ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΝΟΛΟΓΙΟ: ΗΜΕΡΑ ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ. Ο ΤΑΖ κοιμάται με το άγγιγμα της Κάιλι και ξυπνάει με το χαμό ενός φίλου. Κάπου ανάμεσα προσπαθεί άγαρμπα να καταλάβει τι ακριβώς νομίζει ότι ζει.
Ξέρεις Καννολόγιο μου,είναι περίεργα τα πράγματα σήμερα, ειλικρινά και συγγνώμη. Υποτίθεται πως είναι η μέρα που θα σου γράψω για τις ταινίες που δεν σε έχω ενημερώσει και τα κοσμικά που σου έχω στερήσει και άλλους τέτοιους φραμπαλάδες. Νομίζω ότι θα βρω τα κουράγια να το κάνω παρακάτω αλλά η αρχή είναι αλλιώς. Όπως το ξύπνημα μου, με τη βροχή να σπάει τέντες στις Κάννες και από το κρεββάτι μου να ακούω τον Σαμουράι να λέει στον Χενεράλ ότι από σήμερα, σε αυτό που τέλος πάντων λέμε ζωή, δεν είναι μαζί μας ο Νίκος Ράλλης.
Άγριο πράγμα να ξυπνάς και να ακούς ότι ένας συνομήλικος σου, καλό παιδί με ταλέντο στη ζωή και το γράψιμο, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Σε κάνει να σκέφτεσαι πραγματικά τι νόημα έχουν όλα αυτά, οι μικρότητες, οι αγωνίες, το τρελό παρανάλωμα των media. Mε το Νίκο Ράλλη δεν ήμασταν φίλοι. Δύο συμπαθείς γνωστοί ήμασταν με πολλά κοινά σημεία αναφοράς. Δε χρειάζεται να είσαι φίλος με κάποιον για να σε σοκάρει η απώλειά του. Αυτά τα γαμημένα κοινά σημεία αναφοράς είναι που πονάνε. Ειδικά όταν φεύγει κάποιος από τη δική σου τη γενιά, σαν να αρχίζουν να ξεθωριάζουν τα όνειρά σου περίπου γι αυτά που σχεδιάζεις να κάνεις. Σαν απόδειξη ότι με έναν πολύ απλό και αμείλικτο τρόπο μπορεί να μην καταφέρεις να τα κάνεις.
Γιατί πονέσαμε να τα αποκτήσουμε όλα αυτά, από την εποχή που πιστεύαμε ότι θα ζούμε για πάντα. Μέχρι τη στιγμή που η ζωή, το πιο σκληρό πράγμα από όλα, αποφασίζει να σου τελειώσει τη χαρά. Ελπίζω να μην πόνεσες πριν φύγεις εξ αγχιστείας φίλε μου, και να μην ένιωσες φόβο. Για ότι καλό μπορεί να κάναμε ο ένας στον άλλο κι ότι κακό κατά λάθος, θα σε θυμάμαι πάντα με ευγένεια και ομορφιά. Σαν μια πολαρόιντ που δεν σου τράβηξα ποτέ και θα χαμογελούσες. Μακάρι αυτό να αρκεί αν και δεν είμαι καθ' όλου σίγουρος πια. Φιλιά Νικόλα και συγγνώμη που δε σε γνώρισα όσο έπρεπε κι όσο είχα την ευκαιρία να το κάνω.
Κάπως έτσι ή κάπως αλλιώς. Συγχώρεσέ με κι εσύ Καννολόγιο μου αλλά σήμερα για χαριτωμενιές δεν έχω και πολύ όρεξη. Και αν τη βρω στην πορεία του κειμένου, όπως κάνω και στη ζωή μου όταν τα πράγματα γίνονται περίεργα, θα είναι επειδή πρέπει να βρω τρόπο να ξορκίσω θυμούς και λύπες γράφοντας παπαριές για ταινίες από την Ακτή του Ελεφαντοστού και σταρ που συνάντησα και με βλέπουν σαν το παραπληγικό ζητιανάκι αλλά προκειμένου να σου πουλήσω γκλαμουριά, πρέπει να σου γράψω ότι με λάτρεψαν. Ναι, πέφτει πολύ ψυχοθεραπεία μέσα μου φέτος στις Κάννες και ας είναι καλά γι αυτό οι υπέροχοι φίλοι μου που συγκατοικώ. Ο Χενεράλ που χτες όταν έγραφα υπό την επήρεια βότκας ένα άρθρο μου έκοψε μια ολόκληρη παράγραφο που έβριζα λέγοντας μου "τόσο ωραίο κείμενο και πας να το γαμήσεις με μικρότητες;" Ο Σαμουράι, η ήρεμη δύναμη. Και φυσικά ο Ούγκις, που όταν κάτι πάει στραβά, δε στο λέει, απλά γρυλίζει σαν γατούλης και σε αφήνει να το καταλάβεις μόνος σου.
Γύρω στη 1 το μεσημέρι σήμερα τηλεφωνώ κλαίγοντας στον Σοφοκλή, δηλαδή τη μάνα μου τη Σοφία. Για να της ανακοινώσω ότι μου έπιασε το χέρι η Κάιλι Μινόγκ, μου έστειλε φιλάκι κι εγώ δεν πρόκειται να πλύνω τα χέρια μου για τα επόμενα δέκα χρόνια. Ο Σοφοκλής μου απαντάει "αγόρι μου, δεν με πειράζει που είσαι αδελφή, με πειράζει που είσαι χαζή αδελφή". Όλα αυτά συνέβησαν στο πάρτι στην παραλία απέναντι από το Carlton με την Algida να γιορτάζει τα 25 χρόνια του παγωτού Magnum (στην Ελλάδα το λέμε Magic). Tην Κάιλι να δίνει μια μίνι συναυλία 30 λεπτών και να μην πιστεύεις πόσο όμορφη είναι στα 46 της, σίγουρα κάνει τα μποτέ της αλλά της σκάνε τελείως φυσικά. Εγώ μπροστά της γριά κανονική. Και μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια γυναίκα που έχει περάσει καρκίνο. Και είναι μέσα στο γέλιο, την κίνηση, το κέφι.
Κάποια στιγμή, αρχίζει και χαιρετάει όσους είμαστε μπροστά στη σκηνή και μου πιάνει το χέρι. Λίγο πιο μετά, θέλει να τραγουδήσει το "Locomotion" αλλά προειδοποιεί: "Υπάρχει εδώ μέσα κάποιος κάτω από 25 ετών; Γιατί μπορεί να μην ξέρει το τραγούδι". Φυσικά κι απαντώ "εγώ". Φυσικά και μου απαντάει από τη σκηνή "Με καμία δύναμη". Ενθουσιασμένη από το τέμπο του κόσμου που την αποθέωνε κι επειδή πρέπει να διαφημίσει και το προϊόν ξαναλέει "Μάλλον έχετε φάει πολλά παγωτά σήμερα και σας έχει ανεβάσει η ζάχαρη". Πετάγομαι πάλι σαν την πορδή και της λέω "όχι, εγώ μόνο βότκα". Με κοιτάζει, βάζει τα δάχτυλα στα χείλη της και μου κάνει "σσσ εσύ". Στο ορκίζομαι Καννολόγιο μου, από αύριο αντικαθιστώ τη βότκα με παγωτά της Algida, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, μου το είπε η Κάιλι.
Και η Δέσποινα Καμπούρη μου το είπε. Γιατί στο πάρτι είχαν αντιπροσώπους – μοντέλα από διάφορες χώρες του κόσμου που έβγαιναν στη σκηνή ντυμένες με ένα φόρεμα εμπνευσμένο από την Algida και κρατούσαν στο χέρι κι ένα παγωτό Magnum δηλαδή Magic για την Ελλάδα "ντυμένο" με τα χρώματα της σημαίας της χώρας. Το ελληνικό το είχε σχεδιάσει ο υπερταλαντούχος Δημήτρης Πέτρου. Σε ούλτρα σικ φόρεμα του οποίου ήταν ντυμένη και η Βάλια.
Η πανέμορφη ελληνίδα hostess του event από τη διαφημιστική που αντιπροσωπεύει την Algida στην Ελλάδα και μου προέκυψε σύντροφος ενός παλιού αλλά πολυαγαπημένου μου φίλου. Βγαίνει η Καμπούρη on stage με την οποία δουλεύαμε πολλά χρόνια μαζί στο Θέμα και με το που τη βλέπω αρχίζω και φωνάζω στιλ Γιουροβίζιον, "Δέσποινα σε αγαπάμε". Με βλέπει κάτω τον κουζουλό και σταυροκοπιέται τύπου "Δεν σε πιστέυω. Εσύ;" Για να κάνω και το κίτρινο ρεπορτάζ μου πρέπει να σου πω ότι η Δέσποινα είναι ξανά μαζί με αυτόν το υπέροχο κύριο παύλα καράτεκνο που έχουν κι ένα παιδί. Ο οποίος τυπάς είναι παγωτό από μόνος του σε μελαχρινή καβλέ απολύτως απόχρωση κι ελπίζω να μείνουν μαζί και να αβγατίσουν ότι θέλουν να αβγατίσουν. Εμένα στο πάρτι με πήγε ο καλύτερος φίλος μου, ο Φίντο Ντίντο που είναι καλύτερος φίλος μου γιατί είμαι πάντα ερωτευμένος μαζί του, το ξέρει, αλλά είναι straight, με αγαπάει πολύ αλλά αφού είναι straight δεν πρόκειται να το κάνουμε ποτέ οπότε και δε θα χωρίσουμε ποτέ.
Λίγο αργότερα κι αφού είχαμε ξεμείνει από τσιγάρα, βγήκαμε με την υπέροχα ανανεωμένη εκδοχή της Μίνας Μπιρακου από το Joy να πάμε να πάρουμε τσιγάρα. Η Μίνα βαριόταν λίγο να περπατήσει και πρότεινε να πάμε να τα αγοράσουμε από τη ρεσεψιόν του Carlton. Ναι τέλεια. Το πακετάκι στη Γαλλία κοστίζει εφτά ευρώ. Στο Carlton το πληρώσαμε 12. Που σημαίνει ότι σήμερα λέω να μη φάω για να μου βγούνε τα λεφτά μέχρι να φύγω.
Ως εδώ αυτά Καννολόγιο μου μη σε κουράζω και πάλι. Για ταινίες και τα λοιπά πάρτι θα σου γράψω αύριο αλλά μπορώ να σου κάνω μια σύντομη περιγραφή. Στο διαγωνιστικό συνεχίζουν να προπορεύονται για να πάρουν το Φοίνικα το "Mr Turner" και το "Winter Sleep". Ενώ περιμένει στη γωνία όμως ο Ρώσος Αντρέι Ζβιάκγκιντζεφ με το "Leviathan". Και κάποιοι λένε ότι μπορεί λόγω Τζέιν Κάμπιον προεδρέσας της επιτροπής, να το πάρει το ιταλικό "The Wonders" της Αλίς Ροχβάρτσερ (ή κάπως έτσι τη λένε). Οι Νταρντέν με το "Two Days, One Night" τα πήγαν επίσης πολύ καλά από κριτικές αλλά για μένα ήταν κεφάλαιο "αφελής ρεαλισμός" και δεν μου άρεσαν παρά την όπως πάντα συγκλονιστική Μαριόν Κοτιγιάρ. Που στο κόκκινο χαλί όμως με αυτό το φόρεμα "κάνω κουρτίνα σε πιέτες, το γόνατο μου θέλει εξαερισμό και φοράω μποτίνι για να έχω σταθερά βήματα", το 'καψε λίγο φέτος. To μεγάλο πάρτι της AmFar για το Aids που μαζεύει τους πάντες στο Hotel Du Cap στην Αντίμπ έγινε χτες και να είμαι καλά αύριο να στα πω. Όπως και της Chopard. O οσκαρικός Xαζαναβίσιους ("The Artist") με το "The Search" από ότι μου είπαν, έκανε μια μετρίου βεληνεκούς συμπαθητικοπατατιά.
Η Ναόμι Καβάσε με το "Still the Water" κοίμησε κι αυτόν που πάσχει από χρόνια αϋπνία. Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ στα 84 του έκανε φιλοσοφικό δοκίμιο – τρικυμία στο κρανίο σε 3D με το "Goodbye Language". Το οποίο θα το ζηλέψει κι ο Μπρουκχάιμερ. Τόσο 3D δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου να σου πετάγεται από την οθόνη, απλά αντί να σου πεταχτεί η έκρηξη αφού για Γκοντάρ μιλάμε, σου πετάγεται η μουσούδα του σκύλου του και μια γυμνή που μιλάει με τον εραστή της την ώρα που εκείνος χέζει στην τουαλέτα κι ακούμε τους ήχους. Κι ο Ράιαν Γκόσλινγκ στο Un Certain Regard με το "Lost River" και πρωταγωνίστρια την εκρηκτική Κριστίνα Χέντρικς του Mad Men, μπορεί να έφαγε κράξιμο από τις ξινές αλλά αποδεικνύεται με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ένας εντελώς άξιος, μινιόν προς το παρόν Ντέιβιντ Λιντς. Για τη Σοφία Λόρεν που έκανε masterclass με το αδιαχώρητο μέσα στην αίθουσα, μια στενοχώρια την έχω και και θα στην πω. Το πλαστικοποίησε κι αυτή το μουτσούνι της σε διαδικασία υπερπέραν. Κι ενώ νοιώθεις την ομορφιά της δεν την βλέπεις όμως. Βλέπεις τον Φου Μαντσού σε υπέργηρη ιταλίδα. Κομψότατη μεν, αλλά δεν.
Αυτά προς το παρόν Καννολόγιο μου. Ναι, τελικά όπως στο έλεγα. Η γραφή για μένα είναι μάλλον κάτι σαν αυνανισμός. Βρίσκω στη διαδικασία το κέφι μου. Αλλά για να πάμε στην αρχή όλου αυτού του παραληρήματος, που μάλλον μου έσκασε σαν αντίδραση, ο Νίκος δεν είναι πια εδώ. Οι Κάννες είναι μια γκλαμουρέ μικρογραφία πολλών πραγμάτων από το μιντιακό μας μικρόκοσμο, με τουαλέτα και ταξίντο. Οι Κάννες έχουν πολλές ταινίες που μιλάνε για το θάνατο και την απώλεια. Γιατί στο καλλιτεχνικό σινεμά, αυτό πάντα πουλάει αν του δώσεις κι ένα glamour. Ειδικά σε όσους δεν έχουν τα αρχίδια να το δούνε σαν προοπτική κι αναπόφευκτο τέλος, στη ζωή την ίδια. .Η ζωή μετά την τέχνη; Ή η ζωή μόνο κι αυτό αρκεί και μετά πεθαίνεις; Δεν ξέρω Καννολόγιο μου και παρασύρομαι μέσα στην άγνοια μου ψάχνοντας άλλοθι κι απαντήσει. Ελπίζω, εύχομαι απλά και ειλικρινα, ο Νίκος να έζησε τη ζωή του σαν σινεμά.
Καληνύχτα. Βρέχει λίγο πάλι εδώ στις Κάννες.
ΥΓ: Δεν είναι υποχρέωση, είναι λόγος τιμής. Η airfasttickets.gr με έστειλε εδώ που βρίσκομαι. Και μου χάρισε λίγη από την καλοσύνη της. Ωραίο πράγμα να σε αγαπούν καλοί άνθρωποι (με τα φτηνότερα εισιτήρια της αγοράς).
Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στo www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.