O TAZ γυρίζει από τις Κάννες, παίρνει το χρόνο του να σκεφτεί τι ακριβώς είδε, κλείνει με την τελευταία του ανταπόκριση – ανασκόπηση κι ευχαριστεί για άλλη μια φορά την Airfasttickets για τη χορηγία στη φετινή του περιπέτεια.
AΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ: ΗΜΕΡΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ
Eπιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος με καθυστέρηση γιατί σε άφησα λίγο απότομα την προηγούμενη εβδομάδα και δεν μου πήγαινε η καρδιά να μην ολοκληρώσουμε τη φετινή μας σχέση. Άσε που έχοντας περάσει μια εβδομάδα από την τελευταία μας συνάντηση Καννολόγιό μου μπορώ να κάνω πλέον μια πιο ψύχραιμη ανασκόπηση αυτού του 67ου φεστιβάλ. Τα βραβεία τα έχεις μάθει πλέον. Εμείς θα μιλήσουμε λίγο για το τι ακριβώς τελικά αυτά τα βραβεία αντιπροσωπεύουν. Θες την αλήθεια; Πραγματικά ελάχιστα πράγματα ειδικά για όσους αγαπούν το σινεμά με πάθος αντιμουσειακό.
Για το μπεργκμανικό αλά τούρκα ψυχόδραμα τρισίμιση ωρών του αναμφισβήτητα σημαντικού Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν «Winter Sleep» που πήρε τελικά το Χρυσό Φοίνικα σου έχω ξαναγράψει. Κουράγιο να έχεις να το δεις αν θες γιατί εμένα μου εξαντλήθηκε. Ναι οι κριτικές στην πλειοψηφία τους ήταν διθυραμβικές. Από ανθρώπους που δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους από το να βλέπουν ταινίες οπότε προφανώς τρισίμισι ώρες υψηλή τέχνη όπως λένε, τους δίνει νόημα ύπαρξης σε τρισίμισι ώρες που κάτω υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν τι να τις κάνουν. Ίσως εγώ πάλι να είμαι ο βλάχος και ο αμόρφωτος.
το «Mommy» του Ξαβιέ Ντολάν που επίσης είχε ιδιαίτερα θετικό μπαζ από τις διεθνείς κριτικές αλλά δεν το είδα, δεν ξέρω, δεν απαντώ.Ο Γκοντάρ γιατί; Έτσι τιμητικά επειδή είναι υπέργηρος και συνεχίζει να πειραματίζεται; Μα αυτό που γύρισε δεν βλέπεται από λογικό άνθρωπο.Το αστείο είναι πως δεν μπορώ να πω ότι δεν άξιζε το βραβείο Καννολόγιο μου. Γιατί μέσα στη φετινή γεροντολαγνική μετριότητα, είχε αν μη τι άλλο μια ξεχωριστή ταυτότητα. Κι ο μόνος άλλος που άξιζε το βραβείο και ήταν βασικός ανταγωνιστής του Τούρκου, ήταν ο Ρώσσος Αντρέι Ζβιάγκιντζεβ με το «Leviathan» που πήρε το βραβείο σεναρίου. Το τρίτο φαβορί (που δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ήταν φαβορί), δηλαδή το ιταλικό και συμπαθέστατο ως εκεί «Le Meraviglie» αυτής με το κουλό όνομα που προφέρεται σαν Άλις Ρόουρβάτσερ πήρε το Μέγα Βραβείο. Ενώ στη Bραβείο της Επιτροπής το εγκεφαλικό σε μοίρασμα. Με τον Ζακ Λικ Γκοντάρ να το παίρνει για το εντελώς πειραματικό και 3D «Adieu a Langage». Με
Όσο για την ερμηνεία, άξιος ο Τιμ Σπαλ στο μέτριο «Μr Turner» του Μάικ Λι αλλά σε ένα ρόλο που είναι σαν να μην υπάρχει εφ' όσον δεν υπάρχει ιστορία. Μόνο ατμόσφαιρα. Ίσως γι αυτό και να το πήρε, επειδή από μόνος του κάνει ότι μπορεί για να δώσει μέσα από τις εκφράσεις του υπόσταση σε ένα ιδιαίτερο καλλιτέχνη και τα καταφέρνει. Η Τζούλιαν Μουρ από την άλλη που βραβεύτηκε για το προβληματικό «Maps to the Stars» του Κρόνεμπεργκ είναι αναμφισβήτητα απολαυστική αλλά πιο πολύ φαίνεται να το διασκεδάζει σε έναν αβανταδόρικο και επιθεωρησιακό ρόλο παρά να ερμηνεύει.Το βραβείο σκηνοθεσίας; Στην άτολμη αληθινή ιστορία ψεύτικου αμερικάνικου ονείρου και εγκλήματος «Foxcatcher» του Μπένετ Μίλερ. Που οκ, έχει χτίσει εξαιρετική ατμόσφαιρα και βγάζει ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, αλλά αφηγείται μια ιστορία χωρίς να μπορεί να ξύσει ελάχιστα κάτω από την επιφάνεια.
Ειλικρινά, κάτι δεν πήγε καλά φέτος στις Κάννες. Και αυτό που μπορεί να μην πάει καλά συνήθως στις Κάννες είναι να μην τους κάτσει το μακιγιάζ. Γιατί το μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου, συχνά πυκνά μασκάρεται για να κρύψει τα γηρατειά του. Όμως φέτος οι επιλογές του στην συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν άτολμες, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο βάρος και χωρίς να μπορούν να δικαιολογήσουν το όνομα του φεστιβάλ. Σαν να μην υπήρχε ίχνος παλμού κάτω από τα palms (τις φοινικιές). Και είναι περίεργο που στο γράφω αυτό Καννολόγιο μου γιατί μπορώ να πω ότι πέρασα πιο συμπαθητικά από κάθε άλλη φορά. Ούτε ταινίες τέρατα είδα ούτε μου συνέβη καμιά εξταβαγκάντσα ακρότητας. Λες να φταίει αυτό; Τι να σου πω.
Πάντως το φινάλε του φεστιβάλ αν μη τι άλλο κουβάλησε αυτή την αύρα του κινηματογράφου των εβηφικών μας ονείρων και μυθολογιών. Με τον Κουέντιν Ταραντίνο, την Ούμα Θέρμαν και τον Τζον Τραβόλτα να παρουσιάζουν το 20 πλέον ετών Pulp Fiction, και τον Κουέντιν ξανά την επόμενη να προλογίζει την αποκατεστημένη κόπια του «Για Μια Χούφτα Δολάρια» του Σέρτζιο Λεόνε. Μιας ταινίας που όπως σωστά είπε ο διευθυντής του φεστιβάλ Τιερί Φρεμό, πενήντα χρόνια πριν, μολονότι σήμερα θεωρείται αριστούργημα, περασε απαρατήρητη από τις Κάννες εφ' όσον ανήκει σε ένα είδος που εκείνη την εποχή για τους σοβαρούς κριτικούς ήταν «ακάθαρτο». Μήπως αυτό μας λέει κάτι και για αυτά που θεωρούμε ή δεν θεωρούμε αριστουργήματα σήμερα κύριε Φρεμό;
Ρωτάω Καννολόγιο μου και σε ασπάζομαι μέχρι του χρόνου, καλά να είμαστε, η Airfasttickets να βάλει το χεράκι της κι αυτή όπως το έβαλε φέτος. Η πιο εξυπηρετική και με φτηνές τιμές online εταιρεία διακοπών και εισιτηρίων με την τεράστια δραστηριότητα που βρίσκεται πλέον παντού. Από τα ταξίδια ενός ημίτρελου, δηλαδή εμένα, στις Κάννες, μέχρι την ελληνική σόουμπιζ αλλά και τις σημαντικές χορηγίες. Όπως αυτή με την προσφορά δωρεάν αεροπορικών εισιτήρια αξίας 30.000 ευρώ στο σύλλογο «Ελπίδα». Δωρεά για την οποία ο ιδρυτής της εταιρείας Νικόλας Κοκλώνης τιμήθηκε από την πρόεδο του συλλόγου, Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στo www.twitter.com/klarinabourana. Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.