ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΑΝΟΛΟΓΙΟ: ΗΜΕΡΑ 1 – 2: 14 – 15 / 5: Αν ισχύει το ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, τότε ο ΤΑΖ από τις Κάννες ζητάει την παρηγοριά σας. Οπως και η Νικόλ Κίντμαν.
Ανοίξαμε και φέτος και σας περιμένουμε. Τιμές οκαζιόν (λέμε τώρα, στις Κάννες το οκαζιόν σημαίνει 5 ευρώ το κουλούρι χωρίς σουσάμι) και απαραίτητο το επίσημο ένδυμα. Λες να φταίει ότι ταξίδεψα με βερμούδα Κανολόγιο μου, οπότε με κόψανε από την αρχή ότι στην έννοια "επίσημο ένδυμα" δεν το έχω; Τι να πω. Πάντως το μπεγκίνινγκ ήταν καταστρόφ. Και για μένα και για τη Νικόλ Κίντμαν. Ας πάμε σε εμένα πρώτα γιατί είμαι ψώνιο όμως, ε; Βασικά όμως, μόνο εγώ θα μπορούσα να χάσω την πτήση μου μια μέρα πριν γίνει. Ετοιμάζοντας τις βαλίτσες μου τη Δευτέρα 12 Μαΐου για την Τρίτη 13 Μαΐου που θα πετούσα, είπα να μπω στον κόπο να δω το εισιτήριο μου στο e mail για να θυμηθώ την ώρα της πτήσης. Η ώρα ήταν μια χαρά αλλά υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα. Είχα κλείσει εισιτήριο για τις 13 Απριλίου.
Μετά από μια κρίση πανικού με xanax, βότκα, τήλιο και υπόθετα, τηλεφωνήματα στην Airfasttickets που χωρίς καμία υποχρέωση, ανέλαβε να σπονσοράρει ανεπίσημα το φετινό μου ταξίδι δωρίζοντας μου τα εισιτήρια και τη μάνα μου να παίρνει τηλέφωνο για να δει ποιο νοσοκομείο έχει εφημερία, τα κατάφερα. Δηλαδή τα υπέροχα παιδιά της Airfasttickets τα κατάφεραν, που μου βρήκαν πτήση για τις 14 του μηνούτου (σωστή ορθογραφία ξέρω).
14 του μηνός είμαι στο αεροδρόμιο και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μαζί μου την ταυτότητά μου. 40 λεπτά μετά, με το check in να κλείνει, εμένα να τηλεφωνώ σπίτι μου να μου στείλουν την ταυτότητα με ταξί στο αεροδρόμιο, το σπίτι να μην μου απαντά, και οι σεκιούριτι να είναι έτοιμοι να με συλλάβουν από το τρέμουλο της κρίσης πανικού σαν ναρκομανή εισβολέα, ανακαλύπτω την ταυτότητα κάπου σε ένα τσεπάκι της τσάντας μου. Φτάνοντας στη Ρώμη για τη μετεπιβίβαση, προσδοκώντας ένα από τα αγαπημένα μέρη μου στον κόσμο για ριλάξ, τη σάλα ντε φουματόρι, δηλαδή το καπνιστήριο του Φιουμιντσίνο, ανακαλύπτω πως δεν μπορώ να μπω γιατί έχει πιάσει φωτιά ένας από τους κάδους τασάκια. Μπήκα αργότερα, αλλά βγήκα με τη μυρωδιά της τσικνοπέμπτης. Τα καλύτερα όμως ακόμα δεν είχαν έρθει. Γιατί φτάνοντας στη Νίκαια, συνάντησα τους αντιπρόσωπους του ΠΑΜΕ.
Όχι μόνο έκαναν απεργία οι ταρίφες στη Νίκαια αλλά είχαν μπλοκάρει και τις εισόδους εξόδους των λεωφορείων που σε πηγαίνουν Κάνες, Μονακό ή όπου αλλού πας για να βγάλεις ταπεινό μεροκάματο. Μέσα στη γκλαμουριά ξεκίνησα και φέτος το φεστιβάλ περιμένοντας τρεις ώρες άπλυτος στη Νίκαια, τρώγοντας τα μπισκότα που σου δίνει αντί για φαγητό η Alitalia -Αir Mπαχάλ. Η οποία όμως τιμολογεί τα εισιτήρια της σαν κανονική εταιρεία.
Τουλάχιστον πήρα τη βαλίτσα μου γιατί με την Alitalia αυτό είναι πάντα ένα παιχνίδι σαν ρώσικη ρουλέτα. Χαλάλι που της είχαν σπάσει το χερούλι. Αφού την πήρα αυτό μετράει κι ας την κουβάλαγα μετά αγκαλιά σαν τον χαμάλη. Άντε μετά να δεις την Νικόλ Κίντμαν να μου το παίζει πριγκιπέσα Γκρέις Κέλι στο Μονακό κι εσύ να μουντζούρης σαν τον ανθρακωρύχο. Όμως ο Θεός τα δίνει ο Θεός τα παίρνει Κανολόγιο μου, γιατί μετά από τις κριτικές που διάβασε η Νικόλ πιο μαύρη κι από τον Μουντζούρη το τρένο, που σε πήγαινε παλιά σε 12 ώρες από Αθήνα Θεσσαλονίκη πρέπει να έγινε.
Θεωρητικά, η επίσημη ταινία έναρξης του 67ου Φεστιβάλ των Καννών, είχε όλα τα στοιχεία να είναι ένας θρίαμβος γκλαμουροσύνης. Και λόγω γεωγραφίας, (Μονακό – Κάνες ένα πούρο δρόμος) και χολιγουντιανής λάμψης και σκηνοθέτη. Του Ολιβιέ Νταάν που έκανε παπάδες με τη βιογραφία της Εντίθ Πιαφ στο "Ζωή σαν Τριαντάφυλλο"". Το τι γράφτηκε στον διεθνή τύπο, δεν περιγράφεται ειλικρινά. Και δεν μιλάω μόνο για σοφιστικέ τύπο. Ακόμα και "λαϊκάντζες" όπως η Daily Telegraph που ψοφάνε για βασιλικά μελοδράματα, έγραψαν για μια αποτυχία χωρίς προηγούμενο. Ενώ τα πιο προχώ, όπως το indiewire, έγραψε για "μια από τις πιο καταστροφικές ενάρξεις του φεστιβάλ που δε θα ξεχαστεί εύκολα".
Αν μη τι άλλο, η "Grace of Monaco" μας χάρισε ένα χορταστικό κόκκινο χαλί έναρξης στο οποίο όπως πάντα στις Κάνες, όλοι οι καλοί χωράνε. Την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, Τζέιν Κάμπιον, ντυμένη νταλικέρισα στα μπλε και την Νικόλ Κίντμαν (που έριξε κι ένα χορευτικό με τον Λαμπέρτ Ουίλσον μέσα στο Palais) σε φάση περίεργης μετάβασης. Τι εννοώ; Ομολογώ πως μου αρέσει πολύ η Κίντμαν. Όμως δεν μου αρέσει καθ' όλου ταυτόχρονα. Aυτό το φούσκωμα – ξεφούσκωμα των ζυγωματικών της και της χωροταξικής τοποθέτησης μύτης – στόματος, τελικά εξαρτιόνται πάρα πολύ από το τι φάση περνάει και το από που θα την πάρει ο φακός. Υπάρχουν στιγμές που τη βλέπεις κούκλα κι άλλες που είναι φοβιστικιά του θανάτου. Ταλέντο και λάμψη έχει. Αλλά το θέμα είναι, μήπως το είχε απλά κάποτε πολύ παλιά και της έφυγε στην πορεία κι εμείς απλά τη θυμόμαστε όπως τότε;;
Δεν είναι τυχαίο το ότι στη σημερινή του έκδοση, το κοσμικοκουτσομπολίστικα ευπρεπές "Gala" διάλεξε για εξώφυλλο από τη χτεσινή πανήγυρη, όχι την βασίλισσα που υποτίθεται πως είναι η Νικόλ, αλλά την Αντέλ Εξαρχόπουλος από το κόκκινο χαλί. Που για να στο πω Κανολόγιο μου γιατί θα σκάσω, εξελίσσεται σε απίστευτο "πουτανάκι" λολίτα της πόζας. Αυτό το κορίτσι θα εξαργυρώνει την περσινή "Αντέλ" για μια πενταετία τουλάχιστον. Το κατανοώ. Δε νομίζω να υπάρχει straight που να μην τον πιάνει μια περίεργη ζάλη μαζί της. Το άλλο που είδα στο "Gala" και πήγα να πεθάνω από τα γέλια; Η Μαριόν Κοτιγιάρ που φέτος παίζει σε ταινία κοινωνικού ρεαλισμού και φτώχειας των αφών Νταρντέν, απόλυτα αμπιγιέ και θεά με μαλλί να ανεμίζει, σε δισέλιδη διαφήμιση του Dior. Έτσι είναι οι κοινωνικά προβληματισμένοι και ευαίσθητοι μάλλον. Σαν τον Τσίπρα. Μακάρι βέβαια ο cool Αλέξης ο οποίος το παλεύει, να είχε ένα ψηφοδέλτιο ανάλογο αυτών που ήρθαν και τίμησαν και φέτος το χωριό μας, σαν άτυποι δημοτικοί σύμβουλοι της πανάκριβης τουαλέτας, μολονότι κάποιοι όπως η πάντα αξιαγάπητη (δεν ξέρω για ποιους λόγους), Λετίσια Κάστα, την μπέρδεψε με κουρελού.
Από τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, δηλαδή τη σημερινή, θα στα πω λίγο γρήγορα Κανολόγιο μου γιατί έχω και δουλειές, τύπου να φάω να με φιλήσουν όμορφοι κι αν καταφέρω να κάνω κι ένα ντουζ πριν με φιλήσουν. Δύο ταινίες παίξανε σήμερα στο διαγωνιστικό, το "Timbuktu" του Σισακό και το "Mr Turner" του Μάικ Λι. Το "Timbuktu" φαίνεται να πήρε σώβρακα από κριτικές που στην πλειοψηφία τους παραληρούν για ευαισθησία, ταλέντο κλπ. To Mr Turner φαίνεται από ότι μου είπαν δηλαδή, να πήρε επίσης σώβρακα αλλά μάλλον από το πλυσταριό την ώρα που οι παραδουλεύτρες είχαν ακαδημαϊκή απεργία με σύμβαση. Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν είναι καθ' όλου απίθανο να σκίσει στις κριτικές.
Καλά ως εδώ; Καλά κι εγώ Κανολόγιο μου. Συν 150 περιστατικά κλοπής τσαντών που αναφέρθηκαν όπως μου μετέφερε μια σοβαρή πηγή, ο Κινέζος, στο αστυνομικό τμήμα. Εγώ τη δική μου την έχω ακόμα. Αλλά επειδή δεν είμαι σίγουρος και θέλω να το τσεκάρω, να σε αφήσω σήμερα να τα πούμε αύριο; Φχαρστώ.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.