H Γιάννα Αγγελοπούλου αγνώριστη, φωτογραφίζεται στην Κρήτη και λέει πως το νησί έριξε μέσα της «τον σπόρο της ανεξάρτητης σκέψης» [εικόνα]

H Kρήτη δεν είναι νησί, είναι ολόκληρος κόσμος, γράφει η Γιάννα Αγγελοπούλου για το νησί της στο ετήσιο αφιέρωμα της Athens Voice όπου δεκάδες επώνυμοι γράφουν για ένα σημείο της καλοκαιρινής Ελλάδας. Μάλιστα το κείμενο – το πρώτο προσωπικό της γραπτό μετά το βιβλίο της- συνοδεύεται από μια παλιά φωτογραφία της δίπλα στη θάλασσα.
Γράφει η Γιάννα Αγγελοπούλου στο αφιέρωμα της Αthens Voice:
«Κρήτη! Τι να πρωτογράψει κανείς για την Κρήτη. Τι να θυμηθώ, τι να διαλέξω (ακόμα πιο δύσκολο!). Η Κρήτη δεν είναι ένα νησί. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Μια μικρή ήπειρος. Πάντα πίστευα ότι εκεί υπάρχουν όλα. Ακτές, βουνά, θάλασσα, ορίζοντας. Και πρώτα-πρώτα άνθρωποι με όλα. Με ανησυχία, με αναζήτηση, με δημιουργία, με λεβεντιά και φιλότιμο. Κυρίως όμως με πνεύμα και φρόνημα ελεύθερο. Για την Κρήτη αυτό είναι κάτι σαν οξυγόνο. Είναι κάτι σαν άνεμος που τη διαπερνά. Είναι σαν αέρας που τρέφει τη σκέψη.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρήτη. Μοναδικά βιώματα. Με τους ανθρώπους, τον τόπο και το άρωμά του. Αρώματα που γνώρισα και βιώματα που γεύτηκα στο ιδιαίτερο χωριό του πατέρα μου, στην Έμπαρο. Λουλούδια, βότανα, περιβόλια, ελαιώνες. Εκεί στην Έμπαρο, τα καλοκαίρια, σαν παιδιά κάναμε διακοπές με τους γονείς μου. Εκεί νιώθαμε τον εσωτερικό σφυγμό της Κρήτης, το «χτύπημα» της ιστορίας της, τη ματιά των ανθρώπων, τη ζωντάνια τους. Και πώς θα μπορούσε να μη σε διαποτίσει αυτή η ατμόσφαιρα και αυτό το πνεύμα που μίλαγε σε τόπους δύσκολους για αισιοδοξία, επιμονή και προσπάθεια; Πώς θα μπορούσε να μη ρίξει μέσα σου ένα σπόρο ανεξάρτητης σκέψης και ελεύθερης αναζήτησης;

Αλλά και στη νότια πλευρά της Κρήτης. Στην Ιεράπετρα, με την τεράστια ανεκμετάλλευτη (τότε) παραλία. Ή και στη μικρή Γαύδο, αυτή τη μικρή κουκίδα στη θάλασσα ανάμεσα σε Κρήτη και Αφρική.

Και εμείς οι Κρητικοί δεν ξεχνάμε τους στιβαρούς ορεινούς όγκους που συγκροτούν την αυθεντική φύση της. Από εκεί ξεκινάνε νερά και ιστορία. (Πάντα θυμάμαι τα Μεσκλά στα Χανιά… το πιο νόστιμο καρπούζι, παγωμένο φυσικά στα νερά του ήμερου ποταμού που διαπερνούσε το χωριό και που άκουγες το θόρυβό του μέρα-νύχτα... και την υγρή μυρωδιά των πλατανιών.) Από εκεί όλα φτάνουν στους κάμπους και στις ακτές της. Εκεί στηρίζει και στηρίζουμε τα μεστά πλάτη της. Γιατί η Κρήτη για μένα, που είναι και παραμένει ανεξάντλητη αφετηρία, είναι πιο μακριά ως ιστορικό σύμβολο πια από κάθε ακτογραμμή της. Με όλους τους τρόπους σήμερα, από τα προϊόντα της μέχρι το αδούλωτο πνεύμα της, εκτείνεται σε όλο τον κόσμο. Γιατί η Κρήτη είναι πράγματι ένας ολόκληρος κόσμος. Και άνθρωποι από όλο τον κόσμο, όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά πάντα, ακόμη και ως επισκέπτες, θα παίρνουν κάτι από τη μοναδική ιδιαιτερότητά της.

Για αυτό πάντα λέω ότι η Κρήτη δεν είναι μόνο ένας τόπος, είναι πάνω από όλα μια αντίληψη και μια στάση. Να στέκεις όρθιος σαν τα βουνά της, να βλέπεις μακριά σαν τους ολόγυρους ορίζοντές της, να μάχεσαι απέναντι σε κάθε δυσκολία.»