«Η σταθερότητα της κάμψης των ποσοστών της ΔΗΜΑΡ που κρατάει από τον περασμένο Ιούλιο μετά την αποχώρηση από την κυβέρνησης είναι που με προβληματίζει», λέει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του κόμματος Ανδρέας Παπαδόπουλος σε συνέντευξή του στο iefimerida.gr, αφήνοντας ταυτόχρονα αιχμές προς τον Φώτη Κουβέλη όχι μόνο για τον τρόπο που αποχώρησε η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, αλλά και για την άρνησή του να συμμετάσχει στις πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς.
Στη συνέντευξή του στο iefimerida.gr ο κ. Παπαδόπουλος εξηγεί πώς φαντάζεται την επόμενη ημέρα της ΔΗΜΑΡ μετά τις ευρωεκλογές λέγοντας ότι πρέπει να απευθυνθεί σε όλους, χωρίς κανέναν αποκλεισμό: «Και στο ΠΑΣΟΚ με τον πρόεδρό του, και στο Ποτάμι με τον αρχηγό του».
Παράλληλα, ερωτώμενος για τα περί γκρίνιας στελεχών λόγω υπερβολικής εύνοιας του Φώτη Κουβέλη προς την Μαριλένα Κοππά ο Ανδρέας Παπαδόπουλος ξεκαθαρίζει: «Σας βεβαιώνω ότι δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα. Σας λέω, μάλιστα, ότι την θεωρώ μια πετυχημένη ευρωβουλευτή» και προσθέτει: «Από κει και πέρα σας λέω ότι είναι καλοδεχούμενοι οι ψήφοι και των Παπανδρεϊκών και των Βενιζελικών και των Σημιτικών και όποιων άλλων θέλουν να μας ψηφίσουν. Δεν κάνουμε face control στις ψήφους εκτός από αυτές της Χρυσής Αυγής»
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Ανδρέα Παπαδόπουλου παρακάτω:
- Το βράδυ της Κυριακής, θα συγκρίνουμε το ποσοστό της ΔΗΜΑΡ με το ποσοστό της στις εθνικές εκλογές του 2012, το 6, 3% ή φοβάστε ότι δεν θα υπάρχει πεδίο σύγκρισης;
Δεν ξέρω τι θα βγάλει η κάλπη, φόβο πάντως δεν μου δημιουργεί. Ξέρετε, επειδή τη θεωρούμε δεδομένη, ξεχνάμε ότι η κάλπη, ό,τι κι αν βγάλει, σε τελική ανάλυση είναι σύμβολο και απόδειξη δημοκρατίας. Κι αυτό πρέπει να το θυμίζουμε σ΄ εκείνους που ψηφίζουν ΧΑ πολεμώντας τη δημοκρατία με τα όπλα της.
Ούτε η πιθανότητα χαμηλού ποσοστού με φοβίζει προσωπικά. Εμείς απευθυνόμαστε σε όλους τους πολίτες αλλά δεν ζητάμε αυτοδυναμίες ούτε έχουμε συνηθίσει στα υψηλά ποσοστά. Η κάμψη της επιρροής της Δημοκρατικής Αριστεράς με προβληματίζει αλλά πιο πολύ κι από την κάμψη με ανησυχεί η σταθερότητα της κάμψης. Δεν είναι τωρινή, κρατάει από τον περασμένο Ιούλιο, μετά την αποχώρησή μας από την κυβέρνηση.
- Άρα λέτε ότι φταίει για την κάμψη η αποχώρηση από την κυβέρνηση;
Οι λόγοι της υποχώρησης των ποσοστών μας είναι απολύτως προφανείς, αλλά και αναμενόμενοι. Είναι ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την έξοδό μας από την κυβέρνηση και, βεβαίως, η άρνησή μας να πάρουμε μέρος στις πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.
- Με βάση αυτά, πιστεύετε ότι θα καταφέρετε να εκλέξετε ευρωβουλευτή;
Θεωρώ απολύτως εφικτή την εκλογή τουλάχιστον ενός ευρωβουλευτή. Και είμαι βέβαιος πως ακόμη κι αν εκλέξουμε μόνο έναν, η παρουσία μας στην Ευρωβουλή θα είναι πιο αισθητή, πολύ επιδραστικότερη του ενός ευρωβουλευτή. Γιατί ξέρουμε να συνεργαζόμαστε, την πολιτική μας τη συνέχει η λογική της σύνθεσης και της συνεννόησης. Και στην Ευρωβουλή το συνεργατικό πνεύμα είναι αυτονόητη τακτική. Και γίνεται ακόμη πιο χρήσιμη και κρίσιμη η παρουσία μας στο Στρασβούργο, επειδή επιδιώκουμε ευρύτατες συμμαχίες για να στρίψει το τιμόνι της Ευρώπης σε πιο προοδευτική κατεύθυνση.
Και μιας και μιλάμε για πνεύμα συνεργασίας, ήθελα να απευθυνθώ σε όλους τους πολίτες, όποιο ψηφοδέλτιο κι αν επιλέξουν. Σε όλα τα ψηφοδέλτια υπάρχουν άξιοι και ικανοί υποψήφιοι, που οραματίζονται μια Ευρώπη ενωμένη και μπορούν να δουλέψουν για μια Ελλάδα ευρωπαϊκή, για ν΄αφήσουμε πίσω μας την υστέρηση.
- Αν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό για τη ΔΗΜΑΡ, αν υπολείπεται του 6,5% ας πούμε, θα τεθεί θέμα ηγεσίας την επομένη των ευρωεκλογών,;
Σ΄αυτή τη φάση η εσωστρέφεια και οι προβλέψεις γκρίνιας δεν έχουν καμιά θέση και νόημα. Έτσι κι αλλιώς θα κριθούμε όλοι το βράδυ των εκλογών, είτε το λέμε από πριν είτε όχι. Η πολιτική έχει και γεωργικά χαρακτηριστικά, καιρό που σπέρνεις, καιρό που θερίζεις ό,τι έσπειρες. Μπορεί να ατύχησες στον καιρό, μπορεί να έπληξε θεομηνία τη σοδειά σου, αλλά πάντως στην πολιτική ζεις και πορεύεσαι με τη συγκομιδή των τελευταίων εκλογών.
- Από πού αντλείτε την όποια πιθανότητα εκλογής ευρωβουλευτή;
Έχω μια συγκρατημένη αισιοδοξία για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Κοιτάξτε, τα κόμματα υπάρχουν επειδή και εφόσον καλύπτουν υπαρκτές κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες. Και η ΔΗΜΑΡ είναι η πιο συνειδητά ευρωπαϊκή, αριστερή, μεταρρυθμιστική, συνεργατική και μετριοπαθής δύναμη. Και έχω τη βεβαιότητα ότι η κοινωνία μας χρειάζεται τη ΔΗΜΑΡ. Και γι αυτό που είναι η ΔΗΜΑΡ αλλά και ως παράγοντα διαμόρφωσης της κεντροαριστεράς. Η χώρα μας χρειάζεται μια ισχυρή κεντροαριστερά και μια ισχυρή κεντροδεξιά. Με ήθος, μετριοπάθεια και σύνεση.
- Η κεντροαριστερά εξαντλήθηκε, όμως, στις συζητήσεις, εξ ου και η πολυδιάσπαση…
Όπως ξέρετε, το ζήτημα της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, το υποστήριξα, το πάλεψα, όπως και πολλοί άλλοι στο κόμμα μου και αλλού, αλλά δεν είχε αίσιο τέλος. Πιστεύω ότι η άρνηση του διαλόγου ήταν λανθασμένη στρατηγική και πολιτική επιλογή, όχι επειδή χάνει η ΔΗΜΑΡ απ΄αυτό αλλά επειδή θα ήταν ωφέλιμο για τη χώρα, θα είχε μεγαλύτερη σταθερότητα και πιο ευοίωνες προοπτικές.
- Γιατί πιστεύετε ότι παρά τις πολλές προσπάθειες, έμεινε κατακερματισμένος ο χώρος της Κεντροαριστεράς ; Μήπως φταίνε και οι πολλοί αρχηγοί και οι προσωπικές φιλοδοξίες;
Νομίζω ότι ο ρόλος της προσωπικότητας είναι πάντα καθοριστικός, τουλάχιστον στο ξεκίνημα μιας προσπάθειας. Μετά, με τις δομές και την εσωτερική οργάνωση περιορίζεται – θα έπρεπε τουλάχιστον.
Δεν νομίζω ωστόσο ότι ήταν η υπέρμετρη φιλοδοξία ενός, δυο ή τριών ατόμων το πρόβλημα, το εμπόδιο. Αν αυτοί που εμποδίζουν μια προσπάθεια είναι λίγοι και πολλοί αυτοί που εμποδίζονται ή λίγοι αλλά ικανοί και αποφασισμένοι, τα πράγματα τελικά εξελίσσονται. Θέλω να πω, υπήρχε μια διάχυτη αμηχανία, με την αρχαιοελληνική έννοια, να μην ξέρεις πώς να το κάνεις, να μην υπάρχει πεπατημένη, προηγούμενο...
Είμαστε μια χώρα που οι πολιτικοί της, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, έμαθαν, συνήθισαν να τρέχουν μόνοι τους στο κουλουάρ , χωρίς αντίπαλο πολλές φορές, συχνά, πολύ συχνά και χωρίς χρονόμετρο.
Εμείς οι νεότεροι δε βολευόμαστε πολύ σ΄αυτό το σκηνικό και, σίγουρα το απορρίπτουμε ως αναποτελεσματικό. Μιλώ κυρίως για τους ανθρώπους της δικής μου πάνω- κάτω ηλικίας σε όλα τα κεντροαριστερά κλίματα. Τα βλέπαμε τα λάθη, έγιναν πολλά από όλους μας. Κατά τη γνώμη μου, βέβαια οι μόνοι που δεν που δεν φταίνε είναι οι πρωτεργάτες της πρωτοβουλίας που δεν ήσαν ενταγμένοι σε κομματικό σχήμα, ιδίως ο Γιάννης Βούλγαρης (που ηγήθηκε της κίνησης των 58). Ανατρέχοντας στα γεγονότα με την απόσταση του χρόνου θα δούμε ότι επιβεβαιώθηκαν όλες οι εκτιμήσεις που είχε κάνει ο Σπύρος Λυκούδης. Δεν τον ακούσαμε τότε τον Σπύρο. Τουλάχιστον ας τον ακούσουμε τώρα με προσοχή..
Νομίζω δε πως οι δυο σχηματισμοί του χώρου, ΠΑΣΟΚ –ΔΗΜΑΡ δεν ήταν έτοιμοι για τόσο προωθημένες κινήσεις. Φοβήθηκαν, έπαιξαν και τα βαρίδια του παρελθόντος ρόλο στο φόβο αυτό.
- Πρόσφατα ο κ. Κουβέλης ανακοίνωσε γενναίες πρωτοβουλίες για την επόμενη μέρα. Τι εννοεί;
Καταρχάς είναι θετικό το γεγονός, για αυτό και έχει σημασία και το ποσοστό που θα λάβουμε στις ευρωεκλογές. Εγώ θεωρώ, πλέον, ότι η ΔΗΜΑΡ, μετά και τα λάθη που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Και εννοώ να απευθυνθεί σε όλους, χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Και στο ΠΑΣΟΚ με τον πρόεδρό του, και στο Ποτάμι με τον αρχηγό του. Από αυτές τις διεργασίες δεν μπορεί να απουσιάζει κανένας και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να λείπουν πρόσωπα που τώρα είναι πολιτικά ανενεργά αλλά όχι αποστασιοποιημένα από την προσπάθεια και για την Κεντροαριστερά και για τη χώρα. Αναφέρομαι πρωτίστως στην Άννα Διαμαντοπούλου, τον Γιώργο Φλωρίδη, τον Γιάννη Ραγκούση, τα πρόσωπα και τους διανοούμενους που στήριξαν το εγχείρημα των 58 και πολλούς άλλους επώνυμους και ανώνυμους.
- Κάποιοι γκρινιάζουν για τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, ότι έδειξε υπερβολική εύνοια προς συνεργαζόμενους όπως η κυρία Κοππά και ότι φλερτάρει με τις ψήφους των Παπανδρεικών...
Δεν με αφορά αυτή η γκρίνια. Άλλωστε δεν ζήτησα απολύτως τίποτα από κανέναν και πολύ περισσότερο την εύνοια κανενός. Είμαι πολύ τυχερός διότι σε αυτή την πολύ δύσκολη μάχη με στήριξαν με μοναδικό τρόπο η σύντροφός μου, η οικογένειά μου, σύντροφοι-στελέχη της ΔΗΜΑΡ και του εκσυγχρονιστικού/μεταρρυθμιστικού ρεύματος από όλη την Ελλάδα, αλλά και οι κολλητοί μου φίλοι. Οφείλω, βεβαίως, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Γρηγόρη Ψαριανό, ο οποίος με στήριξε με τον πλέον συγκινητικό και αυθεντικό τρόπο.
Θέλω να τονίσω ότι το δικό μας ρεύμα ιδεών -μαζί με μένα είναι υποψήφιοι η Ντόρα Τσικαρδάνη και ο Γεράσιμος Γεωργάτος- έδωσε μια μεγάλη μάχη για την επιβίωση των ιδεών της ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς, το ρεύμα που διαχρονικά πρεσβεύουν ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης και πολλοί άλλοι. Σε αυτό το ρεύμα -παρά τις τωρινές διαφωνίες που έχουμε- προφανώς και εντάσσονται οι συνυποψήφιοί μου Δημήτρης Χατζησωκράτης, Θόδωρος Μαργαρίτης κ.α
Ειδικά, τώρα, για την Μαριλένα Κοππά, σας βεβαιώνω ότι δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα. Σας λέω, μάλιστα, ότι την θεωρώ μια πετυχημένη ευρωβουλευτή, όπως και την Άννυ Ποδυματά, τον Σπύρο Δανέλλη. Από κει και πέρα σας λέω ότι είναι καλοδεχούμενοι οι ψήφοι και των Παπανδρεϊκών και των Βενιζελικών και των Σημιτικών και όποιων άλλων θέλουν να μας ψηφίσουν. Δεν κάνουμε face control στις ψήφους εκτός από αυτές της Χρυσής Αυγής.
- Εννοείτε ότι δεν θέλετε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής; Βλέπετε άλλα κόμματα να φλερτάρουν με αυτό το ακροατήριο;
Προσωπικά δεν θέλω να με ψηφίσει κανένας που ψήφισε Χρυσή Αυγή. Μου προκαλούν ανατριχίλα τα στρώματα αυτά της κοινωνίας που επιλέγουν τους ναζιστές υποψηφίους για να εκφράσουν την όποια αγανάκτησή τους. Και φυσικά δεν τα δικαιολογώ. Συνειδητά ψήφισαν ναζιστές. Δεν μπορούν να λένε ότι δεν γνώριζαν περί τίνος πρόκειται, όπως κάποιοι έλεγαν το 2012. Από την άλλη θεωρώ ντροπή εάν ένα κόμμα του δημοκρατικού τόξου φλερτάρει με αυτό τον κόσμο. Αυτό θα φανεί το βράδυ της Κυριακής. Μόνο αηδία μου προκαλεί μια τέτοια στάση.
- Για να επιστρέψουμε στα ευρωπαϊκά ζητήματα, ποια είναι κατά τη γνώμη σας η κορυφαία ευρωπαϊκή και ποια η πρώτη εθνική προτεραιότητα που θα πρέπει να παλέψετε, αν εκλεγείτε, στο Ευρωκοινοβούλιο ;
Η ανεργία των νέων. Κατά την αντίληψή μου, πρώτος εθνικός και ταυτόχρονα ευρωπαϊκός στόχος είναι να διευκολύνουμε τους νέους μεταξύ 18-35 χρονών να μπουν στην αγορά εργασίας τώρα. Χρειαζόμαστε ευρείες συμμαχίες και τολμηρά εργαλεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες του Νότου.
Οπωσδήποτε μακροπρόθεσμα σχετίζεται με την εκπαίδευση, την κατάρτιση, την έρευνα και την ανάπτυξη. Αυτά όμως αργούν να αποδώσουν καρπούς. Θα αργήσουμε, κι αν περιμένουμε να μειωθεί η ανεργία από τα μεγάλα έργα που θα γίνουν με τις αποκρατικοποιήσεις και τις επενδύσεις που θα έρθουν.
Ξέρετε, η ανεργία των νέων ήταν πάντα πολύ υψηλή στην Ελλάδα, το 2000, σε συνθήκες ανάπτυξης και μεγέθυνσης, η ανεργία των νέων έφτανε στο 30%. Αλλά αδιαφορήσαμε. Προστατέψαμε αποκλειστικά τους ήδη εργαζόμενους θεσπίζοντας εμπόδια εισόδου των νέων στην αγορά εργασίας και κλειδώνοντας τα επαγγέλματα και ωθήσαμε τους νέους στην ασφάλεια του δημοσίου, λες και πάντα θα ήταν έτσι.
- Δηλαδή;
Θα πρέπει πια να το πούμε ξεκάθαρα: βιώσιμες και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας μπορεί να δημιουργήσει μόνο ο παραγωγικός και εξωστρεφής ιδιωτικός τομέας. Εκεί να εντείνουμε τις προσπάθειές μας.
Σήμερα που προσπαθεί να μπει στην αγορά εργασίας η πιο μορφωμένη, καταρτισμένη και τεχνολογικά ανεπτυγμένη μεταπολεμική γενιά της Ευρώπης, πρέπει να δράσουμε με αποτελεσματικότητα και ταχύτητα, με τολμηρές και ήπιες πολιτικές. Αναπτυξιακά κίνητρα για τη δημιουργία πολλών νέων, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που θα απασχολούν 5 - 30 άτομα, με φορολογικά κίνητρα, μείωση της γραφειοκρατίας και κλίμα δυναμικής ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας.
Κοντολογίς, η Ελλάδα πρέπει να επενδύει στη δημιουργικότητα των νέων, στη γνώση και την καινοτομία, όχι στην κατανάλωση. Τα 500 εκατ. μέρισμα θα έπιαναν τόπο, αν χρηματοδοτούσαν τη δημιουργία 1.000 νέων επιχειρήσεων κι όχι την κατανάλωση, επειδή έρχονται εκλογές ...
- Στο θέμα των συνεργασιών και συμμαχιών πόσο μετρά αν ένα κόμμα είναι φιλοευρωπαικό ή όχι; Για το ΚΚΕ π.χ. ξέρουμε, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ πού τον κατατάσσετε, στις φιλοευρωπαϊκές ή στις δυνάμεις του ευρωσκεπτικισμού;
Η συμμαχία με ένα μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και με τους ΑΝΕΛ ή το ΚΚΕ, με τους αντιευρωπαϊστές δηλαδή, είναι στρατηγικά αδύνατη. Αν συμβεί, θα είναι πολιτικά και κοινωνικά αδύναμη. Διότι φλερτάρουν ανοιχτά με τη δραχμή και την επιστροφή στα εθνικά κράτη. Ανοιγοκλείνουν ζητήματα επικίνδυνα για την οικονομική σταθερότητα, όπως ο αναγκαστικός δανεισμός, που πρόσφατα ξαναήρθε στην επικαιρότητα με τον κ. Γλέζο. Υπάρχει ένα πρόβλημα σταθερότητας στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη. Σταθερότητας και σαφήνειας.
- Μα ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι είναι με το ευρώ..
Ξέρετε, όταν η εκλογική σου εκστρατεία έχει σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ», σημαίνει ότι προετοιμάζεις το έδαφος, ώστε με την παραμικρή δυσκολία, να θέσεις θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη. Δεν είναι όμως ένα περιθωριακό κόμμα, που μπορεί να παίζει σε πολλά ταμπλό. Επηρεάζει πολύ κόσμο, είναι η αξιωματική αντιπολίτευση που μιλά για τη βασική στρατηγική επιλογή της χώρας.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους για να ξέρουν και οι πολίτες τι τους ξημερώνει. Για μας στη Δημοκρατική Αριστερά, για να το πω αντιστρόφως με τον κ. Τσίπρα, το Ευρώ είναι φετίχ και κορυφαία πολιτική επιλογή η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Κι αυτό είναι για μας μια ιστορική συνέχεια. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας είναι στο πολιτικό μας κύτταρο, σταθερά και χωρίς παλινωδίες. Από το 1980 ο Λεωνίδας Κύρκος μιλούσε για την Ευρώπη απ΄τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια κι έδινε μάχες για την Ευρώπη των εργαζομένων.
- Με ποια κόμματα ή με ποια πρόσωπα αισθάνεστε περισσότερο κοντά;
Προφανώς με την Ελιά και το Ποτάμι. Από πρόσωπα, ταυτίζομαι, όχι απλά είμαι κοντά, με τον Μίλτο Κύρκο. Από κει και πέρα εκτιμώ βαθιά τον Σταύρο Τσακυράκη, τον Γιώργο Γραμματικάκη, τον Παντελή Καψή, τη Βάσω Κιντή, τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη, την Αντιγόνη Λυμπεράκη (Γέφυρες) και πολλούς άλλους, που θεωρώ αυτονόητο ότι την επόμενη μέρα θα είμαστε μαζί. Στο Ποτάμι για παράδειγμα είναι σε συντονιστικό ρόλο μια κολλητή μου φίλη, η Λίνα Παπαδάκη. Αλλά και στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν πρόσωπα που εκτιμώ, όπως τον Νίκο Χουντή, την Σία Αναγνωστοπούλου, τον Σάββα Ρομπόλη κ.α