Η ταχεία αποψίλωση των δασών και η υπερβολική ανθρώπινη παρέμβαση στο βιότοπο της άγριας ζωής έχει οδηγήσει σε συχνή εκτροπή των άγριων ζώων για τις ανάγκες της εξάπλωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ωστόσο ορισμένοι αρχιτέκτονες βρήκαν μία βιώσιμη λύση που συνδυάζει με αρμονία τα ανθρώπινα έργα και τη φύση.
Η εισβολή στους βιότοπους άγριας ζωής συνήθως οφείλεται σε παράνομη καταπάτηση ή όταν κατασκευάζονται δρόμοι, σιδηρόδρομοι, κανάλια, γραμμές ηλεκτρικού ρεύματος, καθώς και αγωγοί που διαπερνούν τους βιότοπους της άγριας ζωής, ενώ δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, τα ζώα να χάνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν τους δρόμους.
Τα τροχαία ατυχήματα έχουν επηρεάσει σημαντικά μια σειρά από εξέχοντα είδη όπως τα ελάφια, τους πάνθηρες της Φλώριδας, και τις μαύρες αρκούδες.
Ένας τρόπος για να ελαχιστοποιηθεί η σύγκρουση του ανθρώπου με την άγρια ζωή είναι η κατασκευή διαβάσεων πανίδας, όπως γέφυρες και υπόγειες διαβάσεις που επιτρέπουν στα ζώα να διασχίζουν τα ανθρωπογενή εμπόδια με ασφάλεια.
Οι πρώτες διασταυρώσεις άγριας ζωής κατασκευάστηκαν στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950. Από τότε, πολλές ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Ολλανδίας, της Ελβετίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας έχουν χρησιμοποιήσει διάφορες δομές διέλευσης για τη μείωση της τέτοιων ατυχημάτων.
Ειδικά στην Ολλανδία υπάρχουν πάνω από 600 σήραγγες με κύρια την μεγάλη "ecoduct" οδογέφυρα, κοντά στο Κράιλο.