Το πολύκροτο δημοσίευμα των Financial Times για όσα έγιναν στην περίφημη σύνοδο των Καννών στις 2 Νοεμβρίου 2011, που άνοιξε τον δρόμο για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, προκάλεσε αντιδράσεις και σχόλια.
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς, θυμίζει τα γεγονότα, με άρθρο του στο protagon.gr. Αποκαλεί «παραμύθια για μικρά παιδιά» το σενάριο της παπανδρεϊκής πλευράς περί ανατροπής:
Γράφει με τίτλο «Οι μπούρδες των Καννών»
Το πολύκροτο δημοσίευμα των Financial Times για όσα έγιναν στην περίφημη σύνοδο των Καννών στις 2 Νοεμβρίου 2011, προκάλεσε αντιδράσεις από δύο πλευρές.
Επίσημα από το «όλον ΠΑΣΟΚ». Βενιζέλος και Παπανδρέου ήταν πολύ προσεκτικοί. Δεν έριξαν λάδι στη φωτιά, προφανώς (και) εν όψει εκλογών. Αντίθετα, κάποιοι «κηπουροί του παπανδρεϊσμού» βγήκαν στο μεϊντάνι, για να μας πουν πάνω-κάτω ότι κάποιοι κακοί ξένοι και κάποιοι εγχώριοι προδότες ανέτρεψαν την τότε κυβέρνηση.
Οι αντιδράσεις από άλλους χώρους είναι ανεπίσημες. Κυρίως από δημοσιογραφικά όργανα της ευρύτερης Αριστεράς, τα οποία τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα επειδή «ακυρώθηκε η δημοκρατία» με τη μη διεξαγωγή του περιβόητου δημοψηφίσματος.
Επειδή τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όσους δεν έχουν κοντή μνήμη, ας πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματα:
1. Με το δημοψήφισμα, που ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να κάνει ο Παπανδρέου, δεν διαφώνησαν (μόνο) η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο στις Κάννες. Πριν διαφωνήσουν αυτοί, είχε γίνει μπάχαλο στην Ελλάδα. Κανένα κόμμα δεν το είχε υποστηρίξει. Ούτε καν της Αριστεράς, που -υποτίθεται- κόπτεται για την άμεση δημοκρατία και άλλες μπούρδες. Ο Τσίπρας το είχε χαρακτηρίσει «τρικ για να αποφύγει ο Γ. Παπανδρέου την πτώση». Το ΚΚΕ είχε μιλήσει για «εκβιασμό του λαού». Ο Κουβέλης για «ψευδώνυμη επιλογή», που «βάζει τη χώρα σε περιπέτειες».
2. Με το δημοψήφισμα δεν συμφωνούσε το μισό ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνο οι «βενιζελικοί», όπως σκόπιμα πλασάρεται σήμερα. Τέσσερις υπουργοί (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Σκανδαλίδης, Λοβέρδος) διαφώνησαν επίσημα . Οι τρεις πρώτοι κάθε άλλο παρά «βενιζελικοί» ήταν. Φουλ παπανδρεϊκοί ήταν τότε. Ο Γιάννης Ραγκούσης, από τους στενότερους συνεργάτες του Παπανδρέου και από τους πιο καλούς υπουργούς του, ήταν ο πιο οξύς . Κι αυτός «προδότης» ήταν; Έλεος πια.
3. Ο Βενιζέλος είναι αλήθεια ότι, στην πρώτη φάση, υποστήριξε το δημοψήφισμα (ο ίδιος εξήγησε αργότερα ότι αιφνιδιάστηκε από την ανακοίνωση του Παπανδρέου και δεν ήθελε να προκαλέσει πρόβλημα στην κυβέρνηση), αλλά ήταν αυτός που, μετά τις Κάννες, ανακοίνωσε ότι δεν θα γίνει. Δεν το έκανε μόνος του, αλλά «αντ’ αυτού» (του Παπανδρέου - στο ίδιο αεροπλάνο ήταν πριν βγει η ανακοίνωση).
Το μεγάλο λάθος του Βενιζέλου ήταν άλλο. Και είχε προηγηθεί. Πρώτα ότι δέχτηκε να γίνει υπουργός Οικονομικών και μετά ότι έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ήταν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Αν ήθελε να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, δεν έπρεπε να υποστεί το φοβερό πολιτικό κόστος, που συνεπάγεται η θέση του υπουργού Οικονομικών σε τέτοια κρίση. Τα αποτελέσματα φαίνονται σήμερα στις δημοσκοπήσεις.
4. Μετά τα γεγονότα των Καννών και την ακύρωση του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε. Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι θα πάρει πρωτοβουλία για να σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια κυβέρνηση παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης και μετά παραδίδει σε άλλη κυβέρνηση. Γα όσους δεν θυμούνται, ο Παπανδρέου αναζητούσε και το νέο πρωθυπουργό. Πρώτα είχε προτείνει τον Πετσάλνικο, μετά τον Κακλαμάνη (αρνήθηκε) μέχρι να έρθει ο Παπαδήμος.
Άρα τα περί «ανατροπής» της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι παραμύθια για μεγάλα παιδιά. Πριν «σκοτώσουν» το δημοψήφισμα η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, το είχε σκοτώσει ο ίδιος ο Παπανδρέου με τους (επιεικώς) απαράδεκτους χειρισμούς του.
Και σε όποιον ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, συνιστώ να διαβάσει το βιβλίο «Η εποχή της δοκιμασίας» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια), που έγραψε ο Χάρης Καστανίδης, υπουργός εκείνη την περίοδο. Ιδιαίτερα μετά τη σελίδα 163. Περιγράφει έναν Παπανδρέου φοβισμένο και συγχυσμένο, που εντέλει δεν ήξερε τι θέλει να κάνει και πώς. Ο Καστανίδης ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Παπανδρέου και του δημοψηφίσματος. Διεγράφη από τον Παπανδρέου δυο μήνες μετά, επειδή δεν ψήφισε το νέο Μνημόνιο και τη νέα Δανειακή Σύμβαση.
Καταληκτικό συμπέρασμα: η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε από τις «ραδιουργίες» κάποιων ξένων, που συνεργάστηκαν με κάποιους εγχώριους «προδότες». Έπεσε από δικές της επιπολαιότητες και ανερμάτιστες εμπνεύσεις και αποφάσεις.
Η ιδέα του δημοψηφίσματος μπορεί, θεωρητικά, να είναι άριστη, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί έτσι όπως πήγε να το μεθοδεύσει ο τότε πρωθυπουργός: στην τούρλα του Σαββάτου, χωρίς καμιά συνεννόηση με κανένα κόμμα και χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη συναίνεση στο δικό του. Εζησα τα γεγονότα από κοντά. Οι περισσότεροι υπουργοί τραβούσαν τα μαλλιά τους με το δημοψήφισμα. Μας έλεγαν ότι δεν ήξεραν πού θα βγει και έτρεμαν τις επιπτώσεις του.
Τα άλλα, που λέγονται και γράφονται σήμερα, είτε από άσχετους είτε από «κολλημένους», είναι ανοησίες. Πολλή υποκρισία εκ των υστέρων. Και ορισμένα είναι συνήθη παραμύθια για μικρά παιδιά.
ΥΓ.: Για την κωλοτούμπα του Σαμαρά (αντιμνημονιακός στην πρώτη φάση, μνημονιακός μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου), είναι όλα γνωστά. Οι ψηφοφόροι τού το καταλόγισαν στις εκλογές του 2012. Είναι άλλης τάξεως ζήτημα πώς εξακολουθεί να κυβερνά. Ας ψαχτούν για όσα (δεν) έκαναν οι του ΠΑΣΟΚ πριν, και οι του ΣΥΡΙΖΑ μετά και έως σήμερα.