Μίκαελ Σουμάχερ: Οι αγώνες, οι νίκες, τα ρεκόρ [βιντεο και φωτογραφίες]

Αποτελεί ήδη ένα θρύλο στο χώρο του αθλητισμού. Εως το 2006 όταν και σταμάτησε αρχικά να αγωνίζεται είχε κερδίσει τα πάντα σε όλα τα επίπεδα, μόλις μέσα σε 15 χρόνια. Η επανεμφάνισή του το 2010 ξένισε αρκετούς από τους πολυπληθείς θαυμαστές του και απέδειξε πως κάθε πράγμα πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει στην ώρα του. Ανεξαρτήτως αυτού όμως ο Μίκαελ Σουμάχερ θα είναι πάντα, άσχετα από τη θέση που καταλαμβάνει όταν αγωνίζεται και για όσο ακόμη αγωνίζεται, ο μεγαλύτερος οδηγός αγώνων, με βάση τα αποτελέσματα που έχει σημειώσει.

Στις 25 Αυγούστου του 1991 εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε αγώνα της Φόρμουλα 1, στο Σπα του Βελγίου, οδηγώντας για λογαριασμό της Jordan. Στη συγκεκριμένη πίστα δεν είχε οδηγήσει ποτέ πριν αυτοκίνητο, αλλά την είχε διατρέξει μια ημέρα πριν τις δοκιμές με το ποδήλατό του.

Ενα χρόνο αργότερα, το 1992, στην ίδια πίστα πέτυχε την πρώτη από τις συνολικά 91 νίκες της καριέρας του. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, εμφανίζεται στην ίδια πίστα έχοντας σπάσει κάθε είδους ρεκόρ που υπάρχει.

Από 4 ετών στο τιμόνι

Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1969 στο Χιρτ Χερμιλχάιμ κοντά στην Κολωνία. Ο πατέρας του ονομάζεται Ρόλφ και η μητέρα του Ελίζαμπεθ. Εχει ένα μικρότερο αδελφό, τον Ραλφ ο οποίος ήταν επίσης οδηγός της Φόρμουλα 1. Όπως οι περισσότεροι οδηγοί, έτσι και αυτός ξεκίνησε από μικρή ηλικία (4 ετών) να οδηγεί καρτ.

Από την πολυετή του καριέρα ο Σουμάχερ κέρδισε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Την εποχή που οδηγούσε για τη Ferrari (1996 - 2006) τα συνολικά του έσοδα (αμοιβές, χορηγίες, διαφημίσεις) προσέγγιζαν τα 25 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

Είναι παντρεμένος με την Κορίνα Μπέτς από το 1995 και έχουν δύο παιδιά: Την γεννημένη το 1997 Τζίνα - Μαρία και τον γεννημένο το 1999 Μικ.

Λάτρης του καλού κόκκινου κρασιού, των πούρων, και του πόκερ. Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής και συλλέκτης ρολογιών, ο Σουμάχερ έχει να επιδείξει ένα αξιόλογο φιλανθρωπικό έργο. Είναι μέλος της Εθνικής Ομάδας Πιλότων (ομάδα που απαρτίζεται από πρώην και νυν οδηγούς της Φόρμουλα 1 και οδηγεί σε πολλούς αγώνες για φιλανθρωπικό σκοπό). Είναι, επίσης πρέσβης της UΝESCO. Ζει μόνιμα στην Ελβετία.

Από το 1996 έχει στην ιδιοκτησία του ένα νησί στο Ντουμπάι, στο τεχνητό σύμπλεγμα The World, αξίας 7.000.000 δολαρίων.

Αξίζει λοιπόν, μια αναδρομή στη μοναδική πορεία του Μίκαελ Σουμάχερ

Το 1981 έλαβε για πρώτη φορά μέρος στο Πρωτάθλημα καρτ Γερμανίας, το οποίο κατέκτησε τρεις φορές: 1984, 1985 και 1987. Μάλιστα, το 1987 κατέκτησε και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καρτ. Το 1988 αποφάσισε να κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα στην καριέρα του και να μεταπηδήσει από το Πρωτάθλημα καρτ στο Πρωτάθλημα Koening το οποίο και κατέκτησε.

Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην Γερμανική Φόρμουλα Ford 1600 (κατετάγη έκτος) και στην Ευρωπαϊκή Φόρμουλα Ford 1600 (κατετάγη δεύτερος). Το 1989 ισοβάθμησε στην δεύτερη θέση στην Γερμανική Φόρμουλα 3 ενώ το 1990 κατετάγη πρώτος σε αυτή τη διοργάνωση, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στην Ευρωπαϊκή Φόρμουλα 3 χωρίς όμως να τερματίσει. Το 1991 συμμετείχε στο πανιαπωνικό πρωτάθλημα Φόρμουλα 3000 όπου κατετάγη 2ος. Παράλληλα, το 1990 και το 1991 συμμετείχε στο Γερμανικό πρωτάθλημα αυτοκινήτων τουρισμού (Touring Car), χωρίς όμως να καταφέρει να τερματίσει. Επίσης πάλι τις ίδιες χρονιές συμμετείχε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Sports-Prototype όπου κατετάγη πέμπτος την πρώτη φορά και 9ος την δεύτερη.

250 συμμετοχές 91 νίκες

Συνοπτικά η πορεία του στην F1 Συνολικά ο Σουμάχερ συμμετείχε συνολικά σε 250 Γραν Πρι, από τα οποία κέρδισε τα 91 ενώ στα 154 τερμάτισε μέσα στην πρώτη τριάδα. Με εξαίρεση την πρώτη χρονιά, την οποία συμμετείχε μόνο σε έξι από τους 16 αγώνες, η χειρότερη θέση του στο πρωτάθλημα ήταν η 5η το 1999 όπου πάλι δεν συμμετείχε στους έξι από τους 16 αγώνες λόγω τραυματισμού. Ο Μίχαελ Σουμάχερ συμμετείχε σχεδόν 16 περιόδους (στην πρώτη αγωνιστική προς το τέλος της), κατέκτησε επτά φορές το παγκόσμιο πρωτάθλημα και είναι ο πρώτος στην σχετική λίστα, δύο φορές κατετάγη 2ος και τρεις φορές 3ος.

Στην Jordan-Ford

Στις 25 Αυγούστου του 1991 ο Εντι Τζόρνταν επιλέγει για την ομάδα του ένα νεαρό οδηγό, του οποίου μόλις είχε αγοράσει τα δικαιώματα από την ομάδα της Mercedes έναντι του ποσού των $150.000, επειδή έπρεπε για να αντικαταστήσει τον φυλακισμένο Bertrand Gachot. Ο οδηγός αυτός ήταν ο Μίχαελ Σουμάχερ.

Στη Benetton - Ford

Παρά το γεγονός ότι στον πρώτο του αγώνα δεν τερμάτισε καν, ο Φλάβιο Μπριατόρε τον προσέλαβε άμεσα στην ομάδα της Benetton-Ford και του έδωσε θέση οδηγού. Όταν τελείωσε η πρώτη αυτή περίοδος είχε αποκομίσει 4 βαθμούς σε 5 αγώνες με τη την ομάδα της Benetton.

Το 1992 ο ανταγωνισμός στη Φόρμουλα 1 ήταν εξαιρετικά έντονος. Το τέλος της περιόδου βρίσκει πάντως τον Σουμάχερ στην τρίτη θέση, πίσω από τους Μάνσελ και Πέτρεσεν, αλλά μπροστά από τον πάντα μεγάλο του ανταγωνιστή Άιρτον Σένα. Στις 30 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς ο Σουμάχερ πέτυχε την πρώτη του νίκη στο Βελγικό Γκραν Πρι.

Το 1993 ο πρωταθλητής Νάιγκελ Μάνσελ είχε εγκαταλίεψει προσωρινά την ενεργό δράση και τη θέση του πήρε ο Ντέιμον Χιλ. Ο Σουμάχερ έκανε πολύ καλές εμφανίσεις, όμως η ανωτερότητα της Williams και οι εκπληκτικές επιδόσεις του Σένα, ο όποιος έκανε την καλύτερη περίοδό του τον έστειλαν στην τέταρτη μόλις θέση.

Το 1994 ο Σένα πήρε μεταγραφή στην ομάδα της Williams και όλοι μιλούσαν για μια άνετη επικράτηση. Τα γεγονότα, όμως, δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με τις προβλέψεις: Στους δύο πρώτους αγώνες ο Σουμάχερ κέρδισε, με τον Σένα να εγκαταλείπει, ενώ στον τρίτο αγώνα συνέβησαν τα θανατηφόρα ατυχήματα των Σένα και Ράτζεμπεργκ. Μετά τα τραγικά αυτά γεγονότα άνοιξε ο δρόμος και για μία πρώτη θέση εκκίνησης (pole position) για τον Σουμάχερ, (ο οποίος έχει αποκτήσει το υποκοριστικό «Σούμι») από τον ακριβώς επόμενο αγώνα. Το τέλος της περιόδου βρήκε τον Σουμάχερ πρωταθλητή.

Το 1995 οι ομάδες Benetton και Williams διαθέτουν τον ίδιο κινητήρα της Renault, πράγμα που κάνει και τις δύο ομάδες πολύ δυνατές. Ετσι είναι φανερό ότι ο καλύτερος οδηγός θα έκρινε τον τίτλο. Αυτό το κατάφερε τελικά ο Σουμάχερ πετυχαίνοντας και πολύ καλές επιδόσεις.

H εποποιία της Ferrari

Το 1996 η Ferrari, επιθυμώντας σφοδρά να κερδίσει τον τίτλο, προσλαμβάνει στην ομάδα της τους Μίχαελ Σουμάχερ και Έντι Ιρβάιν. Ο Σουμάχερ κάνει πολύ καλή προσπάθεια, όμως ακόμα η Williams-Renault είναι αήττητη και έτσι καταλήγει στην τρίτη θέση με τους Χιλ και Βιλνέβ να πρηγούνται.

Το 1997 η ομάδα είναι πλέον έτοιμη να διεκδικήσει τον τίτλο από την Williams-Renault. Ο Χιλ αποχωρεί από την ομάδα και την θέση του παίρνει ο Φρέντσεν. Μέχρι το τέλος της περιόδου, οι Βιλνέβ και Σουμάχερ ανταγωνίζονται έντονα για τον τίτλο. Τελικά ο Καναδός Βιλνέβ επικρατεί και ο Σουμάχερ ακυρώνεται, επειδή προσπάθησε να βγάλει εκτός πίστας τον Βιλνέβ και να διατηρήσει την πρωτοπορεία που είχε με ένα βαθμό διαφορά στο Ευρωπαϊκό Γκραν Πρι.

Το 1998 η Renault αποχωρεί από την Φόρμουλα 1 και έτσι η Williams, μη έχοντας πλέον κινητήρες, έχασε την δύναμη της. Όμως, όσοι βιάστηκαν να βγάλουν την "Σκουντερία" πρώτη δεν είχαν λάβει υπόψη τους την παρουσία της McLaren Mercedes, η οποία με οδηγούς τους Χάκινεν και Κούλθαρντ κάνει πολύ καλές εμφανίσεις και τελικά ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια. Ο Σουμάχερ κατατάσσεται δεύτερος με 14 βαθμούς διαφορά.

Το 1999 η Ferrari με πρώτο οδηγό τον Σουμάχερ και δεύτερο τον Ιρβάιν διεκδικεί τον τίτλο της πρωταθλήτριας. Στον όγδοο, όμως, αγώνα, το Γκραν Πρι της Βρετανίας, ο Σουμάχερ στον πρώτο γύρο βγήκε εκτός πίστας και τραυματίστηκε, με αποτέλεσμα να χάσει αρκετούς αγώνες (έξι) και την θέση του πήρε ο Σάλο. Τελικά ο Σουμάχερ τερμάτισε 5ος και ο Ιρβάιν 2ος πίσω από τον Χάκινεν. Όμως, η Φερράρι εκείνη την χρόνια κατέκτησε τον τίτλο στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών.

Το σερί των 5 πρωταθλημάτων

Το 2000 ο Ιρβάιν αποχώρησε από την ομάδα και την θέση του πήρε ο Βραζιλιάνος Ρούμπενς Μπαρικέλο. Αυτή την περίοδο ο Σουμάχερ κατακτά έναν ακόμη τίτλο, συγκεντρώνοντας συνολικά 108 βαθμούς.

Το 2001 ο Σουμάχερ και η Φερράρι ουσιαστικά δεν έχουν αντίπαλο. Ο Σουμάχερ κατατάσσεται πρώτος με 123 βαθμούς, αφήνοντας τον δεύτερο Κούλθαρντ 58 βαθμούς πίσω.

Κάτι ανάλογο συνέβη και το 2002 με την διαφορά ότι η Φερράρι ήταν πλέον πολύ πιο ισχυρή. Έτσι, οι οδηγοί της έκαναν σχετικά εύκολα το 1-2 με δεύτερη ομάδα την Williams - BMW, στην οποία οδηγούσαν οι Κάρλος Μοντόγια και ο αδελφός του Μίχαελ, Ράλφ Σουμάχερ.

Το 2003 ήταν μία από τις καλύτερες περιόδους των τελευταίων ετών της Φόρμουλα 1, καθώς τρεις ομάδες διεκδικούν τον τίτλο: Είναι οι Φερράρι, Γουίλιαμς και ΜακΛάρεν, ενώ οι οδηγοί τους Σουμάχερ, Ραϊκόνεν και Μοντόγια διεκδικούν τον τίτλο του καλύτερου οδηγού. Η περίοδος έληξε με επικράτηση των Φερράρι και Σουμάχερ.

Το 2004 η Φερράρι έχει ως βασικό αντίπαλο την έκπληξη: Επιστρέφει στους αγώνες η Χόντα, με την ομάδα BAR Honda, ενώ και η Ρενό, επιστρέφοντας και αυτή, εξελίσσει ένα πολλά υποσχόμενο μονοθέσιο. Τελικά η περίοδος λήγει με εύκολη επικράτηση της Φερράρι και του Σουμάχερ.

Το 2005 η Φερράρι δεν κάνει μεγάλη πρόοδο στην εξέλιξη των μονοθεσίων της, σε αντίθεση με την ΜακΛάρεν-Μερτσέντες και την Ρενό. Έτσι, ο Σουμάχερ τερματίζει στην τρίτη θέση πίσω από τους Φερνάντο Αλόνσο και Κίμι Ράικονεν.

Επίσης, ούτε και το 2006 η Φερράρι δεν δείχνει να προσαρμόζεται εύκολα σε κάποιες αλλαγές των κανονισμών και στους νέου τύπου κινητήρες. Παρόλα αυτά, ο Σουμάχερ μέχρι το τέλος διεκδικεί τον τίτλο, τον όποια έχασε ουσιαστικά στον προτελευταίο αγώνα, στον οποίο εγκατέλειψε, και ο Αλόνσο με Ρενό τερμάτισε πρώτος. Ο Σουμάχερ είχε από την αρχή της περιόδου δηλώσει ότι με τη λήξη των αγώνων θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση, κάτι που έκανε στο τέλος της χρονιάς.

Η επανεμφάνιση

Το 2009 ο τραυματισμός του Φελίπε Μάσα έφερε τον Σουμάχερ στο προσκήνιο για μια πιθανή αντικατάσταση του οδηγού της Φερράρι. Ο Σουμάχερ προσπάθησε να επιστρέψει στους αγώνες με την ιταλική ομάδα, αλλά ένας τραυματισμός του σε κάποιο ατύχημα στην αρχή της χρονιάς δεν επέτρεψε την επανεμφάνισή του με την ομάδα της Φερράρι.

Το 2010 υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα της Mercedes GP. Η Μερσέντες πήρε την διεύθυνση της ομάδας Brawn GP, πρωταθλήτριας της προηγούμενης χρονιάς την οποία προμήθευε με κινητήρα, κάνοντας έτσι την επανεμφάνισή της ως κατασκευάστρια μονοθεσίου Φόρμουλα 1 μετά από 55 χρόνια. Ο Σουμάχερ πήρε την θέση του παγκόσμιου πρωταθλητή της προηγούμενης χρονιάς Τζένσον Μπάτον, ο οποίος υπέγραψε στην άλλη ομάδα που τροφοδοτούσε με κινητήρες η Μερσέντες, την ΜακΛάρεν.

Τα ακατάρριπτα ρεκόρ

Αναμφίβολα τα όσα πέτυχε ο πιλότος της Φεράρι είναι αρκετά για να συνθέσουν το δικό του μύθο. Η στατιστική αποτυπώνει σε όλο της το μεγαλείο την πλούσια καριέρα του Σουμάχερ:

Επτά Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1994, 1995, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004), 91 νίκες, 68 pole positions, 155 εμφανίσεις στο βάθρο των νικητών, 1.369 πόντοι σε 250 αγώνες.

Είναι ο οδηγός με τις περισσότερες εκκινήσεις με τη Ferrari (180), ενώ μαζί με τον Μπαρικέλο ήταν οι μοναδικοί ομόσταυλοι με τις περισσότερες εκκινήσεις στην ίδια ομάδα (102, 2000-2005), αλλά και τα περισσότερα «1-2» (24).

Μαζί με τον Σένα είναι οι μοναδικοί που έχουν κερδίσει οχτώ pole position στην ίδια πίστα. Ο Σουμάχερ στη Σουζούκα και ο Σένα στην Ίμολα.

Είναι ο μοναδικός πιλότος που επί 15 χρόνια κέρδιζε τουλάχιστον έναν αγώνα (1992-2006). Είναι ο μοναδικός που έχει κερδίσει οχτώ φορές ένα γκραν πρι, αυτό της Γαλλίας.

Το 2003 στο ιταλικό γκραν πρι πέτυχε τη μεγαλύτερη μέση ωριαία ταχύτητα με 247.586 χλμ. (153.843 μίλια). Το 2002 τερμάτισε σ' όλους τους αγώνες στο βάθρο των νικητών (17 στους 17).

Εχει τερματίσει σε 24 συνεχόμενους αγώνες στους βαθμούς (2001-2003).

Το 2002 κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έξι αγώνες πριν το τέλος του (21 Ιουλίου 2002).

Νίκες σε μια χρονιά Μίκαελ Σουμάχερ 13 (2004), Μίκαελ Σουμάχερ 11 (2002), Μίκαελ Σουμάχερ 9 (1995, 2000, 2001), Νάιτζελ Μάνσελ 9 (1992)