Ξεκίνησε την (πραγματική) καριέρα του στο L.A. στο ρόλο ενός βρικόλακα, ετοιμάζει ταινία στο Χόλιγουντ και εξελίσσεται σε διεθνή σταρ. Ο Τεό Αλεξάντερ είναι ένας ταλαντούχος νεαρός Έλληνας με όνειρα, που βγάζει την Ελλάδα ασπροπρόσωπη στο εξωτερικό. Ο Θοδωρής ήταν μια προσωπική έκπληξη. Παρόλο που ρόλος του στο True Blood του χάρισε μια τρελή επιτυχία -και η φωτογράφηση έγινε αναγκαστικά στο στούντιο, επειδή δεν τον άφηναν σε ησυχία οι θαυμαστές του- ο ίδιος είναι απρόσμενα προσγειωμένος, με συναίσθηση των δυσκολιών που έχει ακόμα ν’ αντιμετωπίσει και -κάτι που δεν πετυχαίνεις συχνά σε νεαρό ηθοποιό- καλλιεργημένος. Με αυτά τα εφόδια και μπόλικη επιμονή και δουλειά κατάφερε να ξεχωρίσει σε ένα χώρο που δεν προσφέρει πολλές ευκαιρίες σε Έλληνες. Η κουβέντα μας έγινε σε ένα παραλιακό κλαμπ της Γλυφάδας, μεσημέρι, λίγο πριν επιστρέψει στο L.A…
ΦΩΤΟ: FREDDIE F.
Γιατί έγινες ηθοποιός;
Γύρω στα 5, όταν ήμουν στην κατασκήνωση, με έβαλαν να παίξω οι μεγαλύτεροι έναν σερβιτόρο σε κάποιο σκετς. Την ώρα που βγήκα με τα μακαρόνια (ήμουν και χοντρό παιδάκι), ένιωσα μια απόλυτη ευτυχία, ήμουν ο πιο χαρούμενος σερβιτόρος στον κόσμο. Ένιωσα ότι μόνο αυτό θέλω να κάνω, τίποτα άλλο στη ζωή μου.
Άρα να μην σε ρωτήσω τι ήθελες να γίνεις μικρός;
Έχω συνέντευξη –μικρό παιδάκι- με τον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη -θυμάσαι που είχε το «Πρωινό Κοκτέιλ» στο Mega;- που μας ρώταγε «τι θες να γίνεις;» και όλοι έλεγαν «γιατρός, δικηγόρος…». Εγώ του είπα «θέλω να γίνω σκηνοθέτης». Μου λέει «σαν ποιόν;». –«Σαν τον Spielberg», του απάντησα. Μου λέει «γιατί δεν γίνεσαι σαν τον κύριο Κακογιάννη;». «Δεν θέλω», του είχα πει, «θέλω να γίνω σαν τον Spielberg». Αλλά πάντα ήθελα με ταινίες να ασχοληθώ.
Η οικογένειά σου τι έλεγε;
Η οικογένειά μου πίστευε ότι θα ήταν κάτι που θα μου πέρναγε. «Εντάξει, περαστικό είναι, δεν μπορεί το παιδί να είναι τόσο τρελό». Η ελληνική οικογένεια δεν δέχεται να είναι ο γιός τους ηθοποιός ή καλλιτέχνης, δεν είναι πρέπον. Αλλά τώρα είναι πολύ περήφανοι. Η δουλειά των γονιών είναι να ανησυχούν για τα παιδιά τους, κι εντάξει, είναι και λογικό. Μόνο να μην το παρακάνουν. Πρέπει να αφήνουν τα παιδιά να ακολουθούν τα όνειρά τους. Αλλά με στήριξαν. Εμπράκτως. Είναι ευλογία η οικογένεια από τη μία και από την άλλη είναι κατάρα.
Στην Ελλάδα ειδικά, που υπάρχουν και 35άρηδες που μένουν ακόμα με τους γονείς τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί ένας ηθοποιός να μένει με την οικογένειά του. Δηλαδή, αν εγώ έκανα τις ασκήσεις που κάνω στο L.A., η μάνα μου θα είχε πάει στο τρελοκομείο χρόνια πριν. Πρέπει να απογαλακτιστείς, να φτιάξεις τον δικό σου χαρακτήρα, να ψαχτείς, να κάνεις λάθη μόνος σου. Για αυτό λέω, αν έχεις την ευκαιρία, να φύγεις στο εξωτερικό για μερικά χρόνια. Και μετά γυρνάς. Πρέπει να γίνει μια Οδύσσεια. Δεν γίνεται με τη μαμά σου Οδύσσεια, στο καράβι. Μην ανοίξουμε το κεφάλαιο Ελληνίδα μάνα γιατί δεν θα τελειώσουμε, δεν θα πούμε τίποτα σήμερα. Η οικογένειά σου ζει μέσα σου, αλλά πρέπει να κάνεις την επανάστασή σου, δεν γίνεται. Είχαμε ένα ωραίο ρητό αλλά το έχουμε ξεχάσει «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Θέλει τόλμη. Ο Νίτσε λέει ένα ωραίο, ότι για να πετύχεις πρέπει να απογοητεύσεις όλους τους ανθρώπους που σ αγαπάνε. Ή αυτό που λέει ο Καζαντζάκης στο Greco: τέντωσέ με θεέ μου και ας σπάσω. Τέντωσε με να σπάσω.
Στην Αμερική πως σκέφτηκες να πας; Είχες κάποιον γνωστό εκεί;
Όχι, δεν ήξερα κανέναν στη Νέα Υόρκη. Είχα σπουδάσει στη Βοστώνη, -σπούδασα business- και μετά γύρισα και ήμουνα χάλια ψυχολογικά, γιατί δεν ακολουθούσα αυτό που ήθελα. Σηκώθηκα ένα πρωί, είχα αργήσει στη δουλειά, κοιτούσα το ταβάνι και λέω «αν είχα πρόβα τώρα, θα αργούσα ποτέ;». Σηκώθηκα πήγα στον πατέρα μου και του ανακοίνωσα «παραιτούμαι, θέλω να γίνω ηθοποιός». Και έφυγα, άρχισα να κάνω μαθήματα για να μπω σε μια σχολή στην Αθήνα. Μπήκα, είδα ότι δεν μου άρεσε ο τρόπος που δίδασκαν το θέατρο και την υποκριτική και σταμάτησα. Πήγα στη Νέα Υόρκη και έδωσα audition σε δύο σχολές, με πήρανε και έμεινα. Μόνος μου, δεν ήξερα κανέναν. Ήμουν 27 χρονών.
Τα πράγματα στη Αμερική πως ήταν; Ήταν δύσκολο να ξεκινήσεις;
Τα πράγματα εκεί είναι πάρα πολύ δύσκολα. Στο LA υπάρχουν 1 εκατομμύριο ηθοποιοί που ανακυκλώνονται. Εμένα με έχει βοηθήσει μέχρι τώρα η τύχη νομίζω, το πεπρωμένο. Είναι πολλές οι συμπτώσεις. Πιστεύω στη τύχη και είμαι τυχερός, αλλά έχω μια φιλοσοφία ότι πρέπει να υπάρχει σκληρή δουλειά για να έρθει η τύχη και να βοηθήσει. Είναι αυτό που λέει ένας συγγραφέας ότι αν ακολουθήσεις την ευτυχία σου εκεί που βρίσκουν οι άλλοι τοίχους εσύ θα βρίσκεις πόρτες. Δηλαδή, είμαστε εδώ όλοι στη γη για έναν συγκεκριμένο λόγο. Άμα βρούμε για ποιόν λόγο είμαστε εδώ, το σύμπαν μετά σε βοηθάει.
Πιστεύεις δηλαδή ότι έχεις κάποιο συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης;
Όλοι μας έχουμε. Χωρίς να λύνει αυτό κανένα υπαρξιακό πρόβλημα.
Άλλοι, όμως, κάνουν φόνους.
Ναι, και αυτό είναι μες στην ύπαρξη. Ο θεός είναι ανήλεος, δεν είναι μόνο καλό και κακό. Είναι πέραν του καλού και του κακού. Υπήρχε θεότητα στους αρχαίους που ήταν καλό και κακό μαζί, ο Άβραξας. Διάβαζα ένα βιβλίο που έλεγε κρίμα που ο θεός δεν είναι καλλιτέχνης, γιατί σταμάτησε στην 7η μέρα και δεν συνέχισε να φτιάχνει.
Για κάποιον Έλληνα, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στην Αμερική;
Για κάποιον ηθοποιό ναι, γιατί δεν έχουμε σχολή. Δεν είναι όπως τους Αυστραλούς π.χ. Όμως, από εδώ ξεκίνησε το θέατρο, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Πρέπει να το κρατάμε αυτό μέσα μας. Και η τύχη παίζει ρόλο, αλλά έχει σημασία να ξέρεις και το σύστημα. Είναι άλλοι κώδικες. Μάθε πρώτα, μη βιάζεσαι, φτιάξε τα αγγλικά σου και μετά πήγαινε να κάνεις τη τύχη σου στο LA. Δεν μπορείς να έρθεις τυχάρπαστος στο LA, να προσγειωθείς και να πεις εγώ είμαι ο γαμάουα και θα σας φάω τα κεφάλια, δεν γίνεται αυτό. Θέλει ταπεινότητα το Hollywood. Ειδικά στο Hollywood που είναι τεράστιο και δεν τους ενδιαφέρει η Ελλάδα. Με την έννοια ότι δεν είναι το τεράστιο ισπανόφωνο κοινό, όπου πουλάνε εισιτήρια. Είναι business. Είναι show business, δεν είναι show art. Επίσης, πρέπει να μην ξεχνάμε, γιατί το ξεχνάνε πολλοί, ότι όταν πηγαίνουνε σε μια audition στη Αμερική και είναι Έλληνες δεν λέει κανείς ο Γιώργος, ο Τάκης, ο Χρήστος, λέει the greek actor και άμα είσαι χάλια βγαίνει κακό για όλους τους Έλληνες ηθοποιούς. Όποιος πηγαίνει πρέπει να πηγαίνει με μεγάλη συναίσθηση της ευθύνης,, γιατί από μόνος σου χρίστηκες εθνική Ελλάδος. Έρχονται και με τουπέ επειδή είναι σταρ στην Ελλάδα και νομίζουν ότι τους υπολογίζουν. Ξυνόταν ο παραγωγός και έλεγε «star in Greece? Where is Greece? What is Greece?».
Ο ρόλος στον Ελ Γκρέκο πώς προέκυψε;
Μου έφερε ο θεός τον κύριο Σμαραγδή στο αεροπλάνο για Βαρκελώνη, τυχαία. Μπροστά μου καθότανε. Είχαν δοθεί οι ρόλοι, αλλά έκανα audition και μου έδωσαν τον ρόλο. Ήταν να πάω στο LA τότε, και με καθυστέρησε 1 χρόνο. Στο L.A. πήγα μόνος, σαν cowboy. Βρήκα ένα σπίτι, βρήκα έναν δάσκαλο και άρχισα αμέσως να κάνω μαθήματα. Έχω πάντα την αίσθηση ότι βρίσκεις την άκρη μέσα από τα μαθήματα. Κι άρχισα να στέλνω φωτογραφίες σε managers και agents. Ένας manager είχε δει κάτι φωτογραφίες μου και μου λέει «έλα». Πρώτη audition στο Moonlight, για έναν βρικόλακα, και δεν τον πήρα τον ρόλο. Είπαν πολύ καλός αλλά μοιάζει πολύ με βρικόλακα. Και η δεύτερη audition ήταν από το Chuck, που τελικά με επέλεξαν. Ήμουν πολύ τυχερός δηλαδή, μέσα σε 2 audition είχα δουλειά. Μπήκα στο Chuck και από εκεί και πέρα άρχισε να κυλάει το πράγμα. Βέβαια με πολλές δυσκολίες. Με πολύ αγώνα και πολλή αγωνία. Παίζουμε και στο 5% των ρόλων λόγω προφοράς. Και ethnic looking, είναι και αυτό. Δεν είμαστε ξανθοί με μπλε μάτια. Και μετά από εκεί και πέρα ήρθαν και τα άλλα. Ήρθε το CSI(New York), μετά το Pushing Daisies που πέρασα πολύ καλά και τώρα τον Σεπτέμβριο έκλεισα μια ταινία που τώρα ολοκληρώθηκε, το Loosing Control.
Το μεγαλύτερο όφελος σου από την ασχολία σου με την τέχνη ποιο είναι;
Ότι με έκανε να ψάξω τον εαυτό μου. Ότι με έβαλε σε ένα ταξίδι αυτοψυχανάλυσης. Κάνω ψυχανάλυση χρόνια. Και δεν θα το έκανα αυτό, άμα έμενα εδώ να γίνω επιχειρηματίας. Σου δίνει τη γενναιότητα να κοιτάξεις το σκοτάδι, να μπεις στο σκοτάδι. Γιατί αν δεν μπεις στο υποσυνείδητό σου, δεν μπορείς να γίνεις ηθοποιός. Αν δεν ψηλαφήσεις τι κρύβεις μέσα σου. Να έχεις κάποια ιδέα. Δεν μπορείς να είσαι τελείως ανήξερος του τι συμβαίνει στον εαυτό σου και μετά να πας να δημιουργήσεις έναν ρόλο. Αυτό με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία πάρα πολύ και με έβαλε σε ένα ταξίδι πιο εσωτερικό.
Λεφτά βγάζεις;
Τώρα βγάζω λεφτά.
Για την Ελλάδα τι εντύπωση έχουν έξω;
Πολύ αρνητική τώρα. Η Ελλάδα δυστυχώς πλέον δεν έχει πολιτισμό. Δεν εξάγει τίποτα. Και αν δεν εξάγεις ταινίες, τι θα εξάγεις. Το θέατρο δεν μπορείς να το εξάγεις. Κανονικά θα έπρεπε να έρχονται εδώ και να βλέπουν αρχαίες παραστάσεις. Άν είχαμε συγκλονιστικές παραστάσεις, οι ξένοι θα έρχονταν, διψάνε. Γι’ αυτούς είμαστε κάτι τσολιαδάκια, κάτι ξεχασμένα ανθρωπάκια. Μουζάκα, Ζόρμπα... Από ταινία πάλι. Γιατί η ταινία ταξιδεύει. Οι αμερικάνοι είναι μαλάκες που έχουν μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες, πώς έχουν κατακτήσει τον κόσμο; Όχι μόνο με τα παρασκηνιακά και τα πολιτικοοικονομικά. Η πιο μεγάλη κατάκτηση είναι η πολιτισμική, μέσα από τις ταινίες. Malboro, mc donalds, fast food, βία.
Αγαπημένος σου συγγραφέας ποιος είναι;
Είναι ο Καζαντζάκης. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν πήρε ποτέ ο Oliver Stone το βιβλίο του τον Μεγαλέξανδρο να το διαβάσει και να κάνει την ίδια ιστορία. Είναι από τα πρώτα βιβλία που διάβασα. Αν το διάβαζε το σενάριο είναι εκεί, γιατί έγραφε κινηματογραφικά ο Καζαντζάκης.
Η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Σε κάνει πιο άνθρωπο, καλύτερο δεν ξέρω αν σε κάνει. Γιατί πρώτα σε κάνει να αγαπάς τους ανθρώπους. Αν παίξω τον ρόλο ενός δολοφόνου μπορεί να καταλάβω, χωρίς να δικαιολογήσω την πράξη του, να τον δω πιο ανθρώπινα. Έρχεσαι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση. Και όταν διαβάζεις βιβλία. Αλλά ειδικά όταν προσπαθείς να το βιώσεις.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα σου;
Τώρα έχω κλείσει μια ταινία, μόλις την έκλεισα, ένα θρίλερ που μάλλον θα είναι και η Rosario Dawson και πάω πίσω να κάνω τις audition μου. Επίσης, θα προσπαθήσω να βρω ένα θεατρικό να κάνω, γιατί μου έχει λείψει πάρα πολύ το θέατρο. Όταν ένας ηθοποιός τελειώνει μια δουλειά είναι ορφανός, είναι σαν να ψάχνεις οικογένεια. Τώρα βέβαια με το True Blood είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Δηλαδή ανοίγουν οι πόρτες για να σε δουν.
Στην Ελλάδα έχεις καμία πρόταση να κάνεις κάτι;
Όχι, γιατί όσες φορές με έχουνε πάρει λέω είμαι στη Αμερική, δουλεύω. Και επίσης δεν θα γυρνούσα στην Ελλάδα εκτός και αν ήταν κάποια μεγάλη ταινία. Σε αξία πάντα.