Τα μεγάλα πτηνά είναι διάσπαρτα σε όλο τον πλανήτη, εντυπωσιάζοντας του ορνιθολόγους. Ωστόσο, ορισμένοι ογκώδεις συγγενείς τους αδυνατούν να πετάξουν, αποτελώντας ένα διαχρονικό εξελικτικό μυστήριο για τους ερευνητές.
Οι στρουθοκάμηλοι, τα εμού, τα κασοβάρι, τα ρέα και τα κίουι, δεν μπορούν να πετάξουν. Σε αντίθεση με τα περισσότερα πουλιά, τα επίπεδα θωρακικά οστά τους, δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη των ισχυρών θωρακικών μυών που απαιτούνται για την πτήση.
Ταυτόχρονα, τα μικροκαμωμένα φτερά τους δεν είναι δυνατόν να σηκώσουν το βαρύ σώμα τους από το έδαφος. Αυτά τα πουλιά που δεν πετάνε, εντάσσονται στην κατηγορία στρουθιονίδες και είναι πολύ διαφορετικά από τα άλλα είδη πτηνών.
Ο Δαρβίνος παρατήρησε και προέβλεψε ότι στρουθιονίδες είχαν σχέση μεταξύ τους. Ο σύγχρονός του Τόμας Χάξλεϊ, βρήκε κι άλλα κοινά μεταξύ τους: Η διάταξη των οστών στο ράμφος τους είναι πιο ερπετοειδής σε σχέση με των άλλων πτηνών.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όλες οι στρουθιονίδες, έχουν κοινή καταγωγή. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι η διάλυση της νότιας πανγαίας, χώρισε τους πληθυσμούς των πτηνών, εγκλωβίζοντας στους στα εδάφη τους.
Ετσι κάθε είδος εξελίχθηκε στη θέση του, δημιουργώντας τα ιδιόμορφα πουλιά που βλέπουμε σήμερα: στρουθοκάμηλοι στην Αφρική, Ρέα στη Νότια Αμερική, κασοβάρι στην Αυστραλία και εμού, κίουι και μόα στη Νέα Ζηλανδία.
Η εικασία αυτή εξηγεί βολικά πώς τα πτηνά που δεν πετάνε βρέθηκαν διασκορπισμένα σε διαφορετικές ηπείρους.
Ωστόσο τα νέα στοιχεία φαίνεται πώς δεν συμπίπτουν με το χρονοδιάγραμμα διάσπασης της Πανγαίας. Οπως εξηγούν οι ερευνητές «Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα τα πουλιά να πέταξαν σε διαφορετικές ηπείρους και στην πορεία να ανέπτυξαν διαφορετικά χαρακτηριστικά».