Ερωτικές επιστολές θρύλων της ιστορίας -Είναι τέτοιο το πάθος που δεν θα θέλετε ποτέ να στείλετε email ή μήνυμα [εικόνες]

Το συναίσθημα του έρωτα είναι απλά υπέροχο. Δυο εραστές, δυο σύζυγοι, ένα παράνομο ζευγάρι μοιράζεται λόγια αγάπης και αφοσίωσης ακόμα και με γραπτό τρόπο.

Στη σύγχρονη εποχή ωστόσο τέτοιες επιστολές σπανίζουν καθώς «εξουσιάζουν» τα social media. Παρακάτω θα διαβάσετε μια σειρά από ερωτικές επιστολές όπως τις έγραψαν θρυλικές προσωπικότητες, σε ένα αφιέρωμα της Huffington Post:

Ο Ντίλαν Τόμας ισχυριζόταν ότι είχε αγαπήσει τη γυναίκα του Κέιτλιν Μακναμάρα με τη πρώτη ματιά και της έκανε πρόταση γάμου από την πρώτη τους συνάντηση:

«(...) Χθες τη νύχτα σε είδα να χαμογελάς, χαρούμενη, σ' εμένα, όπως έκανες χίλια χρόνια πριν και ούρλιαξα σαν τα τσακάλια απέξω. Μετά, το πρωί, τα ίδια και πάλι: να βαδίζω, σε απόγνωση, παγωμένος, σε μιαν έρημο. Ήταν μάλιστα αληθινή έρημος, οι καμήλες απόμακρες, οι ύαινες να γελάνε. Το γράφω τούτο εδώ, ίσως το τελευταίο γράμμα, μόλις προτού πέσω στο κρεβάτι σ' ένα ξενοδοχείο γεμάτο κτήνη. (...) Χριστέ μου, και πού να ήξεραν. Πού να ήξεραν ότι η γυναίκα στην οποία γράφω δεν μ' έχει ανάγκη πια, έχει σφαλίσει την καρδιά και το κορμί της ενάντιά μου, αν και είναι η ζωή μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα -εσύ, πάντα- και δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο...»

Η Βιρτζίνια Γουλφ ερωτεύτηκε παράφορα την αγγλίδα ποιήτρια Σακβίλ- Γουέστ Βίτα κάπου το 1927.

«"Κοίτα 'δω, Βίτα-εγκατέλειψε τον άντρα σου, και θα πάμε στο Χάμπτον Κορτ και θα δειπνήσουμε μαζί πάνω στο ποτάμι και θα σεργιανίσουμε στον κήπο μέσα στο φεγγαρόφωτο και θα γυρίσουμε σπίτι αργά και θα πιούμε μια καράφα κρασί και θα ζαλιστούμε, και θα σου αραδιάσω όλα τα πράγματα που έχω στο κεφάλι μου, εκατομμύρια, μύρια-δεν σαλεύουν την ημέρα, μόνο το βράδυ, στο σκοτάδι, πάνω στο ποτάμι. Σκέψου το. Εγκατέλειψε τον άντρα σου, σου λέω, και έλα...»

Ναπολέων Βοναπάρτης προς τη Ζοζεφίνα:

«Από τότε που σε άφησα είμαι συνεχώς θλιμμένος. Η ευτυχία μου βρίσκεται κοντά σου. Συνεχώς σκέφτομαι και ζω ξανά και ξανά στη μνήμη μου τη φροντίδα σου, τα δάκρυά σου, την τρυφεράδα σου. Ζοζεφίνα, η γοητεία της συντροφικότητάς σου δίνει γέννηση σε μια φλεγόμενη και λαμπερή φωτιά στην καρδιά μου. Πότε, απελευθερωμένος από κάθε έγνοια, θα μπορέσω να περάσω δίπλα σου τον καιρό μου, να μπορώ να σε αγαπώ, να σκέφτομαι την ευτυχία μας και να σου την αποδεικνύω;».

Χένρι Μίλερ προς Αναϊς Νιν:

«Αναΐς, με κάνεις απίστευτα ευτυχισμένο έτσι όπως με κρατάς αδιάσπαστο ­ με αφήνεις να είμαι ο καλλιτέχνης χωρίς να καταργείς τον άνδρα, το ζώο, τον πεινασμένο, ακόρεστο εραστή. Καμιά άλλη γυναίκα δεν μου έχει δώσει όλα τα προνόμια που έχω ανάγκη· και εσύ, που τραγουδάς τόσο χαρούμενα, ναι, με προσκαλείς να πάω μπροστά, να είμαι ο εαυτός μου, να διακινδυνεύω τα πάντα. Σε λατρεύω γι' αυτό. Εκεί είναι που ξεχωρίζεις από τις άλλες γυναίκες, εκεί είναι που είσαι μια βασίλισσα. (...) Και σήμερα, παρ' όλο που σφύζω από υγεία, νιώθω μια γλυκιά παράλυση στα μπράτσα μου ­ είναι επειδή σε κρατούσα τόσο σφιχτά... Εύχομαι να μπορούσα να τη διατηρήσω».

Οσκαρ Ουάιλντ για τον Λόρδο Αλφρεντ Ντάγκλας:

«Το Σονέτο σου είναι πολύ όμορφο, και είναι ένα θαύμα ότι εκείνα τα κόκκινα σαν τριαντάφυλλα χείλη σου... (...) Η λεπτή επίχρυση ψυχή σου περπατά ανάμεσα στο πάθος και την ποίηση. «Είμαι σίγουρος ότι ο Υάκινθος, που ο Απόλλωνας αγαπούσε τόσο παράφορα, ήσουν εσύ στην αρχαιότητα»