα (Teorema, 1968)
- Χοιροστάσιο (Porcile, 1969)
- Μήδεια (Medea, 1969)
- Το Δεκαήμερο (Il Decameron, 1971)
- Οι Μύθοι του Καντέρμπουρι (I Racconti di Canterbury, 1972)
- Χίλιες και Μία Νύχτες (Il fiore delle Mille e una Notte, 1974)
- Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα (Salò o le 120 giornate di Sodoma, 1976)