Eχει ανεβάσει περισσότερες από 250 παραστάσεις, στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρο του κόσμου. Εικαστικός στη ρίζα του, ανδρειωμένος σκηνοθέτης στην ιδανική ωριμότητά του, ο Γιάννης Κόκκος, αυτός ο σπουδαίος δημιουργός, ο μειλίχιος βαθιά ευγενής άνθρωπος έρχεται να ρίξει το αθηναϊκό κοινό στις φλόγες του έρωτα, του πόθου, της ζήλειας, των συμπλεγμάτων καταγωγής και δύναμης. Δηλαδή στις φλόγες του Οθέλλου του Βέρντι.
Τον ακαταμάχητο πειρασμό του χάους μας υπόσχεται ότι θα ζήσουμε ο Γιάννης Κόκκος στον Οθέλλο που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε μουσική διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη, στο Ηρώδειο (27,29,30 και 31 Ιουλίου). Η ιστορία του Οθέλλου είναι γνωστή, οικεία, έχει αγαπηθεί μέσα από την παραφορά της: Είναι το έπος του δυνατού μαύρου στρατιώτη, που χάρη στις ξεχωριστές ικανότητες και στη γενναιότητά του έγινε στρατηγός μιας υπερδύναμης, της Γαληνοτάτης. Ο Οθέλλος θα βιώσει παράλληλα την ανασφάλεια της καταγωγής και των «πιστεύω» του, με αποτέλεσμα να χειραγωγηθεί εύκολα από δόλιους αντίπαλους όπως ο Ιάγος και να οδηγηθεί στην κόλαση της καταστροφής.
H δράση εκτυλίσσεται στην Κύπρο όπου ο μαύρος κυβερνήτης του νησιού και ηρωικός πολεμιστής Οθέλλος, ωθείται από τον ραδιούργο Ιάγο να στραγγαλίσει την αθώα γυναίκα του, τη Δυσδαιμόνα, πιστεύοντας πως τον απατά. Όταν η συνομωσία του Ιάγου αποκαλύπτεται, ο Οθέλλος αυτοκτονεί.
Ο Γιάννης Κόκκος (φωτογραφία επάνω), μας οδηγεί με τα λόγια του στη μαγεία της όπερας: «Ο Σαίξπηρ δημιούργησε με ιδιοφυή τρόπο τη μεταφυσική αποδιοργάνωση, υφαίνοντας αντιθετικές σκηνές, που οργανώνουν τη διαβολεμένη παγίδα της ζήλειας και τον τρομερό πειρασμό της «μη ύπαρξης». Αποδομώντας τους νόμους του μελοδράματος, ο Βέρντι βρίσκει τους ίδιους τόνους προκειμένου να θέσει τα ίδια ερωτήματα, εφευρίσκοντας στο τέλος της ζωής του έναν νέο τρόπο να γράψει για την όπερα, πριν τον Φάλσταφ, το τελευταίο του έργο, που θα ανοίξει οριστικά το δρόμο για τη σύγχρονη όπερα. Έτσι, τα δύο σκηνικά έργα, η τραγωδία και η όπερα, θέτουν ουσιαστικά ερωτήματα για την εποχή μας: κρίση ταυτότητας, απομόνωση, αμφισημία της πρόσληψης του πραγματικού, την ιδέα του κακού, αποδιοργάνωση του κόσμου και ακαταμάχητο πειρασμό του χάους.»
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βέρντι ήταν ήδη 74 ετών -υπερήλικος για την εποχή του- όταν συνέθεσε τον Οθέλλο. Είχαν ήδη περάσει 16 χρόνια από την πυρετική Αΐντα. Αρκούν λίγα μουσικά μέτρα αυτού του ιδιοφυούς συνθέτη για να ακούσουμε την καταιγίδα που μαίνεται μέσα στη θάλασσα αλα και στην ψυχή του Οθέλλου, για να νιώσουμε τον ηρωισμό του, για να διαισθανθουμε την αγνότητα και το μοιραίο που σφραγίζει την Δυσδαιμόνα.