Ο άνθρωπος που έσκαψε τούνελ κάτω από το τείχος του Βερολίνου για να σώσει τη σύντροφό του [εικόνες]

Το Μάιο του 1964, στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, μία ομάδα φοιτητών έσκαβε ακατάπαυστα κάτω από το τείχος του Βερολίνου. Στόχος τους, να βοηθήσουν δεκάδες Ανατολικογερμανούς να διαφύγουν στη Δύση. Ανάμεσά τους, ο Γιοακίμ Νέουμαν, που είχε πολύ σοβαρό λόγο για να ρισκάρει. Ηθελε να βοηθήσει τη σύντροφό του να περάσει στην απέναντι πλευρά.

Είναι το «τούνελ 57», όπως έμεινε γνωστό στην ιστορία, όσοι και οι άνθρωποι που διέφυγαν από την Ανατολική Γερμανία χάρη στην ηρωική πράξη του Νέουμαν και των φίλων του. Για εκείνον όμως όλα έγιναν για την Κρίστα. Εκείνος, ζούσε στο Δυτικό Βερολίνο, εκείνη είχε φυλακιστεί στο Ανατολικό, καθώς υπήρχαν υποψίες ότι θα προσπαθούσε να το σκάσει. «Ηταν στη φυλακή εξαιτίας μου. Επειδή ήθελε να έρθει να ζήσει μαζί μου. Οπότε ένιωθα ένοχος», είπε ο Νέουμαν, εξιστορώντας τα γεγονότα εκείνου του Μαΐου του 1964 στο BBC.

«Το πλάνο μας ήταν να σκάψουμε ένα τούνελ, πολύ μακρύ, γιατί υπήρχαν οι νεκρές ζώνες. Δουλεύαμε νύχτα-μέρα σε βάρδιες, 2 ώρες η καθεμία. Ήταν πολύ δύσκολη δουλειά. Την ημέρα που θα άνοιγε το τούνελ, βρήκα ένα γράμμα από την κοπέλα μου, που έλεγε ότι είχε βγει από τη φυλακή. Επρεπε αμέσως να πάω να ανοίξω το τούνελ γιατί δεν υπήρχε χρόνος. Της έστειλα μήνυμα με ένα φίλο μου. Του έδωσα ένα μικρό αρκουδάκι που μου είχε αγοράσει εκείνη πριν από χρόνια. Ετσι θα ήξερε με βεβαιότητα ότι εγώ είχα στείλει αυτόν τον άνδρα και κανένας άλλος», διηγείται ο Νέουμαν, εκπαιδευόμενος μηχανικός τότε.

Το τούνελ άνοιξε περίπου στις 8 το βράδυ. «Ξέραμε ότι ήταν επικίνδυνο. Μας είχε κατακλύσει η αδρεναλίνη. Δεν υπήρχε χρόνος για να νιώσουμε φόβο», λέει ο Νέουμαν. Μετά από λίγο, άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι άνθρωποι που θα διέσχιζαν το τούνελ για να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο. «Κάθε 10-20 λεπτά ερχόταν μία οικογένεια, ένα ζευγάρι, κάποιος άνθρωπος μόνος του. Μετά από λίγο ένας φίλος μου ήρθε και κρατούσε από το χέρι μία γυναίκα. Ήταν η Κρίστα. Και βέβαια έφερε μαζί της το αρκουδάκι. Ηταν πολύ φοβισμένη. Μου είπε ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω στο Δυτικό Βερολίνο μαζί της. Της είπα ''όχι, έχω μία δουλειά να κάνω, θα έρθω αργότερα''», θυμάται.

Το επόμενο βράδυ επέστρεψαν και άρχισαν την ίδια δουλειά στο τούνελ, μέχρι τα μεσάνυχτα. «Ενας φίλος μου ήρθε τρέχοντας και φωνάζοντας ''κίνδυνος''. Επρεπε να γυρίσουμε πίσω, οπότε φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε».

Λίγους μήνες μετά από αυτό το περιστατικό, ο Γιόακιμ Νέουμαν και η Κρίστα παντρεύτηκαν και πέρασαν μαζί 40 χρόνια, μέχρι τη στιγμή που εκείνη «έφυγε» από τη ζωή. «Δεν θα έλεγα ότι κάναμε κάτι ηρωικό. Ηταν απαραίτητο να είμαστε θαρραλέοι. Εκείνη ήταν ηρωίδα, όχι εγώ», καταλήγει ο Νέουμαν.