Δεν παραιτείται ο Φώτης Κουβέλης από την ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς, παρά το γεγονός ότι πολλά κορυφαία και ιστορικά στελέχη του κόμματος ζήτησαν την αποχώρησή του, μετά την κατάρρευση του κόμματος στις ευρωεκλογές. Τα σχέδια του κ. Κουβέλη είναι διαφορετικά.
«Δεν παραιτούμαι, θα οδηγήσω το κόμμα σε συνέδριο και εκεί θα κριθούν όλα» εκμυστηρεύεται ο Φώτης Κουβέλης στους συνομιλητές του, εκφράζοντας παράλληλα και τον προβληματισμό του για τον καταποντισμό της ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές.
Ωστόσο, στελέχη της ΔΗΜΑΡ, μεταξύ των οποίων ο Βασίλης Οικονόμου, ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο Σπύρος Λυκούδης και ο Ανδρέας Παπαδόπουλος θέτουν ήδη θέμα ηγεσίας στο κόμμα. Αλλος με κομψό, άλλος με ωμό τρόπο ζητούν από τον κ. Κουβέλη να διευκολύνει τις διαδικασίες και να παραιτηθεί.
Στόχος του Φώτη Κουβέλη είναι να κερδίσει χρόνο και να ορισθεί η ημερομηνία του Συνεδρίου σε μία από τις προσεχείς συνεδριάσεις της Εκτελεστικής Γραμματείας. Στο εν λόγω Συνέδριο θα προβλέπεται η εκλογή νέου προέδρου αλλά όλα δείχνουν ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν σκοπεύει να παραιτηθεί ως τότε.
Στο ερώτημα που του τίθεται αν θα είναι και πάλι υποψήφιος για την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ο Φώτης Κουβέλης δεν δίνει ξεκάθαρη απάντηση, αφού προφανώς σχεδιάζει ως τότε να κάνει τους υπολογισμούς του για τις εσωκομματικές ισορροπίες. «Θα το σκεφτώ...» απαντά με διπλωματικό τρόπο ο ίδιος.
Ας σημειωθεί ότι γύρω από τον Φώτη Κουβέλη βρίσκεται μια «σκληρή» ομάδα, αποτελούμενη από τους Μαρία Ρεπούση, Παναγιώτη Παναγιώτου και Χρήστο Μαχαίρα, η οποία επιθυμεί την παραμονή του στην ηγεσία και έχει κηρύξει ανένδοτο εναντίον της αντίπαλης ομάδας η οποία στοχεύει σε «ανοίγματα» στην κεντροαριστερά και πιθανή συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Πέντε βουλευτές υπογράφουν «κείμενο ενότητας»:
To «κείμενο ενότητας» υπογράφουν οι βουλευτές Αναγνωστάκης Δημήτρης, Κυρίτσης Γεώργιος, Πανούσης Γιάννης, Φούντα Νίκη και Ψύρρας Θωμάς. Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:
«Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και 5 χρόνια στη δίνη οικονομικής κρίσης και κοινωνικής αποδιοργάνωσης. Το πολιτικό σύστημα μοιάζει αδύναμο, αμήχανο ή και ενοχικό στη διαχείριση της κρίσης.
Η άρνηση ή η αμφισβήτηση των ίδιων των αξιών και θεσμών της Δημοκρατίας από τους πολίτες, καθώς και η διεύρυνση των ανισοτήτων και των αδικιών, διαρρηγνύει κάθε αίσθηση του συν-ανήκειν, καταλήγει στην ανάδειξη δυνάμεων βαρβαρότητας και μισαλλοδοξίας που απειλούν τον καθένα.
Πρέπει το ταχύτερο δυνατόν οι θεμελιώδεις δομές και λειτουργίες του πολιτεύματος να ανασυνταχθούν, να εξυγιανθούν και ν’ απαλλαγούν από τις παθογένειες του παρελθόντος (πελατειακό κράτος, νεποτισμός, διαφθορά, διαπλοκή, αναξιοκρατία).
Η μετά την κρίση Ελλάδα δεν πρέπει να βρει και πάλι διχασμένη την κοινωνία και ανήμπορο τον λαό. Τα εθνικά παθήματα πρέπει να μας γίνουν επιτέλους πολιτικά μαθήματα.
Από την άλλη η διασπορά και ο κατακερματισμός των κεντροαριστερών, σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων όχι μόνο διευκολύνει τη συντηρητική διακυβέρνηση της χώρας αλλά το χειρότερο δημιουργεί σύγχυση στον πολίτη ως προς τις ιδεολογικές και πολιτικές διαχωριστικές γραμμές.
Οι μέχρι σήμερα επιλογές των ηγεσιών των κομμάτων του χώρου δυσχεραίνουν ή και ακυρώνουν τη στρατηγική μιας κεντροαριστερής, σοσιαλιστικής, δημοκρατικής συμμαχίας για το νέο μοντέλο διακυβέρνησης.
Η ΔΗΜΑΡ επιχείρησε με πολιτική ευπρέπεια και ήθος να κινητοποιήσει αυτές τις δυνάμεις της αλλαγής αλλά αυτό δεν κατέστη μέχρι σήμερα δυνατό. Παρά τις όποιες λαθεμένες εκτιμήσεις ή κινήσεις της, η ΔΗΜΑΡ θεωρούμε ότι παραμένει ένας κρίσιμος παράγοντας επαναφοράς του κέντρου βάρους στην ανανέωση της πολιτικής, των πολιτικών, του πολιτικού λόγου και διαλόγου και γενικότερα των πολιτικών κομμάτων.
Το παλιό και το νέο συγκρούονται μέσα σε κάθε κόμμα αλλά και στην ελληνική κοινωνία συνολικά. Αυτή η σύγκρουση πρέπει να βγάλει νικητή το νέο και τους νέους.
Θεωρούμε αναγκαία και θα συμμετάσχουμε και με δικές μας πρωτοβουλίες σε κάθε προσπάθεια διαλόγου για μια από κοινού αναζήτηση νέων μέσων και στόχων και για να βγάλουμε τη χώρα από την αστάθεια ή την στρεβλή ανάπτυξη.
Πρέπει να παρέμβουμε προτού η κρίση του πολιτικού συστήματος μετατραπεί σε κρίση της Δημοκρατίας.
Είμαστε εδώ, παρόντες και αποφασισμένοι, για το μεγάλο εγχείρημα της υπέρβασης των δευτερογενών διαφορών, της απαλλαγής από τα ιδεολογήματα και τους εκφραστές του χθες και εντέλει τη δικαίωση των ονείρων τόσων και τόσων γενεών».