Ποιά πρέπει να είναι η οικονομική πολιτική της Γαλλίας; Μετά την αιφνίδια παραίτηση της κυβέρνησης την οποία προκάλεσαν οι αντιθέσεις υπουργών για την πολιτική λιτότητας, η Γαλλία δείχνει χαμένη μεταξύ μεταρρυθμίσεων και προστατευτισμού.
Ο επικεφαλής της Axa ασφαλιστικής από το 2000, Henri de Castries, μίλησε στην εφημερίδα Le Monde και χτύπησε το καμπανάκι.
Στη συνέντευξή του καλεί την κυβέρνηση να κάνει επειγόντως μεταρρύθμιση του κράτους και να θέσει τέλος σε «μπαλώματα» 25 ετών τα οποία οδήγησαν την Γαλλία στην αποτυχία. Παίρνει έτσι σαφείς αποστάσεις από τους «αντάρτες» υπουργούς που έριξαν την κυβέρνηση εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας που ήθελε να ακολουθήσει.
Οι δηλώσεις του:
«Επρεπε ούτως ή άλλως να γίνει ένα ξεκαθάρισμα στην κυβέρνηση για την οικονομική πολιτική» αναφέρει. «Ο ανασχηματισμός θα είναι θετική εξέλιξη. Δεν είμαι αριστερός ή δεξιός, είμαι επικεφαλής επιχείρησης, ο οποίος θέλει να δει την Γαλλία να πετυχαίνει τους στόχους της και δεν θέλει πιά να είναι η χώρα του στο εξωτερικό αντικείμενο σκεπτικισμού ή ειρωνίας.
Το σημαντικό είναι να ξέρουμε αν είμαστε ικανοί σαν έθνος να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για να σώσουμε την οικονομία μας και τη Δημοκρατία μας.
Η αν θα επιστρέψουμε στο παρελθόν, επιταχύνοντας έτσι την αδυναμία της Γαλλίας η οποία ήδη έχει ξεκινήσει, δυστυχώς.
Η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς τα δύο τελευταία χρόνια. Απέναντι σε αυτό δύο είναι οι πιθανές εναλλακτικές. Η μία είναι να αρκεστούμε στο « Schadenfreude», στην ευτυχία της δυστυχίας, όπως λένε και οι Γερμανοί. Η άλλη είναι να αποδείξουμε ότι έχουμε όραμα, πραγματισμό και κουράγιο. Σίγουρα όλα αυτά ήταν γνωστά και δεν πρέπει να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα. Το επείγον είναι τώρα να αρχίσουμε δράση.
Πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε και να μη χρησιμοποιούμε λέξεις άλλ'αντ'άλλων, όπως λιτότητα. Πρέπει να σταματήσουμε να οικτίρουμε τον εαυτό μας και να κατηγορούμε τους άλλους για τις δυστυχίες που μας βρήκαν.
Πρέπει να σταματήσουμε να πολεμάμε ανεμόμυλους. Ο εχθρός μας δεν είναι η Γερμανία, αλλά ο εαυτός μας. Η Γερμανία είναι ο βασικός οικονομικός εταίρος μας. Εχει συμφέρον να επιτύχουμε, όπως έχει συμφέρον και για τη δική της επιτυχία. Εμείς, πρέπει να έχουμε ένα καθαρά ευρωπαϊκό όραμα.
Οταν ακούω ότι η ανάπτυξη στη Γερμανία είναι αδύναμη, γελάω. Παρότι ο πληθυσμός της μειώνεται, η Γερμανία έχει ανάπτυξη 1,8%. Εμείς έχουμε έναν πληθυσμό που αυξάνεται και στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε ανάπτυξη 0%. Οι Γάλλοι φτωχαίνουν, οι Γερμανοί πλουτίζουν. Αυξάνουν την αγοραστική τους δύναμη χωρίς η χώρα να δανείζεται. Οσοι επικρίνουν τη Γερμανία έχουν την αξιοπιστία του βλάκα μαθητή, ο οποίος είναι καθισμένος κοντά στο καλοριφέρ και αμφισβητεί το θέμα της έκθεσης.
Πρέπει να αποκτήσουμε ένα κοινό όραμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ενα σχέδιο για οικονομική διακυβέρνηση χωρίς τον πονοκέφαλο των αυστηρών κριτηρίων. Η κρίση του 2008 έφερε νέα εμπόδια και δημιούργησε νέους κανόνες που εμποδίζουν τη λήψη πρωτοβουλιών. Είναι ώρα να τα ξαναδούμε και να τα διορθώσουμε.
Αν θέλουμε να σώσουμε την οικονομία και τη Δημοκρατία της Γαλλίας, πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Πρέπει να βρούμε το κουράγιο να αναγνωρίσουμε ότι ορισμένες συνταγές απέτυχαν.
Ο Henri de Castries είναι συμμαθητής του Ολάντ στην σχολή κύρους ΕΝΑ και διατηρεί μαζί του πολύ φιλικές σχέσεις.
Σημείωηση: Στην φωτογραφία ο Ολάντ βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη Σεγκολέν Ρουαγιάλ