«Η ευτυχία δεν είναι μακρινός στόχος» -Συγγραφέας περιγράφει την απόλαυση μιας βουτιάς στην Κορινθία

Μποτιλιάρισμα στην εθνική οδό. Σημειωτόν τα αυτοκίνητα και μεις μαζί στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα και αμίλητα. Κάπου κάπου ένα μικρό βηματάκι μπρος. Ο ήλιος βαράει το αυτοκίνητο και τα κεφάλια μας. Λες και είχαμε ανοίξει τον φούρνο της κουζίνας και είχαμε μπει μέσα για ψήσιμο. Το ρόδισμα από ώρα είχε επιτευχθεί. Ο ιδρώτας κυλάει στο σώμα. Έχουμε μετανιώσει για την ώρα και τη στιγμή που αποφασίσαμε αυτό το ταξίδι μέχρι την Κορινθία για μια βουτιά στη θάλασσα. Αύγουστος και το θερμόμετρο δείχνει τριανταοχτάρι στην Αθήνα.

«Πρωτόκολλο Ευζωίας: Σκέψεις μιας μέρας, αλλά για μια ζωή» αποκαλεί το άρθρο της στο προσωπικό της μπλογκ η συγγραφέας Μαρία Λιάκου.


«Ανάθεμα την κρίση δεν υπάρχει σάλιο για λίγες μέρες διακοπών.
Μια αυταπάτη μας αυτή η μονοήμερη έξοδος. Τάχα θα πάρουμε και μείς ένα ψίχουλο από τον μύθο των διακοπών του καλοκαιριού. Το κόστος της βενζίνης και αυτό είναι μια μεγάλη δαπάνη για μας.
Μια θυσία από κάτι άλλο.
Δεν βλέπω κανέναν χαρούμενο και στα άλλα αυτοκίνητα. Τι κάνουμε - σκέφτομαι - περιφέρουμε την απελπισία μας από την πόλη στου όμορους νομούς. Το λες και έτσι.
Τελικά φτάσαμε στη θάλασσα. Όμως σαν εμάς ήταν άλλοι τόσοι. Νέος Γολγοθάς. Πού θα παρκάρουμε το αυτοκίνητο. Κοντά στη θάλασσα δεν υπήρχε περίπτωση. Ένα στενάκι που πήραμε μας οδήγησε σε μια ανηφοριά και την θάλασσα μόνο με κιάλια την βλέπαμε.
Καταϊδρωμένοι και εκνευρισμένοι βγήκαμε από το αυτοκίνητο.
Κουβέντα δεν είπαμε. Η σιωπή μας και τα βλέμματα μας έλεγαν τις λέξεις και τις σκέψεις μας. Γυρνάμε πίσω όπως ήρθαμε ή περπατάμε με τα πόδια ένα τέταρτο μέχρι τη θάλασσα και με τον ήλιο να μας αποτελειώνει..
Η σκέψη της επιστροφής και η ανηφόρα ήταν ένας εφιάλτης που αποφεύγαμε να τον διαχειριστούμε προς το παρόν.
Φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας στους ώμους και πήραμε την κατηφόρα.
Οι νοικοκυρές τηγάνιζαν ήδη μελιτζάνες και πιπεριές και οι αυλές τους θα υποδέχονταν τους μεζέδες και τα ούζα. Κόσμος πηγαινοέρχονταν με τα μαγιό τους. Εμείς ντάλα μεσημεριού θα πέφταμε στα νερά της. Έτσι τα καταφέραμε.
Σε μια αυλή δεν άντεξα και ζήτησα να ρίξω λίγο νερό στα μούτρα μου από το λάστιχο που κράταγε μια νοικοκυρά. Μοσχοβολούσε η αυλή της και εκείνη από καλοσύνη.
Ο καλός μου μέσα στη σιωπή και με κατεβασμένο κεφάλι περπάταγε προς τη θάλασσα, ούτε που αντιλήφθηκε τη στάση μου. Βγαίναμε στον μεγάλο δρόμο και οι κόρνες των αυτοκινήτων να κάνουμε στην άκρη ούτε μας άγγιζαν. Κάτι βρισιές ειπώθηκαν.
Κάναμε πως δεν τις ακούσαμε. Όταν η γλώσσα μας έχει βγει και είμαστε έτοιμοι να σωριαστούμε θα ασχοληθούμε με κάτι μπινελίκια. Έχουν αυτοί το δίκαιο τους και εμείς το δικό μας.
Να αυτό το παράλληλα, περπατάμε παράλληλα στον κοινό μας βίο.
Λίγο πριν πάθουμε ηλίαση και με δυνάμεις υπό το μηδέν στήθηκε όπως όπως μια ομπρέλα σε μια άκρη με κάτι κοτρώνες . Αυτές στήριζαν την ομπρέλα μας, που να βρεθεί άμμος σε αυτό το σημείο για να καρφωθεί. Η αμμουδερή μεριά είχε εποικιστεί από άλλους .
«Γιατί εδώ» ρώτησα τον καλό μου. Η δυσαρέσκεια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.
Έστρεψε το βλέμμα του και με κοίταξε μόνο. Λαλιά δεν έβγαλε.
Μετά από λίγο είπε
«Ρωτάς γιατί. Το γιατί και το διότι και εδώ..» και γέλασε για πρώτη φορά σήμερα.
Αυτή του η έκφραση ήταν παιδική και έτσι την αντιμετώπισε μετά από όλα αυτά που βιώσαμε σήμερα.
Σιγά που θα έδιδε συνέχεια στην ενήλικη γκρίνια μου. Στην έγκρισή μου και την ομόφωνη γνώμη μου για το πού θα στηθεί μια ομπρέλα .
Μειδίασα και εγώ και τον κοίταξα. Μετά από τόση ταλαιπωρία να μην βολεύομαι σκέφτηκα; Κουβαλάω την γκρίνια της πόλης φαίνεται ακόμα. Τι να κάνουμε, ένα στενό μακό μπλουζάκι γίνεται πάνω μας . Άντε να το αποχωριστούμε..
Ορμήσαμε στη θάλασσα και τα κεφάλια μας μέσα μπας και δροσιστούμε. Κολυμπάγαμε αρκετή ώρα για μεσημέρι και είχαμε την άπλα μας μια και ο περισσότερος κόσμος ήταν αραχτός κάτω από τις ομπρέλες και έκανε τη σιέστα του.
Αναζωογονηθήκαμε και όλο αυτό το φορτίο του κορμιού και της διάθεσής μας αφέθηκε στα βάθη της θάλασσας Όμορφο συναίσθημα αυτό της καταβύθισης των πάντων και της ανόρθωσης. Ευεξία διάχυτη.
Τι μαγεία Θεέ μου, δίνει αυτή η αλμύρα του θαλασσινού νερού στο σώμα μας. Δροσίζεται συνάμα και η ιδρωμένη μας ψυχή.
Σκέφτομαι ότι η ευτυχία και η ομορφιά δεν είναι ένας μακρινός και δαπανηρός στόχος. Ούτε μεγαλεπήβολα σχέδια για εξωτικούς προορισμούς που φαντάζουν απρόσιτα στις μέρες μας. Τι χρειάζεται ο άνθρωπος δηλ. ένα πρωτόκολλο ευζωίας να ανανεώνει που να έχει κάτι άμεσο, στιγμιαίο και να του δίνει ώθηση διάρκειας για το υπόλοιπο της μέρας, της εβδομάδας, του μήνα.» Από το ritsmascorner.eu