Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com ) αναζητά επειγόντως οφθαλμίατρο, μέσα σε μία εβδομάδα που κυκλοφορούν όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις 3D ταινίες.Από την ατυχήσασα αναβίωση του «ΚΟΝΑΝ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ» ως την παρα τρίχα φτου μου ξέφυγε μπλοκμπαστεριά του «GREEN LANTERN» και το ρώσικο καρτούν «ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ», αναζητά τη σωτηρία της ψυχής του στην... εκκλησία, φωνάζοντας «ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΠΑ» και του σώματός του σε ένα «ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΤΑ 4» συνεχίζοντας να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει χειρότερα από κάθε άλλον: να γράφει για σινεμά.
ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ / CONAN THE BARBARIAN: 
«Βαρβάρα τα»Σκηνοθεσία:Μάρκους Νίσπελ Παίζουν: Τζέισον Μομόα, Ρόουζ Μαγκούαν, Στίβεν ΛανγκΘα μπορούσε να είναι η ενήλικη διασκέδαση του καλοκαιριού. Τουλάχιστον για όσους σαν την περίπτωση μου, βαφτίστηκαν κινηματογραφικά, πριν από 30 περίπου χρόνια στο αιματοβαμμένο βαρβαρικό σύμπαν που δημιούργησαν ο Τζον Μίλιους, ο Όλιβερ Στόουν και ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, πάνω στον cult χαρακτήρα του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, σε μία ταινία που για τους πιουρίστες κονοσέρ, δεν απέδωσε πιστά τον ήρωά τους. Επειδή όμως για να είμαι ειλικρινής, ούτε κονοσέρ είμαι όσον αφορά τις pulp λογοτεχνικές καταβολές του Κόναν, ούτε και πιουρίστα με λες, τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι πιτσιρικάδες εκείνης της γενιάς, είχαμε πάθει πλάκα. Κυρίως επειδή ήταν η πρώτη φορά που το σινεμά, αντιμετώπιζε το είδος της ηρωικής φαντασίας και του sword and sorcery (ξίφος και μαγεία) όπως λέγεται, με τόση επική σοβαρότητα, σεξ και βία, αν και ομολογουμένως στον τομέα της σοβαρότητας και του πομπώδους, ο Μίλιους και η ερμηνεία του Άρνι, μάλλον το είχαν παρακάνει κομμάτι, στερώντας απ’ το σύνολο την κομιξάδικη πλάκα του. Τες πα, όπως και να έχει, καταλαβαίνει ότι η ανακοίνωση και μόνο ενός καινούργιου Κόναν, που εξ’ αρχής δήλωνε αγριεμένες προθέσεις, όσον αφορά τη γραφική απεικόνιση της βίας (η ταινία είναι ακατάλληλη για ανηλίκους, πράγμα σπάνιο για μια αμερικάνικη παραγωγή της τάξης των 90 εκ. που ποντάρει στην οικονομική συνδρομή των 13χρονων) αρκούσε για να με κάνει να περιμένω σαν τρελός. Ειδικά από τη στιγμή που όλο το promotion της ταινίας βασίστηκε πάνω στο ότι αυτή τη φορά, ο Κόναν θα επιστρέψει στη σωστή του βάση, με αισθητική επηρεασμένη από τα αριστουργηματικά υπερβίαια κόμιξ της Marvel, πρωταγωνιστή κούκλο και φλασάτο art direction του διαφημιστικού υλικού, που σε έψηνε για κατάσταση «300». Αν σε όλα αυτά προσθέσεις την παρουσία στο σκηνοθετικό τιμόνι του Μάρκους Νίσπελ που ανέστησε με εντυπωσιακά βίαιο τρόπο τον «Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι» και μετά προχώρησε στην όχι και τόσο πετυχημένη νεκρανάσταση ενός ακόμα μακελάρη, του Τζέισον Βόρχες με το «Παρασκευή και 13», επομένως ο τύπος είναι δηλωμένος ψυχάκιας και οπαδός του αιματηρού πιτσιλίσματος, το πακέτο έμοιαζε ταμάμ (που λένε και οι Τούρκοι στα σίριαλ). Και 3D (σε μετατροπή από 2D) που βέβαια καλό πράγμα και οιωνό δεν το λες πάντα αλλά το να σου πεταχτεί ένα κομμένο κεφάλι από την οθόνη στη μούρη είναι ευπρόσδεκτο. Τες πα, το κεφάλι από την οθόνη στη μούρη δεν μου πετάχτηκε γιατί η κόπια που είδαμε στη δημοσιογραφική ήταν η 2D (λόγω προβλημάτων ως εκείνη τη στιγμή στο τελωνείο) οπότε δεν ξέρω πως λειτουργεί εδώ το τρισδιάστατο αν και κρίνοντας από τη γενικότερη σκοτεινιά της φωτογραφίας της ταινίας και το επιπρόσθετο σκότος που προκαλούν τα γυαλιά της τρισδιάστατης όρασης, δεν πρέπει να του βγαίνει σε καλό. Ναι, ο καινούργιος Κόναν, είναι πραγματικά υπερβίαιος όπως το είχε υποσχεθεί. Και αρκούντως σπιντάτος. Και προτιμώ τον Μομόα από τον Σβάρτσι. Και έχει μια καλή για ταινία του είδους καλλιτεχνική διεύθυνση στην οποία συμβάλλουν τα μέγιστα τα γυρίσματα στα στούντιο Μπογιάνα και τα δάση της Βουλγαρίας. Όμως τα καλά, δυστυχώς, σταματούν εκεί. Εντελώς. Γιατί τα σκηνικά μοιάζουν στον τρόπο που κινηματογραφούνται, με χαρτόνια της Τσινετσιτά (ειδικά όταν πέφτουν βράχοι). Όσο για την πλουσιοπάροχη δράση, αισθάνεσαι ότι ο Νίσπελ προσπαθεί να εστιάσει την κάμερα του εκεί που συμβαίνει αλλά αυτή του ξεφεύγει και συμβαίνει πάντα κάπου αλλού, λίγο πιο έξω από το κάδρο, χωρίς καμία αίσθηση χορογραφίας και ρυθμού. Το σενάριο δεν το συζητώ, έχει γραφτεί στο καμαρίνι της μοδίστρας. Ράβε ξήλωνε και στο τέλος μηδέν. Κανένα κίνητρο, καμία αίσθηση του έπους να προκύπτει μέσα από τους ήρωες που είναι απλά προσχήματα (όπως και οι χώροι) για να γίνει άλλη μια σκηνή τσαμπουκά με διαφορετικό φόντο. Με τα ψηφιακά τμήματα των σκηνικών που αποτίουν φόρο τιμής στην αισθητική του κόμικ, να μοιάζουν με αχνές ζωγραφιές στον ορίζοντα. Και τη μαγεία απούσα, με δύο μόνο στην ουσία σκηνές υπερφυσικού, αυτή με τους ανθρώπους της άμμου που έχει μια κάποια πλάκα και την άλλη με τα πλοκάμια του τέρατος που είναι αξιοθρήνητη όσον αφορά το επίπεδο της κομπιουτερίστικης αληθοφάνειάς της. Κι ένα μουσικό σκορ, της τελευταίας στιγμής που σε κάνει να θες να βάλεις στα ακουστικά σου την εξαίσια μουσική του Βασίλη Πολυδούρη από την πρώτη ταινία, μπας και νοιώσεις το δέος μιας σκοτεινής, μαγικής και βάρβαρης εποχής στην οποία εξελίσσεται η ταινία. Για τη Ρέιτσελ Νίκολς, την καλή γυναικεία παρουσία της υπόθεσης, δεν το συζητώ, είναι για χαστούκια και τελείως ντεκαβλέ για ταινία του είδους ενώ το ερωτικό στοιχείο εξατμίζεται σε μια σκηνή ξενέρωτης συνεύρεσης μεταξύ της ίδιας και του Κόναν από την οποία το μόνο που σώζεται είναι το ότι βλέπουμε τα πανέμορφα πισινά του Μομόα. Η Ρόουζ Μαγκούαν στο ρόλο της κακιάς Μαρίκ, έχει μια κάποια πλάκα, αλλά όταν το παρακάνει μοιάζει σαν έχει βγει από gothic βίντεο κλιπ των Sisters of Mercy και έτσι αποκτά κι άλλη πλάκα αλλά αθέλητη αυτή τη φορά. Kι ο κακός Στίβεν Λανγκ, νομίζει ότι είναι στην Επίδαυρο και παίζει τον Ριχάρδο Γ. Για την κορύφωση του φινάλε δεν το συζητώ, και σαν σύλληψη και σαν εκτέλεση, ξεπέτα για να τελειώνουμε. Όσο για το εύρημα της αιματοβαμμένης γέννησης του Κόναν στο πεδίο της μάχης στην αρχή, πρέπει να είσαι πολύ καλοπροαίρετος για να μη γελάσεις. Όλα σχεδόν στην εκτέλεση τους είναι τόσο λάθος και τόσο χωρίς αίσθηση και προσανατολισμό δημιουργίας ατμόσφαιρας, που καταλήγουν, παρά τα φράγκα που έχουν ξοδευτεί και το γλάσο της παραγωγής, να σου φαίνεται εκείνος ο πρώτος Κόναν ο προ 30 ετών, πολύ πιο σύγχρονος, εννοείται πιο ψυχαγωγικός και αμέτρητα περισσότερο πιο επικός. Με πιο απλά λόγια, πολύ πιο Κόναν. Κάτι που μεταφράστηκε και στα ταμεία με πολύ φτωχές εισπράξεις, (μόλις 10 εκ δολλάρια το πρώτο τετραήμερο) και αρνητικές στην πλειοψηφία τους, αντιδράσεις τόσο από τους fan όσο και από τους κριτικούς.Δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=o1iJZIMddpM
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2 / 5GREEN LANTERN: «Σήκωσε τα πράσινα φανάρια»
Σκηνοθεσία: Μάρτιν Κάμπελ. Με τους Ράιαν Ρέινολντς,Μπλέικ Λάιβλι, Πίτερ Σάρσγκαρντ.Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά, όταν ένα περίπου μήνα μετά την προβολή ενός από τα πιο ακριβά blockbuster του καλοκαιριού (κόστος 200 εκ δολάρια) σε 3D γύρω από έναν από τους πλέον cult κόμικ σούπερ ήρωες του σύμπαντος της DC, τον Green Lantern, που πρωταγωνιστή έναν από τους πιο καυτούς αυτή τη στιγμή γκόμενους, τον Ράιαν Ρέινολτς, και σε σκηνοθεσία του Μάρτιν Κάμπελ, του ανθρώπου που αναβίωσε με εξαιρετικά επιτυχημένο και διαφορετικό τρόπο τόσο δύο φορές το μύθο του Τζέιμς Μποντ («Golden Eye» , «Casino Royal») όσο και αυτόν του Ζορό («Τhe Mask of Zoro») προσπαθείς να θυμηθείς την ταινία, αλλά έχει εξαφανιστεί από το σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου ως περιττή πληροφορία. Το ένα πράγμα που μπορεί να μην πηγαίνει καλά, είναι ο σκληρός σου δίσκος και αφήνω μια πισινή μπας και στη δική μου περίπτωση έχει κρασάρει. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό, τότε τι ακριβώς συμβαίνει με την ταινία την ίδια; Η οποία μάλλον όχι τυχαία, δεν κατάφερε με την καμία να αποσβέσει στις Η.Π.Α., κινηματογραφικά τουλάχιστον, το κόστος παραγωγής, κολλώντας στα 115 εκ δολάρια. Συμβαίνει ότι σαν event movie, είναι να σαν μη συνέβη ποτέ. Διότι event δεν έγινε, παρ’ όλο το σπρώξιμο. Και δεν έγινε επειδή συγκριτικά με τις άλλες καλοκαιρινές θεαματικές ταρζανιές προέκυψε χωρίς ταυτότητα, και τσαγανό. Με μοναδικά της εφόδια, την κουραστική υπερφόρτωση CGI εφέ, ενίοτε εντυπωσιακών (αλλά όχι πάντα της καλύτερης ποιότητας) που σαν θέαμα την μετέτρεψαν σε ενισχυμένο καρτούν. Συν έναν καλοδεχούμενα αυτοσαρκαστικό ειρωνικό τόνο όσον αφορά τις συμβάσεις της σουπερηρωικής ταινίας και μια τυπικά επαγγελματική στα αναμενόμενα χολιγουντιανά στάνταρ, εκτέλεση των σκηνών δράσης. Χωρίς όμως ήρωα. Στο σχεδιασμό και το γράψιμο του. Που να μπορείς ακόμα και αν είσαι πιτσιρίκι, να πεις, «να, σαν αυτόν θέλω να ντυθώ τις απόκριες». Με τον Ράιαν Ρέινολντς να είναι παρά πάνω από όσο θες χαριτωμένος, «καθαρός» και pin up για να πετύχει να του δώσει ανθρώπινη υπόσταση. Μέσα σε μία όχι και τόσο βασανισμένη σε επίπεδο σεναριακής συγγραφής, origin story γύρω από το πώς ο πιλότος Χαλ Τζόρνταν έγινε το «Πράσινο Φανάρι» που δεν τη λες και συγκλονιστική ούτε στο ξετύλιγμά της ούτε στο καπιτάλε όπως είθισται στα action movies σετάρισμα της κορύφωσης του φινάλε. Παραδόξως το μεταποιημένο 3D, (η ταινία γυρίστηκε σε 2D), εδώ λειτουργεί πολύ καλύτερα από άλλες ανάλογες παράγωγες, κυρίως στις σκηνές των digital εφέ, και του ταξιδιού του ήρωα στον πλανήτη δε θυμάμαι πως τον λένε, όπου και εκπαιδεύεται από τα άλλα «Πράσινα Φανάρια» στο πιο ενδιαφέρον τμήμα της ταινίας. Κοίτα να δεις που άρχισα να θυμάμαι πράγματα από την ταινία, πράγμα που σημαίνει για να μην σου τα λέω και όλα αρνητικά, ότι ναι, διασκέδασα λίγο, αλλά πλέον η μπάρα για τις ταινίες αυτού του είδους έχει ανέβει πάρα πολύ και το «Green Lantern” δεν την ξεπερνά. Y.Γ: Μετά τους τίτλους τέλους έχει ακόμα μια σκηνή όπως κάνει και η Marvel στις ταινίες της, που προετοιμάζει το σίκουελ αν και το σίκουελ εδώ δεν το βλέπω να προκύπτει.ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 2 / 5Δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=rs2sZgO3OMk
ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΠΑ / HABEMUS PAPAM: «Εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς, που είναι ο παπάς;»
Σκηνοθεσία: Νάνι Μορέτι. Με τους Μισέλ Πικολί, Νάνι Μορέτι, Ρενάτο Σκάρπα.Η λεπτότητα στο σινεμά είναι κάτι σαν τα μακαρόνια (ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ιταλικό σινεμά). Υπέροχο πράγμα και ραφινάτο αλλά με μέτρο γιατί αν η σπαγκετερία πάει σε πολύ λεπτή γραμμή, μπορεί να μοιάσει με φιδέ. Κάτι που στο μεγαλύτερο μέρος του «Πάπα» αποφεύγει ο Μορέτι, συνθέτοντας ένα συγκινητικά χιουμοριστικό μωσαϊκό από ανθρώπους σε κρίση , σε σύγκρουση με τους εαυτούς τους, τα πιστεύω τους και τις πρωτοκολλημένες (στο όνομα της θρησκείας, της επιστήμης, της τέχνης, και των γονικών τους υποχρεώσεων ευθύνες) που προσπαθούν να βρουν την αλήθεια και τη λύτρωση, αν αυτή υπάρχει, μέσα στην καθημερινότητα των διαδρομών τους. Το πρόβλημα όμως στη συνταγή, είναι πως όταν αυτό το μωσαϊκό πρέπει να μοιραστεί τα όρια των 100 λεπτών της διάρκειας μιας ταινίας δεν αποκτά υπόσταση πέραν αυτής του βοηθού δράσης στον πάπα πρωταγωνιστή, εξανεμίζεται στο βάθος του πλάνου πίσω από το βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό βλέμμα του εξαιρετικού στον πρωταγωνιστικό ρόλο Μισέλ Πικολί και εκεί είναι που σκάει λίγο κι ο φιδές. Ο οποίος Πικολί εδώ ερμηνεύει με ζηλευτή υποκριτική αυτοσυγκράτηση και συναίσθημα που κρατάει τα μάτια σου καρφωμένο πάνω του, τον νεοκλεγέντα πάπα, που αμέσως μετά την εκλογή του, παθαίνει κρίση πανικού αντιμέτωπος με το βάρος του ρόλου του και αρνείται να βγει στο μπαλκόνι του Βατικανό για να χαιρετήσει τα πλήθη. Το κονκλάβιο προσλαμβάνει έναν άθεο ψυχαναλυτή για να τον θεραπεύσει, όμως ο πάπας αποδρά, βγαίνει στους δρόμους και έρχεται αντιμέτωπος τόσο με την πραγματική ζωή, όσο και με το χώρο του θεάτρου, που προκύπτει το παιδικό του απωθημένο. Και κάπου εκεί προσπαθούν να χωρέσουν σχεδόν όλοι. Η εν διαστάσει σύζυγος του ψυχαναλυτή που ανάγει τα πάντα σε γονική ανεπάρκεια, ένας θίασος που ανεβάζει Τσέχοφ με έναν εκ τους πρωταγωνιστές να έχει λαλήσει, και οι υπόλοιποι καρδινάλιοι που μένουν αναγκαστικά εγκλωβισμένοι βάσει πρωτοκόλλου, μέχρι την εμφάνιση του πάπα, μέσα στα τείχη του Βατικανού, περνώντας τις ώρες τους οργανωμένοι από τον ψυχαναλυτή σε ομάδες του βόλεϊ. Με το σεναριακό κέντρο βάρους όμως, να μετατοπίζεται πολύ γρήγορα από τη συνάντηση του Πάπα – Πικολί με τον ψυχαναλυτή – Μορέτι, στην περιπλάνηση του πρώτου, η ταινία αρχίζει γρήγορα να μοιάζει με μια επεισοδιακή (αλλά χαμηλότονη και όμορφα σκηνοθετημένη) περιπλάνηση του κεντρικού χαρακτήρα στην πόλη και τα μονοπάτια της προσωπικής του αυτογνωσίας, δίπλα στην οποία όλα τα υπόλοιπα, λειτουργούν συμπληρωματικά και αποσπασματικά. Υπάρχουν σκηνές κομψής ανθολογίας και γλυκόπικρης απόλαυσης, υπάρχει και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα κατευναστικής μελαγχολίας απέναντι στις πολλαπλές, θεολογικές ή επιστημονικές προσεγγίσεις του νοήματος (ή της απουσίας του) της ζωής. Υπάρχει όμως ταυτόχρονα, παρά το όμορφο φινάλε, και η αίσθηση μιας χαμένης ευκαιρίας, ίσης με το συναίσθημα αποπροσανατολισμού στο ρεζουμέ της ζωής του, που βιώνει ο κεντρικός ήρωας. ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3 / 5Δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=Mr8O687r-60
Δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=MVksaPlJg08
Δείτε το trailer http://www.youtube.com/watch?v=_5oQhKSksPk
Ο ΠΑΛΙΑΤΖΗΣ (εκτελούνται μεταφορές και επανεκδόσεις)***Δύο τα ρετρό της εβδομάδας, αλλά θα σας ξεκινήσω με την επίσημη και επώνυμη δημοσιογραφική καταγγελία από συνάδελφο του ότι πριν λίγες εβδομάδες, στο Ζέφυρο, παρακολούθησε τον «Τρίτο Άνθρωπο» από dvd, έναντι κανονικού αντιτίμου κινηματογραφικής προβολής. Κοινώς, αν λέει αλήθεια, και δεν έχει λόγο να μη λέει εφ’ όσον τη δημοσίευσε κι όλας, έπεσε θύμα απάτης. Οπότε προσέξτε και ρωτήστε. Γιατί από την ίδια εταιρεία που έπαιξε τον «Τρίτο Άνθρωπο» αυτή την εβδομάδα κυκλοφορούν τα «39 Σκαλοπάτια» του Χίτσκοκ. Στην πολύ πρώτη του περίοδο, εφ΄όσον τα «Σκαλοπάτια» δημιουργήθηκαν το 1935 και όσο και αν πρόκειται για το δημιούργημα ενός μάστορα, 76 χρόνια πέρασμα δεν είναι και μικρό πράγμα και τους φαίνονται.Δείτε το trailer στο http://www.youtube.com/watch?v=k09ZhroNr68
Δείτε το trailer στο http://www.youtube.com/watch?v=EMyyBVX6DAk