Την επόμενη φορά που θα πει κάποιος ότι ο καφές στην Ελλάδα στοιχίζει όσο μια χούφτα χρυσάφι, θα πρέπει να αναθεωρήσει την άποψή του. Υπάρχει και πιο ακριβοί καφέδες, όπως ο Kopi Luwak που κοστίζει 500 δολάρια!
Η ειρωνεία του πράγματος είναι τη συνταγή για τον συγκεκριμένο καφέ ανακάλυψαν σκλάβοι και η ιστορία του πηγαίνει 200 χρόνια πίσω στην ολλανδική αποικία της Ινδονησίας. Μάλιστα, οι ντόπιοι αγρότες απαγορευόταν να τον δοκιμάσουν. Οι ρίζες του Kopi Luwak ήταν ένα καθημερινό έδεσμα για τις γάτες που όμως δεν μπορούσαν να το χωνέψουν εντελώς.
Οι αγρότες, λοιπόν, έπαιρναν αυτό τον καρπό, τον καθάριζαν, τον έψηναν και τότε συνειδητοποιούσαν το ιδιαίτερο άρωμά του, ενώ όσο για την γεύση είχε μια ενδιαφέρουσα πικρή νότα που προερχόταν από τα ένζυμα του στομάχου του ζώου που το είχε φάει.
Φυσικά, όλα αυτά πριν από 200 χρόνια, καθώς σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει με αποτέλεσμα να θεωρείται πλέον ένας καφές-γκουρμέ που μόνο ακριβά πορτοφόλια μπορούν να τον πληρώσουν για να τον απολαύσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η μέση λιανική τιμή ανά κιλό φτάνει στις ΗΠΑ στα 500 δολάρια!
Η ανάπτυξη του συγκεκριμένου καφέ, έχει φέρει στην επιφάνεια τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι συλλέκτες των σπόρων. Παράλληλα, επειδή η ζήτηση είναι μεγαλύτερη της προσφοράς στο εμπόριο φτάνουν και ψευδεπίγραφες συλλογές που ονομάζονται Kopi Luwak, αλλά δεν είναι.
Ο συγκεκριμένος καφές, αν και έχει τρομερή ζήτηση από τους πλούσιους, απαγορεύτηκε από μεγάλα και χλιδάτα ξενοδοχεία επειδή ακριβώς πίσω από ένα φλιτζάνι κρύβεται η στυγνή εκμεταλλεύση των ανθρώπων που συλλέγουν τους καρπούς με το χέρι και με τη βοήθεια ελεφάντων.
Ήδη αναζητούνται τρόποι -περισσότεροι ανθρώπινοι- για τη συλλογή των σπόρων του συγκεκριμένου καφέ. Ένας πρώην τραπεζίτης, ο 36χρονος Μάθιου Ρος, κατάφερε να συγκεντρώσει 500.000 δολάρια και να ξεκινήσει μια βιώσιμη γραμμή παραγωγής στην Ινδονησία. Η φαεινή ιδέα του έπιασε τόπο, μέσω ενός δικτύου 34 προμηθευτών ανά τον κόσμο και με μια συσκευασία σε κομψό μαύρο κουτί από ξύλο καρυδιάς που μπορεί να φτάσει ακόμα και στο ποσό των 2000 λιρών ανά κιλό.
Ο Ρος κάνει λόγο για δίκαιο εμπόριο, από το οποίο αποκομίζει κέρδος και ο μικροπαραγωγός, που δεν είναι πλέον σκλάβος της γης. Να σημειωθεί ότι ένας αγρότης μπορεί να λάβει μέχρι και 300 δολάρια τον μήνα, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα της Ινδονησίας.
Αντίστοιχη είναι και η προσπάθεια του πρώην εμπόρου διαμαντιών Ρίτσαρντ Χάρντγουικ που έφτιαξε μια εταιρεία εκμετάλλευσης του συγκεκριμένου καφέ και προσπαθεί να το κάνει με ήπιο τρόπο. Μάλιστα θεωρεί πως τρία πράγματα πρέπει να γίνουν: τοπική εκπαίδευση, καλύτεροι μισθοί και μια ρυθμιστική αρχή για το εμπόριο του συγκεκριμένου καφέ. Η εταιρεία του Χάρντγουϊκ δωρίζει κάθε χρόνο ένα μέρος των κερδών στην κοινότητα της Ινδονησίας, ενώ προσφέρει εκπαιδευτικές υποτροφίες και μαθήματα στους ντόπιους, ενώ έχει σκοπό να φτιάξει και σχολεία μέσα στο 2015. Τέλος ειδική μέριμνα δίδεται και για τους ελέφαντες που χρησιμοποιούνται για τη συλλογή των καρπών.