Ρεπορτάζ-γροθιά των New York Times για τους μετανάστες στην Πάτρα: Τους έταξαν παράδεισο, αλλά τους έστειλαν στην κόλαση [εικόνες]

Τόπος: η Πάτρα. Σημείο συνάντησης: μια εγκαταλειμμένη βιομηχανία επίπλων. Άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικό παρελθόν, αλλά με κοινό παρόν συνωθούνται και στοιβάζανται στο κτίριο μη γνωρίζοντας τι θα τους ξημερώσει και τι υπάρχει στο μέλλον γι' αυτούς.

Οι New York Times πραγματοποίησαν ένα σκληρό οδοιπορικό στην Πάτρα και κατέγραψαν την οδυνηρή καθημερινότητα των παράτυπων μεταναστών που βρίσκονται σε ένα μεταίχμιο. Έφυγαν άρον άρον από τις χώρες τους, πέρασαν μέσω Τουρκίας στην ελληνική επικράτεια (είναι ο πιο εύκολος δρόμος, σημειώνει το ρεπορτάζ) και τώρα δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, αλλά να προωθηθούν σε άλλες χώρες της βόρειας Ευρώπης.

Έρχονται από το Ιράν, το Σουδάν, το Αφγανιστάν, υπέκυψαν στους εκβιασμούς των μεσαζόντων στην Τουρκία και τώρα ζουν στο περιθώριο κινδυνεύοντας ανά πάσα ώρα να συλληφθούν από τις ελληνικές αρχές.

Για τους μετανάστες η παρουσία τους στην Ελλάδα αυξάνει την απογοήτευση, την απόγνωση και την κατάρριψη των ονείρων τους. Δεν είναι ο παράδεισος που τους είχαν υποσχεθεί. Κάθε μέρα βλέπουν στο λιμάνι τα καράβια να πηγαίνουν για Ιταλία ή άλλους προορισμούς; της Ευρώπης, αλλά εκείνοι μένουν καθηλωμένοι στην Πάτρα.

Μένουν σε πρόχειρα καταλύματα, μέσα στη βρωμιά, είναι πεινασμένοι και ξεθεωμένοι, ακούν καθημερινά κάποιους Ελληνες να τους βρίζουν, όμως, δεν έχουν τον τρόπο να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο του φόβου και της ανέχειας.

Μέσα στα εγκαταλειμμένα εργοστάσια που μαζεύονται για λίγη προστασία, οι μετανάστες χωρίζονται ανά ηλικία, εθνικότητα ή χώρα προέλευσης. Οι νεότεροι έχουν ακόμα ελπίδες για κάτι καλύτερο. Για τους ηλικιωμένους, όμως, τα πράγματα δεν έχουν κανένα προορισμό ή ευτυχές τέλος.
«Πιστεύεις πως έχει πλάκα; Έτσι νομίζεις πως ζούσαμε πάντα; Μέσα στη βρόμα και στα σκουπίδια;», λέει ένας εξ αυτών στο δημοσιογράφο.

Με την οικονομία της Ελλάδας σε δύσκολη φάση, αρκετοί ημεδαποί έχουν τα ελάχιστα για να επιβιώσουν κι όμως οι μετανάστες συνεχώς καταφτάνουν στη χώρα, σημειώνει το ρεπορτάζ. Ακόμα και εκείνοι που καταφέρνουν να διαφύγουν από την Πάτρα και να περάσουν στην ενδοχώρα, αντιμετωπίζονται από τους Έλληνες με εχθρότητα.

Κάποιοι από τους πιο νέους προσπαθούν να μπουν στο φέρι λέγοντας τις ιστορίες της οικογένειάς τους που περιλαμβάνουν βασανισμούς, επιθέσεις από τους Ταλιμπάν, ξεριζωμούς και ανέχεια. Ακόμα και αν καταφέρουν να περάσουν στην Ιταλία ως λαθρεπιβάτες, οι αρχές της χώρας τους επιστρέφουν στην Πάτρα.

Η Χριστίνα Ταμπακοπούλου, μέλος της εθελοντικής ομάδας για τα δικαιώματα των μεταναστών παραδέχεται πως στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα από ότι τα περίμεναν και γενικώς αρκετοί από τους μετανάστες έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες όταν φεύγουν από τις χώρες τους.

Ο Τρύφων Κοροντζής, μέλος της Ακτοφυλακής, επισημαίνει πως καθημερινά διεξάγεται μια μάχη γάτας με ποντικού ανάμεσα στο Λιμενικό και τους παράτυπους μετανάστες. Μπορούν να τους βρουν κρυμμένους στα πιο απίθανα σημεία. Ακόμα και μέσα σε ψυγεία!

Υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που πόρεσαν να βρουν μια δουλειά, κυρίως από τους φραουλοπαραγωγούς, όμως τους εκμεταλλεύονται και δεν τους πληρώνουν. Είναι εγκλωβισμένοι λόγω της γραφειοκρατίας της ΕΕ που δεν τους επιτρέπει να κινηθούν σε άλλη χώρα, αλλά μόνο να μείνουν εκεί που βρίσκονται και να περιμένουν.

Ο Μοχάμεντ Ριζά δίδασκε αγγλικά στο Ιράν. Όταν οι αρχές της χώρας έμαθαν πως ενδιαφερόταν για τον Χριστιανισμό άρχισαν να τον ψάχνουν. «Μπορεί να πας στην αγχόνη για κάτι τέτοιο στη χώρα μου», εξηγεί.

Δεν θέλει να επιστρέψει με τίποτα στο Ιράν, προτιμάει να περνάει μέσα στην κατάθλιψη του παλιού εργοστασίου και να περιμένει ένα θολό αύριο. Οι λίγες στιγμές χαράς και διασκέδασης είναι ότι τους έχει μείνει από μια ζωή που δεν προχωράει και δεν πρόκειται να βελτιωθεί.