Πίσω από τον παράδεισο που οραματίζεται η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και μακριά από τις σκληρές γραμμές της δημοσιονομικής λιτότητας που έχουν επιβληθεί σε όλη την Ευρώπη, εμφανίζεται μια άλλη εικόνα της σημερινής Γερμανίας.
Όπως σημειώνει και η Deutsche Welle, η συζήτηση περί φτώχειας στη Γερμανία οδηγεί συχνά σε έναν εικονικό διαχωρισμό μεταξύ της πλούσιας δυτικής Γερμανίας και της φτωχής ανατολικής. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται μεταξύ πόλης και υπαίθρου.
Eίκοσι πέντε σχεδόν χρόνια μετά την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου η ανατολική και η δυτική Γερμανία έχουν αλλάξει ριζικά τις τελευταίες δεκαετίες. Τα τελευταία αυτά χρόνια και στο πλαίσιο της εισφοράς αλληλεγγύης, η ανατολική Γερμανία στηρίχθηκε με δισεκατομμύρια ευρώ για να εκσυγχρονίσει, μεταξύ άλλων, τις πεπαλαιωμένες υποδομές της. Τι απέφεραν όμως τα χρήματα αυτά στους ανθρώπους; Υπάρχουν ακόμη διαφορές μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής Γερμανίας;
Οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες όσο πιστεύουν οι περισσότεροι, εκτιμά ο Μίχαελ Χούτερ. Σε νέα του έρευνα, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα χθες Δευτέρα (25 Αυγούστου 2014), ο επικεφαλής του Ινστιτούτου για την Γερμανική Οικονομία στην Κολωνία επισημαίνει ότι θα πρέπει να εξετάσει κανείς πολύ προσεκτικά τι μπορούν να αγοράσουν οι άνθρωποι στη Γερμανία με το καθαρό τους εισόδημα.
Στην Ανατολική Γερμανία
Τι σημαίνει όμως αυτό; Εξαιτίας, κυρίως, χαμηλότερων ενοικίων, σε πολλές περιοχές της ανατολικής Γερμανίας η ζωή είναι αρκετά φθηνότερη από ό,τι στη δυτική. Με απλά λόγια: παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι στα ανατολικά της χώρας έχουν χαμηλότερα εισοδήματα, η αγοραστική τους δύναμη είναι μεγαλύτερη. Στη Γερμανία θεωρείται κανείς φτωχός όταν έχει στη διάθεσή του λιγότερα από 870 ευρώ το μήνα. Ωστόσο στην ανατολική Γερμανία μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα με αυτά τα χρήματα πολύ καλύτερα από ότι στη δυτική. Στο Μόναχο, για παράδειγμα, ένας εργένης χρειάζεται 1.030 ευρώ για να μπορεί να αγοράσει ό,τι και ο μέσος γερμανός πολίτης. Η βαυαρική πρωτεύουσα θεωρείται μια από τις ακριβότερες γερμανικές πόλεις.
Σε αυτό ακριβώς εστιάζει η θέση που διατυπώνει ο Μίχαελ Χούτερ: οι μεγάλες διαφορές σήμερα δεν εντοπίζονται μεταξύ ανατολικής και δυτικής Γερμανίας, αλλά μεταξύ πόλης και υπαίθρου. «Εάν δεν επικεντρώσουμε την περιφερειακή μας πολιτική στις μεγάλες πόλεις, τότε θα αντιμετωπίσουμε πρόβλημα», συμπεραίνει ο ειδικός.
Ομάδες υψηλού κινδύνου
Σύμφωνα με την έρευνα, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι λεγόμενες «ομάδες υψηλού κινδύνου» συγκεντρώνονται ως επί το πλείστον στις πόλεις: «Άνεργοι, μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες με μεταναστευτική βιογραφία, όπου τα εισοδήματα είναι συνήθως χαμηλότερα». Σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες θα πρέπει να στρέψει την προσοχή της τώρα η γερμανική πολιτική, σύμφωνα με τον ειδικό. Οι ομάδες αυτές χρειάζονται μεγαλύτερη στήριξη για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η φτώχεια στη Γερμανία.
Αυτό όμως σημαίνει ότι η εισφορά αλληλεγγύης, η οποία ισχύει στη Γερμανία μέχρι το 2019 και η οποία εγγυάται κάθε χρόνο δισεκατομμύρια για το ανατολικό της τμήμα, θα πρέπει να επαναξιολογηθεί και ενδεχομένως να αναπροσαρμοστεί. Να μην προορίζεται δηλαδή για την περιφέρεια, αλλά για τις μεγάλες πόλεις και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ινστιτούτου της Γερμανικής Οικονομίας, τα τελευταία χρόνια έχει επιδεινωθεί η κατάσταση στις πόλεις. Η αγοραστική δύναμη όσων διαμένουν σε πόλεις είναι κατά μέσο όρο χαμηλότερη από εκείνους που ζουν στην περιφέρεια.