Η πλατεία ήταν γεμάτη. Ο ΤΑΖ επιστρέφει από το 10ο Athens Gay Pride, με μια χαρά που νόμιζε πως την έχει χάσει. Του αθώου.
Έχω γράψει στο παρελθόν αρνητικά για το gay pride. Nαι, οκ, τα γραπτά μένουν όμως οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι αυτή είναι η ομορφιά στο παιχνίδι. Δεν μου ήρθε κάποια επιφοίτηση ούτε βαπτίστηκα born again christian. Mερικές φορές αρκούν οι συγκυρίες από μόνες τους, η βουτιά σου μεσα στη προσωπική σου τρικιμιώδη θάλασσα.
Το 10ο Athens Gay Pride συνέβη χτες. Δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν μπόρεσα να είμαι παρών στην πορεία. Κατέβηκα όμως κατά τις 9 σε μια αγνώριστη από τον πολύχρωμο κόσμο της, πλατεία Κλαυθμώνος.
Το 10o Αthens Gay Pride συνέβη σε μια περίεργη φάση της ζωής μου (λες και έχω περάσει φάση μη περίεργη ποτέ μου αλλά λέμε τώρα). Μετά από μια περίοδο αγριότητας και καθημερινού πουσαρίσματος των ορίων μου, της συμπεριφοράς μου και των αντοχών μου. Μετά από ένα μανιακό και βίαιο κυνηγητό – κρυφτό με τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου.
Και μια φάλτσα αναζήτηση της αγάπης, ακριβώς εκεί που ακυρώνεται. Και ξαφνικά όλα δίπλωσαν σαν μια συμπαντική χαρτοπετσέτα με φρέσκο μελάνι που έγραφε λάθος λέξεις. Η μία άκρη της χαρτοπετσέτας έπεσε πάνω στην άλλη, σαν να μην υπάρχει αρχή και τέλος στον χωροχρόνο που συνεχώς διπλώνει και ξεδιπλώνεται. Και οι λάθος λέξεις οι φρεσκογραμμένες, έγιναν μια υπέροχη μουντζαλιά, σαν αυτές που σου δείχνου οι ψυχολόγοι κι εσύ πρέπει να απαντήσεις τι βλέπεις στο σχήμα το ασχημάτιστο.
Χαρά είδα και την έβαλα βαθιά μέσα μου. Χαρούμενοι άνθρωποι να διασκεδάζουν φιλώντας τα αγόρια τους και τα κορίτσια τους δημόσια. Πιτσιρίκια με μακιγιάζ και χέρι τσαγέρα που παλιά θα τα χλεύαζα αλλά σήμερα συγκινήθηκα από την αθώα εικόνα του εαυτού μου 20 χρόνια πριν. Οι Mikro, μια συγκλονιστική Φουρέιρα να κάνει medley τα πάντα, μέχρι και την Ildila, κουνώντας το σωματάκι της σαν αίλουρος και ουρλιάζοντας "κάντε ότι γουστάρετε".
Η Ελένη Δήμου γκραν νταμ να αποθεώνεται. Φίλοι, παλιοί γκόμενοι και βλαμμένα, εξ' αιτίας μου και εξ' αιτίας τους εχθροί που αγκαλιαστήκαμε. Κάπου στη μέση, σε όλο αυτό, σε μια κατάμεστη πλατεία Κλαυθμώνος κάθομαι με το σακίδιο μου στην πλάτη, μια μπύρα στο χέρι, ένα υγρό βλέμμα χαρμολύπης σαν γνήσια drama queen και για πρώτη φορά φίλε, καμία κακία μέσα μου για κανέναν. Ένα χαμόγελο βλαμμένου στα χείλη μου, κι ένα γλυκό βλέμμα στον ουρανό.
Τύπου "παλιοπούστη Θεέ, δεν ξέρω αν υπάρχεις, αλλά αν υπάρχεις, ευλογημένη τόση χαρά. Ευλογημένη η οικογένεια της φυλής μου. Και μόνο ομορφιά να ζήσουν όλοι τους". Γιατί οι gay το έχουμε αυτό, ακόμα και στις κακίες μας, αλλά περισσότερο στις χαρές μας. Μια, μερικές φορές σχεδόν εγκληματική, αθωότητα. Ίσως γιατί ποτέ δεν μας βάφτισε κανείς και πάντα ψάχνουμε, ορίζουμε, αμφισβητούμε την κολυμπήθρα μας. Ίσως επειδή δεν μας αρέσει όταν βλέπουμε τα μωρά στις βαφτίσεις που τα βουτάνε και σπαράζουν στο κλάμα. Σας ευχαριστώ για αυτό το όμορφο βράδυ. Tιμή μου, αν μέσα από τα δημόσια γραπτά μου, έχω συνεισφέρει κάτι απειροελάχιστο σε όλο αυτό. Μη μου στερείς τη χαρά αν παίζω με ότι εσύ δεν παίζεις.
Μη σου στερώ τη χαρά που μπορείς να μεταδώσεις με την ευκολία μου και την έπαρση της γραφής μου. Πολλοί από τους επικριτές (με σχόλια ευκολάκια) αισθάνονται ότι μια οργάνωση σαν το gay pride, πρέπει να έχει έναν σοφιστικέ χαρακτήρα ενίοτε έντεχνου κλαψομουνιάσματος, έτσι για να δικαιολογηθεί η μιζέρια μας. Πάτε καλά; Για πάρτι μιλάμε και γιορτή. Έχω υπάρξει και γω μιζερούλης. Από αυτούς που κολλάνε εύκολα ταμπέλες στους άλλους. Μου λένε ότι θα τραγουδήσει σε λίγο η Ελένη Φουρέιρα στη σκηνή, και τσουπ, μου βγαίνει το φλασάκι της μιζέριας. “Pop σκυλού φέρανε; Κάτι καλύτερο δεν είχανε;”
Όχι δεν είχανε κι ευτυχώς. Δεν έχω δει ποτέ τη Φουρέιρα live, αλλά η ενέργεια που εκλύει αυτή η γυναίκα δεν είναι ελληνικής πίστας με καμία δύναμη. Ούτε η φωνή της που πέρα από τα δικά της ευκολάκια, τα σουξέ, τραγούδησε με απίστευτο πάθος και ηλεκτρισμένη μεταδοτικότητα από Gloria Gaynor μέχρι Ildila που έγραψα και παραπάνω, Madonna και δεν θυμάμαι τι άλλο.
Δεν έχω ξαναδεί pop τύπισσα πιτσιρίκα, σέξι, αυτοσαρκαζόμενη, και τόσο φλεγόμενη σαν σκηνική παρουσία με μια κάβλα που ενώνει τη φωνή της με το σώμα της σε πυρκαγιά τσαμπουκαλεμένης λολίτας η οποία δεν σταμάτησε στιγμή να φωνάζει “καν' τε ότι γουστάρετε επιτέλους”. Όχι με αυτόν τον σινιέ τρόπο ενός διάσημου που ξέρει ότι η συμετοχή του σε ένα pride ανεβάζει τις μετοχές του ως προχώ, αλλά σαν μια τύπισσα που αν δεν ήταν πάνω στη σκηνή, θα είχε γαμηθεί να χορεύει με τον ίδιο τρόπο κάτω από τη σκηνή σαν θεατής.
Πόσο εύκολες οι ταμπέλες τελικά ε; Και πόσο συντηρητικές ειδικά όταν θεωρείς τον εαυτό σου υπεράνω. Με πλησιάζει ένας πιτσιρικάς. Μου λέει “σε διάβαζα από μικρός στο Nitro. Kαι ακόμα και το Θέμα που δεν το γουστάρω, το έπαιρνε ο πατέρας μου και πήγαινα στη σελίδα σου”. Τον κοιτάζω με ντροπή, πάντα ντρέπομαι για το καλό ή το κακό που μπορεί να έχω κάνει σε κάποιον με τις βλακείς που γράφω.
Για να σπάσω την αμηχανία μου του λέω, “ευχαριστώ για το κοπλιμέντο, μολονότι ακούγεται σαν αυτό που λέει η Βανδή για τη Βίσση: 'Εγώ την Άννα τη θαύμαζα από μικρή'”. Σκάει στα γέλια. Όμορφο χαμόγελο, αθώο σαν αγαπημένου. Του ξαναλέω: “Παιδί μου σταμάτα να διαβάζεις άρθρα μεσόκοπων αδερφών και πήγαινε βρες κάποιον στην πλατεία που έχει τόσο κόσμο να πηδηχτείς”. Μου απαντάει, “καλέ μόλις το έκανα, με κάποιον πέρα σε ένα δρομάκι”. Τον χαϊδεύω με ευγνωμοσύνη.
“Μόλις το έκανα με κάποιον πέρα σε ένα δρομάκι”. Απλό, ευθύ, ελεύθερο, χαρούμενο κι απενεχοποιημένο. Ίσως αυτή η πόλη έχει ακόμα μια ευκαιρεία να επανεφεύρει τον έρωτα και τον πόθο. Να γίνει ξανά φιλόξενη. Η Ελένη Δήμου, με αυτόν τον απίστευτο έλεγχο της μαγικής φωνής της, είπε κάτι πολύ απλό στον χαιρετισμό της όταν ανέβηκε στην σκηνή: “Σας αγαπάω όλους, ακόμα κι αυτούς που περνάνε αδιάφοροι με τα αυτοκίνητά τους από τη Σταδίου αυτή τη στιγμή. Μπορεί να μην ξέρουνε το πως να αγαπάνε, αλλά εμείς τους αγαπάμε”.
Δύο τρία τεράστια μπαλόνια με μπαλίτσες μέσα τους, ανεβοκατέβαιναν από τα χέρια μας που τα πετούσαμε ψηλά, όλο και πιο ψηλά, εκεί που βρίσκεται η ανθρώπινη φύση όταν νοιώθει ελεύθερη κι αγαπημένη. Ένας καλός φίλος μου γνώρισε τη μαμά του που την είχε φέρει στο pride. Μια γλυκιά σεβαστική κυρία, με περηφάνεια για το γιο της. Φόρεσα ένα αυτοκόλλητο στο μπλουζάκι μου από αυτά που μοίραζαν στα stands. Έγραφε πάνω του “Σιγά μη βοβηθώ” κι είχε στο τέλος του έναν αγκυλωτό σταυρό με Χ πάνω του.
Επιστρέφω σπίτι μου. Το βλέπει η μάνα μου, και μου λέει “παιδί μου αν σε δεί κανεις ναζί με αυτό θα σε σπάσει στο ξύλο, μπορεί και να σε σκοτώσει”. Της απαντώ, “Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Αν είναι να πεθάνω επειδή αντιστάθηκα στη βία κι αυτό να έχει νόημα για κάποιους άλλους, τότε έζησα μια ζωή που άξιζε. Με αγκάλιασε, και μου είπε “με πονάει αυτό σαν ιδέα, αλλά έχεις απόλυτο δίκιο”. Κοιμηθήκαμε και οι δύο υπερήφανοι.
*Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στo www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.cοm για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.
Ευχαριστούμε για την παραχώρηση των φωτογραφιών τον Grigoris Morikis.