Στην κατεχόμενη Καρπασία, στις 12 Ιουλίου, δεν έγινε απλώς μια ταφή. Ήταν πάνω από όλα μια τελετουργία για όλα τα χαμένα πρόσωπα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Σάββας Λιάσης, αν ζούσε, θα ήταν τώρα 84 ετών. Πέρασε, όμως, νωρίς στην «άλλη όχθη», αλλά τουλάχιστον τώρα ηρέμησε η ψυχή του, καθώς τα οστά του τάφηκαν με όλες τις τιμές στην Καρπασία.
Με αφορμή αυτό το γεγονός ένας Τούρκος, αυτό έχει τη σημασία του, ο Γιουσούφ Κανλί, γράφει ένα συγκινητικό άρθρο στην εφημερίδα Χουριέτ με τίτλο: «Χαμένοι άνθρωποι» και ουσιαστικά όχι μόνο παραδέχεται πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν Κύπριοι που έχουν χαθεί, αλλά και ότι ο πόνος που του προκαλεί αυτό το γεγονός είναι ανείπωτος.
Γράφει χαρακτηριστικά: «Αυτή ήταν η πρώτη κηδεία που πραγματοποιείται στη βόρεια Κύπρο και ήταν για τον Σάββα Λιασή που σκοτώθηκε κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1974. Η επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών και οι εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων, τα τελευταία χρόνια, συνεργάζονται αρκετά για να βρεθούν και άλλοι αγνοούμενοι. Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία από τους 1619 αγνοούμενους, έχουν αναγνωριστεί οι 404».
Ο Κανλί δεν διστάζει να γράψει επί προσωπικού αναφερόμενος στην κηδεία του Λιάση. «Θα ήταν προνόμιο και καθήκον να μπορούσε να είμαι στην κηδεία. Ήταν ένας στρατιώτης, στη θέση του θα μπορούσα να είμαι εγώ, καθώς τότε ήμουν άοπλος στην πολιτική άμυνα, σε μια μονάδα που παρείχε καταφύγιο και τροφή στον άμαχο πληθυσμό. Δεν έχω σκοτώσει κανέναν και είναι αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο που νιώθει η οικογένειά του τα τελευταία 40 χρόνια από τότε που εξαφανίστηκε. Και δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο των οικογενειών των 40 επιβατών ενός λεωφορείου που εξαφανίστηκε στη Λεμεσό».
Γράφει ακόμα ο Γιουσούφ Κανλί: «Ο πόλεμος δεν έχει νικητές και ηττημένους, είναι κακός και οδυνηρός. Η πικρή αλήθεια είναι ότι το 1975 όλοι οι Τουρκοκύπριοι αγνοούμεν οι δηλώθηκαν νεκροί, ενώ η άλλη πλευρά έξυνε συνεχώς τις πληγές της, πολλές φορές και για πολιτικούς λόγους. Τώρα είναι καθήκον όλων των Κυπρίων να βρεθούν όλοι οι αγνοούμενοι. Στην κηδεία του Λιόση παρέστησαν πολλοί, αλλά όχι Τούρκοι πολιτικοί, γιατί; Ο πόλεμος έχει τελειώσει, έστω και αν δεν έχουμε λύσει το Κυπριακό. Ο πόνος δεν έχει σύνορα, είναι καθολικός, δεν έχει χρώμα και εθνικότητα